เรื่องราวของเด็กชายอายุ11ปี ชื่อบิลลี่ อีเลียต (รับบทโดยเจมี เบลล์)เกิดในครอบครัวชนชั้นแรงงานที่มีพ่อ แจ็กกี้ อีเลียต (รับบทโดย แกรี ลูวิส)และพี่ชายอย่างโทนี่ อีเลียต (รับบทโดย เจมี่ ดราเวน) เป็นคนงานเหมืองแร่และมีคุณย่า (รับบทโดย จีน เฮย์วู้ด) ที่เริ่มจะจำอะไรไม่ค่อยได้บิลลี่ชอบการเต้นมาตั้งแต่เด็กแต่พ่อของเขากลับส่งเขาไปอยู่ชมรมต่อยมวยเพื่อหวังว่าบิลลี่จะมีความเป็นลูกผู้ชายในตัววันหนึ่งหลังจากหมดชั่วโมงต่อยมวย และได้มีชาวคณะชมรมหัดบัลเล่ต์เข้ามาฝึกซ้อมต่อด้วยลีลาที่อ่อนช้อย งดงามทำให้บิลลี่อยากที่จะลองฝึกบ้างความปรารถนาจึงสมหวังเมื่อมิสซิสวิลกินสัน (รับบทโดย จูลี่ วอลเทอร์ส)ผู้มอบโอกาสให้บิลลี่เข้ามาร่วมฝึกกับเหล่าเด็กผู้หญิงได้ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจในการฝึกบัลเล่ต์ที่แม้เริ่มจากศูนย์แต่กลับทำให้มิสซิสวิลกินสันเล็งเห็นถึงพรสวรรค์และจิตวิญาณความเป็นนักเต้นในตัวบิลลี่เธอจึงสนับสนุนเพื่อพาบิลลี่ไปให้ไกลกว่าที่เป็นอยู่นี้นั่นก็คือพยายามผลักดันให้เขาสามารถสอบเข้าโรงเรียนสอนบัลเล่ต์อันดับต้นของอังกฤษให้ได้ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นตัวจุดประกายฝันให้บิลลี่พร้อมไขว้คว้าหากแต่ครอบครัวเขาโดยเฉพาะแจ็กกี้ พ่อของเขาไม่เห็นด้วยอย่างแรงแถมมองว่าบัลเล่ต์ไม่เหมาะกับผู้ชาย บิลลี่จึงจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ว่าบัลเล่ต์ เป็นการเต้นที่ไม่ว่าจะเป็นเพศอะไร มาจากไหน ก็สามารถที่จะเป็นได้

หนังมุ่งประเด็นกรอบของสังคมที่มากำหนดอัตลักษณ์ทางเพศโดยเฉพาะค่านิยม “ชายเป็นใหญ่” หรือความเป็นปิตาธิปไตย (patriarchy)ที่ส่งผลต่อการแสดงออกของพฤติกรรมและการถูกกดทับจากตัวตนจริงๆข้างในผ่านตัวละครต่างๆตั้งแต่รุ่นลูกจนถึงรุ่นผู้ใหญ่

·      บิลลี่ด้วยอิทธิพลและสภาพแวดล้อมที่เน้นชายเป็นใหญ่ทำให้เขาเกิดความสับสนต่อตัวตนความเป็นเพศของเขาจนถึงขั้นไม่กล้ายอมรับต่อตัวเองว่าเขาชอบเต้นเพราะการถูกสั่งสอนจากสังคมและพ่อของเขาเองว่า ผู้ชายจะต้องเตะบอล ชกมวยจะต้องแข็งแกร่ง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่บิลลี่ต้องการ เพราะถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายแต่ความชอบของเขาคือการเต้นบัลเล่ต์ซึ่งในสายตาของพ่อบิลลี่และคนอื่นๆ บัลเล่ต์เป็นสิ่งที่เหมาะกับ “ผู้หญิง” เพียงเท่านั้นจะเห็นได้จากการที่บิลลี่แสดงความคิดเห็นต่อการเต้นบัลเล่ต์กับพ่อว่า “ผมไม่เห็นว่ามันผิดตรงไหน นักเต้นบัลเล่ต์แข็งแรงเท่านักกีฬาคนอื่นๆ” ประโยคนั้นทำให้แจ็กกี้ไม่พอใจจนถึงขั้นลงไม้ลงมือใช้ความรุนแรงกับบิลลี่

·      แจ็กกี้เองก็ตกเป็นเหยื่อของอิทธิพลชายเป็นใหญ่ที่มุ่งสอนให้เขาใช้ความรุนแรงเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ผู้ชายเป็น เขาต้องอยู่ในบทบาทผู้นำคือหัวหน้าครอบครัวที่ต้องแบกภาระต่างๆทำให้เขาเกิดความกดดันและความเครียดไม่ว่าจะเป็นอาชีพแรงงานเหมืองแร่ที่เริ่มไม่มีความแน่นอนจนเขาต้องลุกออกมาประท้วงต่อสู้ หรือจะเป็นการสูญเสียภรรยาที่ทำให้เขาต้องจมทุกข์และในฐานะลูกผู้ชาย เขาไม่สามารถที่จะเปิดเผยน้ำตาความโศกเศร้านั้นออกมาได้มากนักเพราะถือว่าเป็นความอ่อนแออย่างที่ลูกผู้ชายไม่ควรจะมี

·      ไมเคิลเพื่อนสนิทของบิลลี่ได้เปิดเผยตัวตนต่อบิลลี่ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายเริ่มต้นจากการแอบมาใส่เสื้อผ้าของพี่สาวเพราะอยากลองและเมื่อบิลลี่ถามสจ๊วตว่า “ไม่กลัวคนอื่นจะมาเล่นงานเอาหรอ” สจ๊วตจึงพูดตามความจริงไปว่าพ่อของเขาเองก็แอบใส่เสื้อผ้าผู้หญิงทุกวันเวลาที่พ่อเขาคิดว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน

นี่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมของความผิดหวังและความกลัวกับการที่จะต้องใช้ชีวิตเพียงเพราะกรอบค่านิยมของสังคมหรือโดยเฉพาะ “ชายเป็นใหญ่” ที่เข้ามากดทับแม้แต่ผู้ชายเองก็ไม่สามารถที่จะแสดงอารมณ์ต่างๆที่นอกจากความโกธรเกรี้ยวอย่างลูกผู้ชายได้อย่างเปิดเผยน่าเศร้าที่สิ่งเหล่านี้เมื่อย้อนดูกลับยิ่งเห็นเป็นภาพสะท้อนจิตใจของผู้คนที่เข้ามากำหนดบรรทัดฐานว่าสังคมที่ดีและถูกต้องนั้น“ต้อง” เป็นอย่างไร และเราในฐานะมนุษย์คนหนึ่งผู้ที่ต้องใช้ชีวิตให้รอดในสังคมนั้นๆกลับต้องดิ้นรนไปกับการปกปิดตัวตนที่แท้จริงและบังหน้าด้วยอีกตัวตนเพราะนี่คือสิ่งที่สังคมบีบบังคับโดยลืมนึกถึงคุณค่าของมนุษย์สิ่งเหล่านี้หรือคือความถูกต้องของสังคม?

เราขอยึดตามตามแนวคิดทางปรัชญาลัทธิอัตถิภาวนิยม(Existentialism) ของฌอง ปอง ซาร์ตร์ที่ให้ความสำคัญต่อเสรีภาพ เขาได้พูดถึงสภาวะการมีอยู่ของมนุษย์ว่า มนุษย์นั้นเกิดมาพร้อมกับอิสรเสรีภาพและความรับผิดชอบต่อทางเลือกและการกระทำของตนเสรีภาพเป็นชีวิตจิตใจของมนุษย์ หมายความว่าตัวเรานั้นมีอิสระต่อทุกสิ่งไม่มีสิ่งใดจะมาควบคุมกำหนดเราได้นอกจากตัวเราเองดังนั้นเราใช้ชีวิตในทุกๆวันขึ้นอยู่กับปัจเจกความต้องการและทางเลือกของเราทั้งนั้น

ความเป็นปัจเจกของบิลลี่คือการไม่ยอมตกเป็นทาสของสังคมเขาเลือกจะเป็นผู้ที่กำหนดชะตาชีวิตของเขาเองบิลลี่แสดงสิ่งนั้นออกมาในซีนที่พ่อของเขาเข้ามาเห็นบิลลี่กับสจ๊วตกำลังเต้นบัลเล่ต์ด้วยกันบิลลี่จึงโชว์ทักษะความสามารถอันเปี่ยมล้นไปด้วยจิตวิญญาณและความมุ่งมั่นต่อทางเลือกของตนผ่านการเต้นบัลเล่ต์ซึ่งกลายเป็นซีนที่ทรงพลังมากๆถึงขณะที่ทำให้พ่อของเขาน้ำตาคลอยอมแพ้ต่อการขัดขวางความสามารถของบิลลี่ในที่สุด

แต่ถึงจะฝ่าด้านพ่อไปได้ การออดิชั่นเพื่อสอบเข้าก็ถือเป็นการต้องทดสอบทั้งความสามารถและชนชั้นอีกด้วยเพราะ“บัลเล่ต์”ตั้งแต่อดีตถือเป็นศิลปะการแสดงของชนชั้นกลางไปถึงชนชั้นสูงเท่านั้นที่จะเข้าถึงได้ความใฝ่ฝันของบิลลี่จึงถือเป็นความขัดแย้งอีกอย่างหนึ่งทางสังคมเพราะเขาเองมาจากครอบครัวชนชั้นแรงงานซีนที่แจ็กกี้และบิลลี่เดินเข้ามาที่โรงเรียนสวนทางกับนักเรียนบัลเล่ต์ที่แต่งกายด้วยชุดฝึกซ้อมอันเงียบหรูและยิ่งในห้องสัมภาษณ์ที่มีแต่กรรมการแต่งกายเป็นระเบียบบอกถึงความเป็นผู้ดีกล้องตัดสลับกับแจ็กกี้ที่มีสายตาของความตื่นตนกอยู่ลึกๆและเมื่อเขาถูกถามว่าได้ติดตามนักบัลเล่ต์คนไหนหรือไม่ แจ็กกี้กลับไม่รู้ว่าจะตอบอะไรเพราะเขาไม่รู้เลยจริงๆเกี่ยวกับบัลเล่ต์นั่นแสดงให้เห็นว่าศิลปะอย่างบัลเล่ต์ไม่เคยมาถึงชนชั้นอื่นเลยนอกจากที่กล่าวไว้ข้างต้น

ในทางกลับกันตัวละครบิลลี่กลับท้าทายต่อระบบชนชั้นด้วยความใฝ่ฝันอันบริสุทธิ์ต่อการทลายกรอบความคิดอันล้าหลังที่มีต่อบัลเล่ต์เพื่อสร้างชุดความคิดใหม่ว่าบัลเล่ต์เป็นศิลปะการแสดงที่มีคุณค่าต่อทุกคนและทุกชนชั้นสามารถเข้าถึงได้ ในซีนที่บิลลี่เข้ามาห้องออดิชั่นต่อหน้าเหล่ากรรมการของโรงเรียนเขากลับไม่ได้โชว์ลีลาบัลเล่ต์ดั้งเดิมอย่างที่ได้เรียนกับมิสซิสวิลกินสันแต่กลับโชว์บัลเล่ต์แบบร่วมสมัยที่มีการผสมผสานการเต้นแบบอื่นเข้าไปด้วยแม้ความจริงแล้วที่บิลลี่เต้นออกมาแบบนั้นเป็นเพราะความตื่นกลัวและความกดดันก็ตามเสริมด้วยการตอบคำถามปิดท้ายของกรรมการว่า “รู้สึกยังไงตอนเต้น” บิลลี่ตอบกลับไปด้วยสิ่งที่คิดอย่างจริงใจบริสุทธิ์ไร้การปรุงแต่งว่า

“รู้สึกดีเหมือนมันขัดๆแต่พอได้เต้นไปสักพักผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนหายตัวไปรู้สึกเหมือนร่างกายเปลี่ยนไป เหมือนมีไฟลุกอยู่ในตัว ผมอยู่ที่นั่นบินได้เหมือนนก เหมือนกระแสไฟฟ้า”

คำตอบที่ทำให้กรรมการพึงพอใจในคราวเดียวกันและเป็นคำตอบที่ยิ่งยันยืนว่าบัลเล่ต์คือศิลปะที่ไม่มีการแบ่งแยกและคนทุกคนสามารถเข้าถึงจิตวิญญาณความงดงามของบัลเล่ต์ได้

สิ่งสำคัญที่พ่อของบิลลี่และพี่ชายของบิลลี่ทำคือการออกไปร่วมประท้วงต่อต้านรัฐบาลด้วยการหยุดงานในเหมืองแง่นับว่าเป็นอุดมการณ์ที่ทำให้พวกเขาไม่ยอมแพ้แถมยังเลือกใช้ความรุนแรงต่อคนที่ละเลิกการประท้วงเพื่อกลับไปก้มหน้าก้มตาขุดเมืองแง่แลกเงินต่อไปหรือที่เรียกว่า “ผู้ทรยศ” ต่อกลุ่มที่ประท้วงด้วยกันนั่นเอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นหนังก็สร้างให้เราได้เห็นถึงความอ่อนแอของสิ่งที่ทำให้ความแข็งแกร่งในอุดมการณ์สั่นคลอนได้นั่นคือ ความรักชนะทุกสิ่ง เมื่อแจ็กกี้ได้เห็นถึงศักยภาพที่เต็มล้นผ่านการเต้นบัลเล่ต์ของบิลลี่เขาก็ยอมละทิ้งอุดมการณ์ของตัวเองลงทันที ยอมหันกลับไปเป็นแรงงานดั่งเดิมยอมเป็นคนทรยศต่ออุดมการณ์เป็นทาสต่อระบบทุนนิยมเพื่อความหวังที่จะส่งลูกของเขาให้ได้เรียนและมีอนาคตก้าวไกลกว่าอนาคตแรงงานเหมือนผู้คนที่นี่อย่างที่แจ๊กกี้บอกกับโทนี่ลูกชายคนโตของเขาว่าเขาทำเพื่อบิลลี่เพราะบิลลี่อาจจะเป็นอัจฉริยะก็ได้ เขาเป็นแค่เด็ก 11 ขวบ เราต้องให้โอกาสเขา

อุดมการณ์เป็นสิ่งสำคัญแต่มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าหากอุดมการณ์นั้นแปลว่าเขาจะต้องพรากอนาคตของคนที่เขารักไปด้วยบิลลี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้และเพราะว่าแจ๊กกี้รักบิลลี่มากรวมถึงไม่ต้องการให้ลูกของเขาต้องมาเผชิญกับสิ่งที่เขาและโทนี่เป็นอยู่ในเมื่อบิลลี่มีทางเลือกที่ดีกว่าการเสียสละเพื่อเปิดโอกาสอันนำไปสู่เส้นทางชีวิตที่ดีแก่ลูกทำให้เขาเลือกยอมตกอยู่ในวงจรแรงงานที่ต้องถูกกดขี่นี้ต่อไปอย่างไม่มีเงื่อนไขและยังคงหวังว่าสักวันมันจะต้องดีขึ้น