มันเริ่มจากมีความรู้สึกอยากทำอะไรแปลกใหม่บ้าง เพราะอยู่ห้องมาทั้งวัน เริ่มเบื่อๆหนะ เอาจริงๆหยุดอยู่ห้องมาหลายวันแล้ว แต่วันนี้รู้สึกว่าเบื่อมากๆเลย เลยลองเริ่มเขียนเจ้าสิ่งนี้ดู ไม่รู้ว่าจะมีไฟเขียนได้บ่อยมั้ย แต่อย่างน้อยก็เริ่มเเล้วคงเป็นเรื่องที่ดีแหละ

         ก็เคยเขียนไดอารี่เมื่อตอนประถมนะ ตอนนั้นพ่อให้ทั้งพี่และน้องเขียนทุกวัน วันละ 1 หน้า วันนี้วันที่เท่าไหร่ ตั้งแต่ตื่นนอน ทั้งวันทำอะไรบ้าง  พ่อกลับมาจากที่ทำงาน ก็เอาไปให้พ่ออ่านทุกวันๆ พ่อมีการคอมเมนท์ด้วยนะ 55 เป็นข้อคิดให้เราว่าเราจะจัดการปัญหาที่เราเจออย่างไร หรือเป็นคำชม ถ้าในวันนั้นเราทำอะไรได้ดี หรือกำลังใจถ้าวันไหนมันแย่หนะ ถึงเราหลับไปแล้ว ตื่นเช้ามาก็มาอ่านเจ้าพวกนี้แหละ มันก็สนุกเหมือนกัน แต่พอขึ้นมัธยมมา ก็เลิกเขียนไปดื้อ ๆ 

     มาพูดถึงสถานะตอนนี้กันบ้าง ปัจจุบันเราเรียบจบปี6 แล้ว และเป็นช่วงที่กำลังรอสอบสภา ถือเป็นขั้นสุดท้ายที่เมื่อผ่านด่านนี้ไปแล้วก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่มากๆได้แล้ว พร้อมเริ่มทำงานได้แล้วละ เอาจริงๆเพื่อนรุ่นเดียวกันจบไปทำงานเยอะเเยะแล้ว ถ้ามองใกล้ๆก็น้องเราเอง ตอนนี้ทำงานได้หลายปีแล้ว คงเหนื่อยหน่อย แต่จะรีบๆจบตามไปนะ 

เพราะบังเอิญไปเปิดเจอรูปของน้องถ่ายรูปกับเพื่อนในรุ่น หลังฝึกงาน มีงานเลี้ยงอำลาที่คณะ มีนั่งติวหนังสือสอบกับเพื่อน ต่อด้วยรูปชุดครุยตามสถานที่ต่างๆของมหาลัยสมัยยังใช้ชีวิตที่นั้น ก็อดคิดถึงตัวเองไม่ได้สินะ เเต่สถานการณ์แบบนี้ ไม่ได้รู้ล่วงหน้าอยู่แล้วแหละ ไม่มีใครอยากให้เกิดเลย แต่ก็ขอให้มันจบ สิ้นสุดเร็วๆนะ 

เพราะแบบนั้นรุ่นเราตอนนี้เลยถือว่าจบ แบบเงียบๆ จบแบบไม่มีการแสดงบนเวที ไม่มีการนั่งล้อมวงในสายรหัส ไม่มีละคร ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจอแจ เสียงหัวเราะแบบต่อหน้ากัน ยังเจอเพื่อนไม่ครบทุกคน ไม่ได้ติวรวม เวลานั่งเมาท์ก็น้อยลงไป ไม่ได้ฟังเพื่อนเมาท์ก็เงียบเหงาเหมือนกันนา แต่ยังหวังอยู่ลึกๆว่าต้องได้เจอกันอีกแน่นอน แค่เมื่อไหร่เท่านั้นแหละ ตั้งตารอเลย ช่วงนี้ก็ตั้งใจอ่านหนังสือไปก่อนนะทุกคน ถือว่าเป็นช่วงเวลาได้อยู่กับตัวเอง อ่านให้จริงจัง พักบ้างตามกำลัง เพื่ออนาคตตัวเอง หลังจากวันสอบค่อยมาฉลองกันเถอะ :)

#diary