ว่ากันว่าถ้าเราผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาได้

ในตอนที่เราผ่านมันมาแล้ว

เราจะรู้สึกโล่งใจ

เราคิดว่าตัวเองก้าวผ่านมันมาได้แล้ว เหมือนตอนที่เท้าก้าวผ่านประตูแห่งความตาย กลับมาจากโลกแห่งฝันร้าย และตื่นขึ้นเพื่อกลับมาหายใจเฮือกใหญ่ให้มีชีวิตรอดอยู่

นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เราเข้าใจว่าฝันร้ายนั้นจบลงแล้ว

เราตื่นขึ้นแล้ว

เรากลับไปใช้ชีวิตได้ปกติ

เรายิ้มรับความสุข

โดยที่ไม่รู้ตัวว่าฝันร้ายนั้นยังติดที่ตัวเราอยู่ ไม่ต่างจากเงาตามตัว

บางวัน มันจะปรากฎตัวบ้างในยามค่ำคืน 

ในยามที่แสงตะวันมืดมิด 

ในตอนที่เราล้มตัวลงนอน

มันจะโบกมือทักทายเราอยู่ไกลๆ

ให้เราหวาดกลัวเล็กน้อยถึงการมีอยู่

เราทำเป็นไม่สนใจมัน แกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน

ใช้ชีวิตโดยลืมไปว่ามันยังคงอยู่

ใช้ชีวิตโดยพกมันตามไปทุกที่โดยที่แต่ไม่รู้ตัว

จนกระทั่ง บู้ม! 

มีอะไรมาสะกิดและเรียกร้องให้ฝันร้ายนั้นออกมาอีกครั้ง

ครั้งนี้มันโผล่ออกมาให้เห็นตรงหน้า 

กลายเป็นเงาดำมืดที่ใหญ่กว่าตัวเราหลายเท่า

ครั้งนี้มันไม่ยอมกลับไปในโลกของฝันร้าย แต่มันตามมาหลอกหลอนมาถึงโลกแห่งความเป็นจริง

ทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน

ต่อให้เราจะวิ่งหนีหรืออ้อนวอนให้มันหายไปแค่ไหน 

มันก็ยังอยู่…ตามหลอกหลอนเราอยู่ตรงนี้

จนเราตัดสินใจวิ่งหนี

วิ่งหนีมันจนกระทั่งไม่มีเรี่ยวแรง

จนเราหยุดวิ่ง… นั่งลง และเริ่มมองดูมัน

วิญญาณร้ายตัวนั้นก็โศกเศร้าและร้ายกาจไม่ต่างจากเราเลย

เราเริ่มบทสนทนากับมัน…วิญญาณร้ายตัวนั้น

มันมาจากไหน?

ทำไมถึงร้ายกาจได้ขนาดนี้?

วิญญาณร้ายตอบว่า

มันคือ "ฉัน" เอง

มันคือเศษเสี้ยวแห่งความเสียใจ

ที่ฉันยังไม่ได้รักษาจนหายดี

มันไม่ได้โทษฉันที่ละเลยมัน

เพราะถ้ามันเป็นฉัน ก็คงทำแบบเดียวกัน

ใครอยากจะพูดถึงความเศร้าและความเสียใจที่สุดในชีวิตกันล่ะ

ใครอยากจะเปิดแผลออกมาจนเห็นหัวใจที่เปราะบาง หวั่นไหว และไม่มั่นคงนี้กันล่ะ

เธอคงอยากพูดถึงความสุข ความสนุก สร้างเสียงหัวเราะออกไป และแสดงออกให้คนอื่นเห็นว่าเธอช่างเป็นเด็กสาวที่มีความมั่นใจและสมบูรณ์แบบเสียจริง

ฉันน้ำตาคลอ รู้สึกจุกอยู่ในอก

ขอโทษมันที่ฉันกระหายการยอมรับจากคนอื่น และอยากแสดงให้คนอื่นเห็นความสมบูรณ์แบบเหลือเกิน

ขอโทษที่ฉันละเลยมาโดยตลอด

เธอรอนานมากใช่ไหม?

เธอรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้มานานมากแล้วใช่ไหม?

ฉันยื่นมือออกไป

วิญญาณร้ายตัวนั้นยื่นมือออกมา

เราจับมือกัน

ทำพันธสัญญาสงบศึกถาวร

ฉันบอกมัน

เดี๋ยวจะพาไปล้างเศษเสี้ยวของความเศร้าออกให้

เดี๋ยวไปซื้อยามาให้นะ