เมื่อสองปีที่แล้วเรามีโอกาสได้ไปพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลธรรมศาสตร์ จับพลัดจับผลูไปเป็นเพื่อนเพื่อนคนนึง ที่พบหมอด้วยโรคนี้อยู่

ไปๆมาๆจากการไปเป็นเพื่อนเฉยๆ เราก็ได้เข้าconsultเป็นครั้งแรก เพราะเพื่อนคนนี้บอกว่า เห้ยเขารู้สึกว่าเรามีปัญหานะ ไปลองดูก็ไม่เสียหาย เราก็เออวะ ไปก็ไป ไปให้เพื่อนสบายใจ เราไม่เป็นอะไรหรอกรู้ตัวอีกทีเรานั่งอยู่ในห้องคุณหมอ ร้องห่มร้องไห้อยู่เกือบสองชั่วโมง โดยที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุณหมอถามว่าอะไรนะ แล้วทำไมเราถึงร้องไห้

กลับมาบ้านงงๆพร้อมยาหนึ่งถุง และใบโพสอิทลายมือคุณหมอว่า depressive disorder

เราช็อคมากคืนนั้น ใจจริงแล้วเราคิดว่าเราจะได้กลับบ้านโดยที่หมอบอกว่า เราแค่เป็นคนขี้ใจน้อยธรรมดา นี่ทำไมเราต้องกินยา เราผิดปกติเหรอ มันขนาดนั้นเลยเหรอ

เรากินยาอยู่ราวสามสี่เดือน พบหมอสี่ครั้ง แล้วก็เลิกไป เพราะอะไรไม่ขอพูดดีกว่า แต่เป็นเรื่องทางบ้านนิดหน่อย

(ช่วงหยุดยาเองอารมณ์สวิงมาก ใครกินยา ห้ามงดยาเองนะคะ ทำตามที่คุณหมอบอกจะดีกว่า)

ที่ผ่านมาก่อนเรารู้สึกว่าไอ้การที่เราอยากตายเป็นช่วงๆนี่คงเป็นอาการที่เขาเป็นกันทั่วไปอยู่แล้ว และที่เราทำร้ายตัวเองนี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะมันไม่เดือดร้อนใครนี่นา 

ใช่ เรามีนิสัยทำร้ายตัวเอง แย่หนักคือไม่นานมานี้ก็ยังทำอยู่

เราจะสงบลงเวลาที่เราได้หยิบของมีคมมากรีดให้ได้เลือด หรือเวลาที่เรารู้สึกว่าเราพอกันที เราเคยไปโผล่อยู่กลางถนนที่รถวิ่งพลุกพล่าน เคยพยายามจะปีนสะพานลอยแล้วทิ้งตัวลงไปจะได้จบๆ

เราไม่ค่อยรู้สึกว่าเราจะเกลียดอะไรมากมายในชีวิต แต่เรามีความรู้สึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่มันเกิดอะไรขึ้น ปัญหาแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน เราโทษตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร

ตอนนี้ผ่านมาสองปีหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า เรายังไม่หาย แน่นอนสิหมอก็ไม่ไปหา ยาก็ไม่กิน อาการขึ้นๆลงๆเดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวก็หวีดเป็นพายุ

อย่างตอนที่รวบรวมสติมาเขียนทั้งหมดนี่ได้ คือวันนี้เราร้องไห้มาทั้งวันจนตาปูดแล้ว เราโทรหาสายด่วนสุขภาพจิต1323 เราโทรหาเพื่อนหลายคนจนเรารำคาญตัวเอง แต่ไม่มีเพื่อนหรือใครสักคนเลยที่ผลักไส ทุกคนมีแต่ความรักและความเป็นห่วง

เราคิดว่าเราโชคดีที่เราไม่เห็นค่าตัวเอง แต่เรายังมีคนที่คอยพูดว่า อย่าโง่น่า อย่าคิดแบบนั้น

ทุกคนรักเรา เราดีใจที่เรามั่นใจว่ามันเป็นแบบนั้น

แล้วก็เกิดอยากเล่าให้คนอื่นๆฟังด้วย

อยากให้คุณรู้ไว้ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรที่ไหน คุณไม่ได้เศร้าอยู่คนเดียวนะ 

เราก็เศร้า

และเรายังอยู่

ถ้ายังไม่ตายโอกาสยังมีเสมอนั่นแหละ

ขอบคุณที่รับฟัง แล้วเล่าเรื่องของคุณให้เราฟังบ้างนะ

จาก

เราเอง (ที่กำลังจะกลับไปหาหมอแล้ว)