Title : ทฤษฎีสีมาร์คโน่

 

Author : MplusJ

 

Writing Prompt : Colors

เสียงกรี๊ดดังสนั่นของสาวๆกองเชียร์ทั้งหลายเงียบหายไปหลายนาทีแล้ว เจโน่ที่กำลังขมักเขม้นกับงานตรงหน้าของตัวเองก็ได้เวลาต้องวางมือเสียที ผลงานชิ้นที่สิบห้าของเจโน่ใกล้เสร็จสมบูรณ์เต็มที เหลือเพียงแค่เก็บรายละเอียดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น 


คนตัวเล็กยิ้มพอใจ ก่อนจะจัดการนำอุปกรณ์ต่างๆไปทำความสะอาด ก่อนจะเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋า หยิบแฟ้มใส่ผลงานขึ้นแนบอกก่อนจะลุกออกจากที่นั่ง มุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าโรงเรียนอย่างสบายใจ

"กลับมาแล้วครับ~ วันนี้มีอะไรกินบ้างครับแม่ มาร์คหิ๊ววว หิว" 

เสียงออดอ้อนแสนจะทะเล้นของมาร์คดังทะลุเข้ามาในครัวก่อนที่เจ้าตัวจะถอดรองเท้าหน้าบ้านเสร็จซะอีก ทำเอาคุณนายลีหัวเราะ ก่อนจะส่ายหัวให้กับความเสียงดังของเจ้าลูกชาย

"วันนี้มีซี่โครงวัวตุ๋นกับหมูผัดเปรี้ยวหวานครับผม" 

"หู้ยยยย วันนี้หิมะจะตกรึป่าวครับเนี่ย มาร์คจะได้กินซี่โครงด้วย"

"พอดีแม่เห็นซี่โครงลดราคา ก็เลยซื้อมา เห็นเด็กแถวนี้บ่นอยากกินอยู่เป็นอาทิตย์"

"มาร์ครักแม่ที่สุดเล้ยย~"

พูดจบ ก็จัดการแปลงร่างเป็นเด็กชายมาร์คลี เข้าไปกอดหอมคุณนายลีเสียจนโดนไล่ให้ไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ไม่นานนักคุณนายลีก็ยกอาหารมาวาง ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มกินข้าวพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวต่างๆกันอย่างสนุกสนานตามประสาแม่ลูก

"แม่ครับ มาร์คขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ"

"จ้าา อย่าลืมปิดทีวีให้แม่ด้วยล่ะ ฝันดีครับผม"

"ฝันดีค้าบบบ"

เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังจากมาร์คบอกฝันดีจบ คนตัวสูงเดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะหยิบกระเป๋ามาเปิดหากระดาษที่เก็บมาวันนี้ ก่อนจะใช้สก็อตเทปแปะมันเข้าไปกับผนังโต๊ะตรงหน้า 

Jeno lee 25/08/17

มาร์คสะดุดเข้ากับลายเซ็นต์ของเจ้าของผลงาน ก่อนจะครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง

เจโน่ ลี ? ชื่อคุ้นๆแหะ

ถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทของไอ้แฮชาน...

ไม่รอช้าเขาหยิบโทรศัพท์ก่อนจะส่งข้อความไปหารุ่นน้องคนสนิททันที

M.lee : ไอแฮช

M.lee : ไอแฮช

M.lee : ไอแฮช

M.lee : ตอบโว้ยยยย

มาแล้วโว้ยยย : HAE_chan 

รัวมาทำเชี่ยไรของพี่วะเนี่ย : HAE_chan

M.lee : มีเรื่องจะถาม

ว่า? : HAE_chan

M.lee : เพื่อนสนิทแกนี่ ใช่คนที่ชื่อเจโน่ 

ตัวเล็กๆ ทำผมบลอนด์ป่ะวะ

เยสสสส : HAE_chan

ทำไมวะพี่ มีไรกับมันป่าว : HAE_chan

นั่นดิ กูมีิอะไรวะ ...

M.lee : ป่าวๆๆ

M.lee : คือ กูแค่กำลังหาคนมาเป็นผู้จัดการทีม

แทนแทอิลอ่ะ 

M.lee : เขาเพิ่งมาขอออกวันนี้

เอ้า ทำไมวะ : HAE_chan

เออ แต่ไอโน่มันก็ว่างๆนะ ไม่ได้อยู่ชมรมอะไร : HAE_chan

แปป เดะถามให้ : HAE_chan

M.lee : เออ ให้ไว

มาร์คโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง แอบนึกสงสัยว่าอะไรทำให้ตัวเองตอบไปอย่างนั้น ก่อนจะเลิกสนใจแล้วย้ายไปทำการบ้านแทน 

หลังจากอาบน้ำใส่ชุดนอนเสร็จ คนตัวสูงก็ได้เวลาล้มตัวลงนอนบนเตียง มือเอื้อมไปคลำหาโทรศัพท์ก่อนจะกดดูข้อความล่าสุด

23.46 

HAE_chan : ไอโน่มันโอเคนะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพามันไปชมรมพร้อมกันเลย

มาร์คเองก็ไม่รู้ว่า กับไอแค่ข้อความ ข้อความเดียว มันทำให้เขานอนหลับฝันดีไปได้ยังไง

“เอาจริงๆนะมึง”

 

 

“กูก็ไม่รู้ว่ะ.. ”

 

 

“กูแค่รู้สึกว่า เวลากูอยู่กับน้องเขากูได้เห็นโลกต่างไปจากเดิม น้องเป็นคนมองโลกในแง่ดี แถมยังชอบมองอะไรเป็นสีสันไปซะหมดมึงเชื่อป่ะว่าเห็นชีวิตน้องเรื่อยๆเรียบๆแบบนั้นน่ะ ตอนแรกกูก็คิดว่ากูจะเบื่อ”

 

 

“แต่พอกูได้ลองเข้าไปลองใช้ชีวิตในโลกเรียบๆของน้องนะมึงรู้ไหมว่ากูค้นพบอะไร”

 

 

เพื่อนทั้งสามได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็ตั้งใจฟังเพื่อนสนิทเป็นอย่างดี

 

 

“กูพบว่าคนที่ใช้ชีวิตได้น่าเบื่อคือกูเองเว่ยกูใช้ชีวิตไปวันๆ เรียน เล่นบาส กลับบ้าน มีไปเที่ยวบ้างวันหยุด ชีวิตกูวนอยู่อย่างนี้ซ้ำๆไม่มีความหมายเชี่ยอะไรเลยแต่การเดินกลับบ้านกับน้องเขามันทำให้กูเหมือนได้มองอะไรให้กว้างขึ้นเลยว่ะคงเพราะน้องชอบหยุดถ่ายรูป เอาไปเป็นแบบวาดรูปด้วยแหละ”

 

 

“…” 

ทั้งสามคนยังคงเงียบกริบ เขาเองก็ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจะหลงใครสักคนได้ขนาดนี้แต่เท่าที่ฟังนั้น น้องเขาก็เป็นคนน่ารักคนนึง คงจะไม่เสียหายอะไรถ้าจะรักกัน

 

 

“งั้นเอางี้ กูมีแผนให้มึง”แจฮยอนเอ่ยปาก ก่อนจะกวักมือเรียกให้เพื่อนๆเข้ามาสุมหัวฟังแผนการ

 

 

 

 

 

“แฮชช ลากเรามาทำไมเนี่ย วันนี้ชมรมงดซ้อมไม่ใช่หรอ”

 

 

“เถอะน่า มาเป็นเพื่อนกูหน่อย กูลืมของเอาไว้”

 

 

เสียงคนตัวเล็กที่กำลังบ่นเพื่อนสนิทดังไปทั่วทั้งบริเวณทางเดินแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะอิดออดแต่อย่างใดแฮชานอมยิ้ม เขารู้อยู่แล้วว่าเจโน่จะไม่ใจร้ายปล่อยให้เขาไปคนเดียวแน่นอน

 

 

“เออมึง กูถามไรหน่อยดิ”เจโนหันมองก่อนจะพยักหน้าเชิงอนุญาต

 

 

“ทำไมมึงถึงชอบสีน้ำวะ”

 

 

“สีน้ำหรอ.. เอาจริงๆนะ ตอนแรกเราก็แค่หาอะไรทำแก้เบื่อน่ะ แต่พอไปๆมาๆเรารู้สึกว่าสีน้ำนี่แหละที่ทำให้เรามองอะไรต่างๆในชีวิตประจำวันเปลี่ยนไป”

 

 

“ไม่ได้หมายถึงในทางที่แย่นะ แบบ แกก็รู้ใช่ป่ะว่าเราเป็นพวกชอบสังเกตุอะไรเงียบๆแต่ก่อนเราก็ได้แค่มองแล้วก็เก็บมาคิดเฉยๆ แต่พอเรามีสีน้ำ เวลาเราเห็นอะไรเราก็สามารถวาดมันออกมาได้ เรามีความสุขมากเลยล่ะ”

 

 

“มึงมีความสุขก็ดีแล้วล่ะ”ทั้งสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูชมรม แฮชานเอื้อมมือไปเปิดประตูก่อนจะเดินนำเจโน่เข้าไปคนตัวเล็กเดินตามเข้ามาก่อนจะปิดประตูให้เรียบร้อย และเมื่อหันไปอีกครั้งเจโน่ถึงกับชะงักไปเลย

 

 

ผนังห้องชมรมเก่าๆถูกตกแต่งไปด้วยรูปภาพมากมาย ทั้งรูปของมาร์คและรูปวิวทิวทัศน์ต่างๆ ทุกๆอย่างล้วนเป็นรูปที่เจโน่เคยวาดให้มาร์คแสงไฟสีส้มอ่อนๆจากไฟประดับห้องส่งผลให้บรรยากาศดูอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

 

 

แต่ที่ทำให้แก้มของเจโน่เห่อร้อนนั้นไม่ได้อยู่ที่ทุกๆอย่างที่พูดมาทั้งหมดแต่เป็นเพราะคนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้พร้อมกับกีตาร์ตัวหนึ่งดวงตาจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับยิ้มให้

 

 

พี่มาร์ค

 

 

“เจโน่.. คือวันนี้ ก็ครบรอบสี่เดือนที่พี่ไปส่งโน่ที่บ้านพอดีเลยเนาะ” เจโน่พยักหน้าเบาๆตอบรับ เขาเขินกว่าจะพูดโต้ตอบออกไป

 

 

“ตอนแรกพี่คิดว่าจะวาดรูปมาให้แต่พี่วาดไม่ได้เรื่องเลยล่ะ ฮ่าๆๆ พี่เลย แต่งเพลงมาให้แทน”

 

 

“ตั้งใจฟังนะครับ”

 

 

 

เธอ เธอเป็นสีชมพู เธอมีโลกของเธออยู่
ที่ฉันไม่อาจล่วงรู้และไม่เคยเข้าไป
 

ส่วนฉันเป็นสีเทา มีแต่ความเหงารอบๆ กาย
ไม่รู้เลยมีความหมายอะไรมากกว่านี้


แต่เธอและฉันก็เดินเข้ามาชิดใกล้
มาทำให้ฉันแปรเปลี่ยนเป็นสีใหม่
 

เมื่อชีวิตของเราไหลปนกัน
โลกของฉันก็ดูจะเปลี่ยนสีไป


อะไรเป็นของเธอ ก็กลายเป็นอะไรของฉัน
เมื่อเราต่างเทสีผสมละลายเข้าด้วยกัน
โลกของฉันและเธอก็สดใส กว้างใหญ่ขึ้นกว่าวันนั้น
เมื่อสีทั้งสองผสมกัน เมื่อนั้นมันก็จะเป็นสีของเรา
เราผลัดกันเดินเข้าไป สู่โลกคนละใบ
สุดท้ายก็ต่างไม่รู้ ว่าโลกของใครเป็นของใคร
 

เมื่อในวันนั้นเธอเข้ามาใกล้ๆ
มาทำจนฉันแปรเปลี่ยนเป็นสีใหม่
และเมื่อสีของเราไหลรวมกัน
โลกของฉันก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปทั้งใบ


อะไรเป็นของเธอ ก็กลายเป็นอะไรของฉัน
เมื่อเราต่างเทสีผสมละลายเข้าด้วยกัน
โลกของฉันและเธอก็สดใส กว้างใหญ่ขึ้นกว่าวันนั้น
เมื่อสีทั้งสองผสมกัน เมื่อนั้นมันก็จะเป็นสีของเรา

 

            เสียงดีดกีตาร์จบลงพร้อมกับบรรยากาศในห้องกลับมาเงียบอีกครั้งมาร์คลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มตาหยีน่าเอ็นดูอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของอีกคนขึ้นมากุมไว้

 

 

            “พี่ชอบเจโน่ ชอบมาก มากจนเก็บต่อไปไม่ได้แล้ว”

 

 

            “เป็นแฟนกับพี่นะครับเจโน่”

 

 

            คนตัวเล็กบีบมืออีกคนแน่นใบหน้าหวานก้มลงหลบตาอีกคนด้วยความขัดเขินก่อนจะเอ่ยปากตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

 

 

            “อ..อื้ม”

 

 

            “ห้ะ อะไรนะครับ พี่ไม่ได้ยินเลย”

 

 

            “อื้มม!!”

 

 

            “อื้มนี่คือ? จะเป็นหรือไม่เป็นครับ”

 

 

            “โอ้ยย! เป็นครับ!! ได้ยินชัดพอยังครับพี่มาร์ค!”

 

 

            “ครับ ชัดเจนเต็มสองรูหูเลยครับแฟน :) ”

 

 

 

 

-FIN –

#ทอบล

 

 

 

TALK

 

ฟิคเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจค #30daymarkno ของเดียร์ฮาร์ตนะคะ

เราเองก็ไม่แน่ใจว่าสื่อออกมาได้ตรงกับโจทย์มากน้อยแค่ไหนสามารถติชมได้นะคะ

ทั้งทางคอมเม้น และในทวิตเตอร์ #ทอบล เลยค่ะ เราเองไม่มั่นใจว่าจะสามารถ

แต่งได้ครบทุกวันไหมเพราะยังอยู่ในช่วงงานเยอะเหมือนกันแต่จะพยายามแต่งให้ได้มากที่สุดนะคะ

ฝากติดตามผลงานของไรท์เตอร์ที่กำลังฝึกฝนฝีมือคนนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ^^