Pairing : Takaru
Rate : PG
พื้นผิวเรียบเนียนแม้มองแล้วสบายตาแต่บางครั้งกลับไม่สะดุดใจ เหมือนงานศิลปะชิ้นเยี่ยม แม้ใช้เทคนิคสร้างสรรค์ได้ยอดเยี่ยมเพียงใดแต่หากไม่มีจุดเด่นให้จดจำก็เป็นเพียงงานชิ้นหนึ่งเท่านั้น
เหมือนกับมนุษย์ที่นับเป็นผลงานชิ้นหนึ่งของพระเจ้า แต่ฉไนเลยพระเจ้ากลับเหมือนรักเราไม่เท่ากัน ยามพินิจพิศใบหน้าที่ราวกับบรรจงปั้นอย่างตั้งใจ สันจมูกโด่งปลายเชิดรับกับริมฝีปากกระจับสวยที่มักเผยอขึ้นยามที่เจ้าตัวเผลอ กรอบหน้าคมชัดขับให้ใบหน้าด้านข้างน่ามอง ชวนให้หลงไหลมากขึ้น
แม้แต่ผิวใต้ตาที่เหมือนโดนพระเจ้ารังแกด้วยความเอ็นดูก็ไม่ได้ทำให้ความน่ามองลดน้อยลงซักนิด
ไม่เพียงแค่นั้น งานศิลปะชิ้นกลับโดนแต้มตำหนิสีดำสนิทไปทั่วใบหน้า ทั้งโหนกแก้ม ใต้ตา ข้างจมูก แต่จุดที่แจ่มชัดที่สุดเห็นจะเป็นที่แก้มขวาและต่ำลงมายังมีอีกสองสามจุด ที่ใต้กรามก็เช่นกัน และส่วนที่เขาโปรดปรานที่สุด หากให้เลือก จุดที่คอมักจะเป็นจุดแรกที่เขาจะประทับริมฝีปากลงไปก่อนเสมอ
ตำหนิมากมายเล่านั้นไม่เพียงแค่ไม่ขัดตาเวลามอง แต่กลับเป็นจุดดึงดูดสายตาได้อย่างดีเยี่ยม
แต่มันน่าหงุดหงิดที่ไม่ได้มีแค่เขาที่ชอบมัน และเพราะจุดเด่นเหล่านั้นยังทำให้คนอื่นหลงไหลไม่ต่างจากเขา
"ทำอะไร?"
เสียงทุ้มแหบพร่าเหมือนคนขาดน้ำเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจหลังจากที่งีบไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็โดนผู้บุกรุกมาซอกแซกตามร่างกายไม่หยุด อยากจะนอนต่อแล้วทำเป็นไม่สนใจแต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะกวนหนักขึ้น จับเขาพลิกไปพลิกมา เดี๋ยวยกแขนเดี๋ยวยกขาพร้อมกับพึมพำในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์
สุดท้ายก็อดทนนอนนิ่งต่อไปไม่ไหวเมื่อผ้าห่มเพียงผืนเดียวที่ห่มทับร่างกายอยู่ถูกดึงออก อีกฝ่ายยังคนมองไปทั่วเหมือนหาอะไรไม่หยุดจนต้องถามย้ำ
"นี่"
"หืม?" เสียงตอบแบบขอไปทีทำให้คนโดนกวนเริ่มหงุดหงิด
"หาอะไร?"
"อย่าพึ่งกวนได้มั้ย ยี่สิบเอ็ด เอ๊ะ หรือยี่สิบสองนะ"
ทากะพึมพำกับตัวเองในขณะที่จะจับขาโทรุยกขึ้นก็โดนเจ้าของดึงหนี
"อะไรยี่สิบเอ็ดยี่สิบสอง?"
"ไฝบนตัวนายไง กำลังนับอยู่ ถึงไหนแล้วเนี่ย ลืมเลย"
ทากะทำท่าจะคว้าเอาข้อเท้าของโทรุอีกรอบแต่อีกคนพลิกตัวหนีไปก่อน
"จะนับทำไม?"
เมื่ออีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือเลยต้องล้มเลิกภารกิจไปก่อน รอโอกาสเหมาะ ๆ ค่อยสำรวจใหม่
ทากะทิ้งตัวลงนอนคว่ำข้าง ๆ คนที่นอนหงายเป็นชีเปลือย จ้องตาปรือ ๆ จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่จึงยื่นมือไปเขี่ยขนตานิ่ม ๆ ที่พาดทำองศาเดียวกับเนินแก้ม
"รู้ปะว่าแฟน ๆ ชอบซูมหน้านายแค่ไหน ทั้งขนตาทื่อ ๆ นี่ ไฝตรงแก้มนี่" เลื่อนนิ้วลงมาจิ้ม ๆ จุดที่กล่าวถึง "ปากนี่ก็ด้วย" และย้ายไปเกลี่ยริมฝีปากเนียนนุ่ม "แม้แต่รูจมูกยังซูมเลย" ปลายเสียงคนพูดติดจะหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย
"แล้ว?"
"แค่จู่ ๆ ก็อยากรู้ขึ้นมาเฉย ๆ ว่าไฝบนตัวนายมันมีเยอะแค่ไหน"
"มีแฟนคลับคนไหนสนใจเรื่องแบบนั้นด้วยรึไง?"
มีเยอะเลย เขาตอบในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
"นับแล้วยังไงต่อ อยากเอาชนะแม้แต่เรื่องแค่นี้รึไง?"
คนฟังมุ่นคิ้วด้วยความหงุดหงิดเพราะโดนรู้ทัน
"ยุ่งน่า...
อีกอย่างฉันรู้ว่ายังไงฉันก็ชนะพวกเธออยู่แล้ว ไฝตรงนั้นของนายยังไงซะก็คงมีแต่ฉันที่เคยเห็น"
คนที่ลอบยิ้มเมื่อครู่หุบยิ้มฉับหรี่ตามองคนที่นอนยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้าง ๆ
"ตรงไหน?"
โทรุเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ ร่างกายเขามีไฝในที่แปลก ๆ ด้วยหรอ
"อยากรู้หรอ?" ไม่ทันไรหน้าอมยิ้มอย่างพออกพอใจเมื่อครู่กลับเผยความไม่น่าไว้วางใจออกมานิด ๆ
"อืมมม จริงสิ ตรงไหนกันน้าา"
"ไม่อยากรู้แล้ว"
โทรุพลิกตัวหนี ควานหาผ้าห่มที่โดนเหวี่ยงหายไปอยู่มุมไหนแล้วก็ไม่รู้ ตัวอุ่น ๆ ที่ทำให้ขนลุกพิลึกกอดหนุบจากด้าน หลังกระซิบกระซาบอย่างอารมณ์ดี
"ไม่ได้สิ ให้ฉันสำรวจอีกทีนะเดี๋ยวบอกว่าอยู่ตรงไหน"
รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่คำขออนุญาต ก็แค่ประโยคบอกเล่าแต่ก็อดบอกปัดไปก่อนไม่ได้
"แต่นี่จะเช้าแล้วนะ"
"หรอ?"
'หรอ?' หรออะไรของนายฟะะะ ไม่เห็นจะสนใจคำพูดฉันซักนิดเดียว!!!
วันหยุดทั้งทีทำไมรู้สึกว่าใช้ร่างกายหนักกว่าช่วงทัวร์อีกนะ........
Fin.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in