หลังจากผ่านช่วงกักตัวมานานกว่าสองเดือน เราที่ทนอยู่กับผมเสียที่หวีไม่ค่อยออกเพราะผ่านทั้งการทำสี ทั้งการดัดมานาน ก็เลยถือโอกาสที่ร้านตัดผมเริ่มเปิดออกไปตัดผมซะเลย 

แต่ก็อย่างที่หลายคนรู้กันดีว่าช่างตัดผมน่ะ ไม่เข้าใจคำว่าเอาออกนิดเดียวหรอก 

จากที่ไว้ผมมาปีกว่าเรากลับสู่วงการสาวผมสั้นอีกครั้ง 

แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรืออะไรหรอกนะ แค่รู้สึกแปลก ๆ เวลาสระผมหรือหวีผม 

ตอนนี้เราหวีผมง่ายขึ้นแล้วก็ไม่เจ็บเหมือนก่อนตัดผมแล้วล่ะ 

มันเลยทำให้เรานึกอะไรขึ้นมาได้ 

การตัดผมนี่เหมือนกับการตัดใจเลยนะ 

ถ้าเรามัวแต่เสียดายทนอยู่กับผมเสีย ๆ เพราะคิดว่าเราไว้มันมาตั้งนานน่าเสียดายออกที่จะตัด 

แต่เวลาหวีผมทีไรเราก็ต้องทนเจ็บทุกที ก็เหมือนกับความสัมพันธ์ที่มัน toxic กับความรู้สึกเรานั่นแหละ

เราไม่ยอมตัดมันเพราะคิดว่าน่าเสียดายเวลาเสียดายความรู้สึกที่เราเคยลงใจให้กับมัน 

แต่ถ้าลองคิดดู ทำไมเราต้องเก็บความสัมพันธ์ที่ทำให้เราเจ็บปวดไว้กับเราด้วยล่ะ บางทีลองมองว่า

ถ้ามองแบบนี้อาจจะทำให้เราตัดสินใจตัดอะไรได้ง่ายขึ้นก็ได้นะ :-)