16.00 :

โอมเดินออกจากร้านกาแฟ ถือกาแฟกับของสองสามอย่าง จุดบุหรี่สูบแล้วใส่หูฟังเดินไปที่มอไซ สตาร์ทมอไซแล้วขี่ออกมา บุหรี่หมดตอนถึงหน้าหอพอดี โอมทำตัวสบายๆชิวๆเดินเข้าห้อง จุดบุหรี่สูบอีกมวน เปิดเพลง (Peach Pit - Alrighty Aphrodite) แล้วทิ้งตัวลงนอน เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลง หยิบกีต้าร์ขั้นมาเล่นตามเพลง ทำตัวธรรมดาๆมีความสุข

19.00 :

โอมสะดุ้งตื่นขึ้นมา รีบไปอ้วกที่ชักโครก โอมอ้วกเป็นเลือด โอมรีบวิ่งมาหยิบอุปกรณ์บางอย่างมาฉีดที่แขน อุปกรณ์ชิ้นนั้นมีเสียงตอบกลับมาว่า
“พบการติดเชื้อ”
“ชิบหาย”
“ไปโดนมาตอนไหนวะเหี้ยเอ้ย”

โอมหน้าซีด ดวงตาเบิกโผลง เหงื่อแตกจนเสื้อชุ่ม โอมทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงอีกครั้ง กุมหัวด้วยความเครียด
“ชิบหายๆๆๆๆๆๆ”
“เหี้ยเอ้ย”

โอมจุดบุหรี่สูบหลายตัว สับสน เปิดเพลงเสียงดัง (Nina Simone - Sinnerman) โลกหมุนไปหมด
โอมเปิดโทรศัพท์อ่านข่าว
“พบผู้ติดเชื้อเพิ่มขึ้นอีก50%จากการตรวจสุขภาพของรัฐครั้งล่าสุด ตอนนี้ทางการได้ประกาศให้โคราชเป็นพื้นที่แพร่ระบาดโดยสมบูรณ์”
“ไอ้เหี้ยเอ้ย”

21.00 :

แชทเมสเสจเจอร์
โอม “มึง”
แนน “ว่า”
โอม “กู”
แนน “เป็นไร”
โอม “ป่าว”
โอม “มึงเป็นไงบ้าง”
แนน “มึงเป็นเหี้ยไร”
โอม “ไม่มีไร กูแค่อยากคุยกับมึง”
แนน “โอม ครั้งสุดท้ายที่คุยกันกูบอกว่าไง ไม่ต้องมายุ่งกับกูถูกมั้ย เลิกยุ่งกับกูเห่อะว่ะ”
โอม “กูขอโทษ กูขอโทษจริงๆ”
แนน “ไม่ต้อง กูไม่อยากได้”
แนน “มึงมีอะไรก็ว่ามา”
แนน “กูน่าจะบล็อกมึงตั้งนานแล้ว”
โอม “กูติดเชื้อ”
แชทเงียบ ขึ้น read only เป็นเวลาซักพัก
แนน “เชื่อก็โง่”
โอม “จริงๆ”
แชทเงียบ ขึ้น read only อีกครั้ง แต่คราวนี้แนนไม่ตอบ
โอมร้องไห้ โทรหาพ่อ-แม่ แต่พอทั้งสองรับก็ตัดสายทิ้ง โอมจุดบุหรี่สูบ ทิ้งตัวนอนลงกับเตียง

23.00 :

แนน “มึง”
แนน “มึง”
แนน “ที่ผ่านมา มันก็ผิดทั้งคู่นั่นแหล่ะ กูขอโทษที่กูใจร้าย มึงไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วนะ มันไม่ใช่ความผิดของมึงทั้งหมด กูก็มีส่วนผิดด้วย กูรักมึงนะ กูเคยรักมึงมากจริงๆ ลาก่อนนะมึง หวังว่ามึงจะเห็นข้อความกู กูคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว มึงตอบกูก่อน”

โทรศัพท์อยู่บนเตียง ในห้องไม่มีโอม โอมอยู่ในห้องน้ำ เปิดเพลงเสียงดัง (The Pixies - Where Is My Mind)
โอมถือใบมีดอยู่ในมือ นั่งอยู่ที่ใต้ฝักบัว โอมใช้อุปกรณ์ตรวจแทงเข้าที่แขนอีกครั้ง
“พบการติดเชื้อ”
“พบการติดเชื้อขั้นวิกฤติ”
โอมนิ่ง มองขึ้นไปที่หลอดไฟ สายตาเริ่มพร่ามัว โอมสะดุ้งด้วยความเจ็บแต่สีหน้าเรียบเฉย โอมร้องไห้ เลือดเริ่มไหลมาตามน้ำ สติของโอมเริ่มดับลง
“กูรอดแล้ว”

00.59 :
ภาพตัดกลับมาที่ห้อง
ประตูถูกปิดตายด้วยตู้และข้าวของ ห้องกระจัดกระจาย โทรศัพท์ของโอมถูกขว้างเละไม่เหลือชิ้นดี เพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง (The Pixies - Where Is My Mind)

04.00 :

ภาพตัดมาที่นอกห้อง
เสียงคำรามของอะไรซักอย่างดังขึ้น
มีเสียงของกระแทกกับพื้นแล้วเสียงโครมครามที่ประตู
ทุกอย่างจบลง