วันที่ 9 : Softcream
พารักษ์เคยได้ยินใครๆ ในคณะต่างก็พูดว่าอาจารย์ปฏิพัทธ์ไม่ชอบของหวาน ไม่ว่าจะเป็นกาแฟของอาจารย์ที่จะไม่ใส่น้ำตาลเลยสักช้อน ขนมหวานทุกชนิดก็ไม่เคยเห็นอาจารย์แตะ แม้แต่น้ำผลไม้ที่ผสมน้ำเชื่อมก็จะไม่ผ่านคออาจารย์เด็ดขาด พารักษ์เห็นด้วยเมื่อลองสังเกตุดีๆ
แต่ตอนนี้พารักษ์ไม่คิดเช่นนั้นแล้ว...
สองเท้ารีบพาตัวเองออกจากห้องพักอาจารย์ในวันหยุดอีกครั้ง คราวนี้สิ่งที่พารักษ์เห็นไม่ใช่การมีปากเสียงของอาจารย์ทั้งสองท่านอย่างที่เคยเป็น แต่กลับเป็นกินชูครีมที่ชวนหน้าร้อนที่สุดจากช่องประตูที่ปิดไม่สนิท
เนี่ย… ของหวานที่กินแบบโครตหวาน…
ถ้าจะขนาดนั้นก็จูบกันตรงๆ ไปเลยเถอะครับ...
นี่ลืมไปแล้วใช่ไหมว่านัดเขามา!
พารักษ์เดินออกมาเฝ้าประตูใหญ่หน้าห้องพักรวมของอาจารย์อีกครั้ง ดวงหน้าแดงจัดยืนหายใจเข้าออกช้าๆ ถุงแกงเผ็ดเป็ดย่างในมือคงไม่จำเป็นแล้วเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาของเขาเหมือนจะกินของหวาน(ผ่านอาจารย์ปฏิพัทธ์)ไปก่อนกินข้าวเสียแล้ว
ยิ่งคิด หน้าก็ยิ่งร้อน…
สักพักเสียงข้อความจากแอปพลิเคชันสีเขียวก็ร้องเตือนขึ้น พารักษ์ก้มมองมือถือของตัวเองก่อนถอนหายใจยาวเหยียด
[กลับเข้ามาได้แล้ว]
รู้อีก...
[ครับอาจารย์]
นักศึกษาหนุ่มพยายามตีหน้านิ่งเข้าไปข้างในอีกครั้ง เพราะแม้จะรู้ว่าอาจารย์นิลนพรู้อยู่แล้วก็ตามว่าเขาเห็น แต่อย่างไรเขาก็เชื่อว่าอาจารย์ปฏิพัทธ์ไม่รู้
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับอาจารย์”
“เข้ามา”
พารักษ์เปิดประตู(ที่ปิดตอนไหนไม่รู้) ยกมือไหว้อาจารย์ทั้งสองท่านที่อยู่ในห้อง อาจารย์ปฏิพัทธ์ยิ้มรับเล็กน้อยก่อนหยิบเอกสารแล้วเดินออกไป ขณะที่อาจารย์ที่ปรึกษาเพียงมองตามอาจารย์อีกคนที่เดินออกไปแล้วยกยิ้มร้าย
พารักษ์ขนลุกเกรียว
“เห็นเหรอ” เสียงต่ำถามเขาเมื่อประตูห้องปิดลงเรียบร้อย ขายาวก้าวไปนั่งบนเก้าอี้หนังประจำห้องเช่นเดิม
“ไม่ได้ตั้งใจให้เห็น… ใช่มั้ยครับ” พารักษ์หรี่ตาถาม จึงได้ความเงียบตอบกลับมา
“ผมว่าผมปิดประตูแล้ว สงสัยตอนนั้น… ผมปิดไม่สนิท”
“...” พารักษ์ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนเห็นก็รีบก้มหน้ากับฝ่ามือทั้งสองอย่างรวดเร็ว ก่อนยกมือหนึ่งขึ้นมาราวกับขอเวลานอก จึงได้เสียงหึมาเป็นคำตอบ
พารักษ์ชักเริ่มหมั่นไส้อาจารย์ที่ปรึกษาตัวเองซะแล้วสิ
.
.
.
“เห… ไม่อยู่เหรอ” พารักษ์เปิดประตูเข้ามาในห้องพบกับความว่างเปล่าที่เริ่มไม่คุ้นตา ดูท่าแล้วคนแปลกหน้าในห้องเขาคงออกไปข้างนอกมาสักพักแล้ว
พารักษ์เก็บของของตัวเองเรียบร้อยก็นั่งพักบนเตียงนุ่มเช่นทุกครั้ง นั่งอยู่ครู่หนึ่งชายหนุ่มก็เอาหนังสือออกมาอ่าน ใกล้สอบแล้วตัวเขาเองก็เครียดไม่น้อย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พารักษ์เงยหน้าจากหนังสือกำลังจะลุกไปเปิดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจเข้ามา
เขาได้ให้กุญแจห้องตัวเองกับคนแปลกหน้ามาได้สักพักแล้ว นึกย้อนแล้วก็อยากด่าตัวเองไม่น้อยที่เชื่อใจคนง่ายเกินไป แต่เพราะเวลาไปเรียน หากอีกฝ่ายต้องการออกไปข้างนอกก็จะกลับเข้ามาในห้องไม่ได้อีก
และนั่งรอเขาหน้าห้อง…
ซึ่งเขาไม่โอเค…
“รักษ์กลับมาแล้วเหรอครับ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้อยู่รอ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดขึ้น พารักษ์มองผมสีเงินชื้นเหงื่อน้อยๆ ทำให้ลู่ลงกับใบหน้าหากแต่ก็ยังดูดีไม่เปลี่ยน
“ไม่เป็นไร นั่น… ไอติม…”
“ครับ ซอฟต์ครีมของร้านที่อยู่เยื้องไปอีกหน่อย น่ากินดีเลยลองซื้อมาครับ แต่ผมไม่รู้ว่ารักษ์กลับมาแล้วเลยไม่ได้ซื้อมาเผื่อ รักษ์เอาอันนี้ไปกินนะ” ชายผมเงินยื่นไอศกรีมเนื้อเนียนให้เจ้าของห้อง พารักษ์ส่ายหน้าเบาๆ
“นายซื้อมานายก็กินเถอะ ฉันไม่ไหวกับของหวานๆ แล้ว”
แค่เห็นตอนอาจารย์นพกับอาจารย์ติอยู่ด้วยกันก็หวานจนมดขึ้นแล้ว...
“เอ… ผมเคยกินสองสามครั้งแล้ว รสชาติกำลังดีเลยนะครับ ไม่หวานมากมายขนาดนั้นนะ” คนแปลกหน้าเอ่ย ยกซอฟต์ครีมขึ้นจ้องมองไปมา
“เฮ้ยๆๆ มันละลายแล้วนั่น รีบๆ กินสิ” พารักษ์เตือนเมื่อเนื้อครีมละเอียดเริ่มละลายตามอุณหภูมิที่ค่อนข้างร้อน
“รักษ์กินสิครับ”
“ไม่…”
“กินครับ”
“ไม่เอา”
“ไม่กินผมทิ้ง”
“เอามานี่!” พารักษ์แยกเขี้ยวใส่คนที่หัวเราะร่วน ของน่ากินอยู่ตรงหน้า อยู่ๆ มาบอกว่าจะทิ้งพารักษ์ไม่มีทางยอมแน่
พารักษ์แตะปลายลิ้นกับครีมนุ่มเย็น สัมผัสแรกคือความเย็นจากซอฟต์ครีมกลิ่นละมุน ตามด้วยความหวานอ่อนบางที่ละลายในปาก ไม่หวานมากจนบาดคออย่างที่คนซื้อมาได้พูดไว้จริงๆ ซะด้วย
“อร่อยมั้ยครับ”
“...”
“หือ?”
“อือ… อร่อย”
“ดีจังครับ” รอยยิ้มกว้างระบายทั่วใบหน้าจนสว่างจ้า พารักษ์กินไอศกรีมไปเงียบๆ แต่ไม่วายเหลือบมองคนที่นั่งลงกับพื้นแล้วควานหาหนังสือของเขาสักเล่มขึ้นมาอ่าน
“อยู่แต่ในห้องไม่เบื่อเหรอ” พารักษ์ถามขึ้นเมื่อนึกถึงชีวิตประจำวันของคนตัวสูง แม้จะเคยถามแล้วว่าวันๆ ชายหนุ่มผมสีเงินทำอะไรบ้าง ก็ได้รับคำตอบประมาณว่าถ้าไม่ต้องออกไปไหนก็หาหนังสือของพารักษ์ในห้องมาอ่าน
ไม่เที่ยวบ้างรึไงนะ…
“ไม่เบื่อครับ ดีจะตายไม่ต้องไปเจอคน…” คนตอบยิ้มบางๆ ให้คู่สนทนา พารักษ์นิ่งไปชั่วครู่ก็ทำตาโตเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“สอบเสร็จไปเที่ยวกัน”
“หา?”
“ไป!!”
“ด...เดี๋ยวครับ…”
“ไปเที่ยวกัน!!!”
……………..
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in