ปีเตอร์ แพน เด็กอายุไม่เท่าไหร่ ขี้หลงขี้ลืม บวมๆ เบลอๆ แค่นิทานเรื่องนึงยังจำไปเล่าได้ไม่จบเรื่องสักที ไม่มีวันโต ไม่มีใครรอให้เขากลับบ้าน ผู้นำกลุ่มเด็กหลงในเนเวอร์แลนด์ เขามีชีวิตอยู่เพื่อใช้ชีวิตในเนเวอร์แลนด์และจะไม่มีวันกลับออกไปใช้ชีวิตอย่างเช่นเด็กปกติ ไม่ใช่แค่เพราะลุ่มหลงในโลกใบนี้ แต่เพราะความเจ็บปวดที่โลกแห่งความเป็นจริงทอดทิ้งเขา เขาจึงไม่คิดจะกลับออกไปอีก

เวนดี้ เด็กผู้หญิงที่มีคุณสมบัติแบบเด็กผู้หญิง เล่านิทานได้ เย็บผ้าพอไหว เป็นแม่ศรีเรือนนิดหน่ย เธอโตกว่าปีเตอร์ เธอมีความรู้สึกบางอย่างต่อเขาแต่เด็กน้อยอย่างปีเตอร์ไม่เคยเข้าใจ โลกแห่งความเป็นจริงคือสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะลืมเลือน แม้จะต้องการให้ปีเตอร์มาอยู่กับเธอแบบเด็กหลงคนอื่นๆ แต่นั่นก็เกินที่จะทำได้

---

เพิ่งอ่านปีเตอร์ แพนจบมาหมาดๆ แม้ว่าจะงงๆ งุนๆ อยู่มากเพราะภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงก็ตาม

หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ ก็รู้สึกว่า โห... เอาดิสนีย์มาล้างตาหน่อย

ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่การหักมุมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ฟีลที่ได้ก็คนละแบบเลยล่ะ

พ้อยต์ที่อ่านแล้วมันรู้สึกแบบ โถ่ เวนดี้ 

มันอยู่ตรงที่หลังจากปีเตอร์พาเวนดี้กลับมาบ้านด้วยความที่เด็กหลงตั่งต่างเห็นความอบอุ่นของครอบครัวก็อยากมีชีวิตปกติบ้าง

บ้านดาร์ลิ่ง(บ้านยัยเวนดี้นั่นแหละ)ก็เลยรับอุปถัมน์อะไรแบบนี้

ซึ่งเขาก็อยากจะรับปีเตอร์รวมไว้ด้วยนั่นแหละ แต่หลังจากคุยกันไปกันมาปีเตอร์ก็ยืนยันว่าเขาไม่ต้องการโตเป็นผู้ใหญ่ 

เขาไม่อยากเป็นผู้ใหญ่ อย่ามาเอาเขาออกจากเนเวอร์แลนด์เลย

แม้ว่ายัยเวนดี้จะบอกว่าต่อให้นายโตเป็นผู้ใหญ่ จะมีหนวดน่าเกลียดฉันก็จะรักนายนะ

ปีเตอร์ก็ยืนกรานว่าเขาจะไม่ออกจากเนเวอร์แลนด์ 

และอยากให้เวนดี้ไปอยู่เนเวอร์แลนด์กับเขาเหมือนเดิม

แต่สุดท้ายไม่ใช่แค่ปีเตอร์ที่ต้องการเวนดี้ แม่ของเวนดี้ก็ต้องการเธอเหมือนกัน

ก็เลยกลายเป็นว่างั้นทุกๆ ฤดูใบไม้ผลิปีเตอร์จะขอมารับเวนดี้ไปเนเวอร์แลนด์สักวีคสองวีค

เวนดี้ก็เออ โอเค "จนกว่าจะถึงตอนนั้น, นายจะไม่ลืมฉันใช่มั้ย? ปีเตอร์"

ปีเตอร์ก็บอกว่าไม่ลืมหรอก ซึ่งตอนแรกก็ไม่ลืมหรอกก็มารับไปอะไรไปตามที่สัญญากัน

พอผ่านไปปีเตอร์ก็เริ่มลืม เป็นขณะเดียวกันที่เด็กผู้ชายคนอื่นๆ พวกเด็กหลง จอห์น ไมเคิลก็เริ่มลืมเรื่องในเนเวอร์แลนด์เหมือนกัน

แต่เวนดี้ยังคงจำได้ดีเสมอ เธอยังจำเนเวอร์แลนด์ได้ และยังเฝ้ารอปีเตอร์ในทุกๆ ฤดูใบไม้ผลิ

ปีเตอร์ก็มาบ้างไม่มาบ้าง หนักสุดคือเขาลืมไปด้วยซ้ำว่าปีก่อนเขาลืมมาหาเวนดี้

จนเวลาผ่านไปเวนดี้ก็แต่งงาน มีลูกชื่อ ยัยเจน 

คืนนึงหลังจากเล่าเรื่องปีเตอร์ให้เจนฟังแล้วปีเตอร์มันก็ปรากฎตัวขึ้น 

ซึ่งเวนดี้ก็หลบอยู่ในเงามืดไม่อยากให้ปีเตอร์เห็นว่าเธอโตมากๆ แล้ว

ปีเตอร์รับไม่ได้เลยที่เวนดี้โตเป็นหญิงสาวอายุกว่ายี่สิบปี 

เขาทวงถามถึงสัญญาที่เธอจะไม่โตแต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครทำอะไรได้ 

ปีเตอร์นั่งร้องไห้อยู่ในห้องและเจนก็ตื่นขึ้นมา

ฤดูใบไม้ผลิปีนี้จึงกลายเป็นเจนที่ไปกับปีเตอร์แทนที่จะเป็นเวนดี้

และก็เป็นแบบนี้กับมาร์กาเร็ตลูกของเจน และเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

---

สุดท้ายปีเตอร์ก็ไม่คิดจะโต และไม่เคยรับรู้ว่าเวนดี้รักเขาแค่ไหนสำหรับปีเตอร์เหมือนกับว่าจะเป็นใครก็ได้ เด็กผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่เป็นเด็กและพร้อมจะไปกับเขาเขาไม่รู้เลยว่าเขาสำคัญแค่ไหนกับเวนดี้ เธอเฝ้ารอเขาตลอด แม้ว่าทุกคนจะลืมเลือนเขาไปและต่อให้เขาหันหลังให้กับความเป็นผู้ใหญ่ของเธอ เธอก็ยังคงจดจำเขาไม่เคยลืม

---

“If only I could go with you,” Wendy sighed.