ฟ้ายังมืดสนิท แต่ที่ชั้นล่างของบ้าน เสียงขยับเขยื้อนของหม้อไหและเสียงจุดเตาดังขึ้นราวกับเป็นแสงอาทิตย์แรกวัน เธอรู้สึกตัวลืมตาขึ้นก่อนจะตะแคงหันกลับไปนอนต่อตามความเคยชิน แน่นอนว่าเป็นอภิสิทธิ์ของเด็กวัยกำลังโตที่ป๊าจะยอมให้ลูกที่ยัง”เด็ก” อยู่ได้นอนต่ออีกสองสามชั่วโมงก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวไปโรงเรียน ด้วยเหตุผลที่ว่า“ลงมาก็เกะกะ ช่วยอะไรไม่ได้” ซึ่งป๊าบอกในวันหนึ่งที่เธอลงไปชั้นล่างตั้งแต่ยังไม่ทันฟ้าสาง

เมื่อเธอลงมาชั้นล่างก็จะพบภาพชินตาของบรรดาเป็ดที่ถูกแขวนห้อยไว้ ตัวพองหนังตึงสีน้ำตาลอ่อนเตรียมเข้าเตาย่างถ่านระอุที่ป๊าลงมาจุดไว้ตั้งแต่เช้ามืด เป็ดในเตาส่งกลิ่นหอมอบอวล ไขมันใต้ผิวละลายเยิ้มอ้อยอิ่งอยู่บนตัวเป็ด ก่อนจะหยดลงกระทบถ่านส่งเสียงฉ่า ส่วนเธอและพี่น้องได้แต่รีบกินข้าวเคล้ากลิ่นเป็ดก่อนจะออกไปสู้รบกับการจราจรในตอนเช้า

กว่าจะกลับมาถึงในตอนเย็น เป็ดก็มักจะเกือบหมดแล้ว ที่ยังเหลืออยู่นิดหน่อยก็ถูกแปลงร่างเป็นข้าวเย็นโดยแม่ ซึ่งเป็นสาวไทยที่มาเป็นลูกสะใภ้เถ้าแก่ร้านเป็ดย่างที่ดำเนินกิจการมาชั่วสองอายุคนแล้ว รสมือของแม่จัดว่าเด็ดขาด และหนึ่งในอาหารขึ้นชื่อของแม่ก็คือแกงเผ็ดเป็ดย่าง เครื่องแกงตำเองรสเข้มข้นเข้าเนื้อเป็ด รสเผ็ดร้อนของเครื่องแกงและความหอมมันจากกะทิตัดกับมะเขือเทศและสับปะรดที่โดนความร้อนจนสุกหวาน ซึ่งแม่ก็พยายามจับเธอมาเธอเข้าครัวบ่อยครั้งที่สุดเท่าที่จะทำได้   

ในวันหยุดหากไม่ได้ไปไหน เป็นที่รู้กันว่าต้องอยู่ช่วยงานจิปาถะที่ร้าน ทั้งคิดเงินลูกค้า เสิร์ฟอาหาร หรือถ้าเป็นระดับพี่ๆของเธอ ก็ได้เลื่อนขั้นไปเป็นคนสับเป็ดชั่วคราวในบางครั้ง อย่างไรก็ตามนอกจากพี่ชายคนโตแล้วก็ไม่เคยมีใครได้เข้าไปช่วยป๊าเตรียมเป็ดเลยแม้แต่คนเดียว แม้แต่แม่เองก็ยังรู้ส่วนผสมไม่ครบ

 เธอใช้ชีวิตอยู่กับวัฏจักรดังกล่าวมาเป็นเวลาสิบกว่าปีจนกระทั่งวันนั้นในเดือนเมษายน วันที่อากาศราวกับแดดจะแผดให้คนคลั่งและบรรยากาศทางการเมืองก็ร้อนระอุ พี่ชายของเธอออกจากบ้านไปโดยบอกว่าจะไปหาเพื่อน เย็นวันนั้น พี่ชายไม่ได้กลับมา ทั้งบ้านพยายามติดต่อก็ไม่สำเร็จ จากหนึ่งวันก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์ ทั้งป๊าและแม่กระวนกระวายอยู่ไม่สุข แม้จะปิดร้านออกตามหาก็ไม่เป็นผล ยิ่งเสพข่าวก็ยิ่งเป็นกังวลหนัก ทั้งคู่หวาดวิตกกราดเกรี้ยวเสียจนหันมาทะเลาะกันเอง เวลาผ่านไปจนเป็นเดือน ไฟอารมณ์ที่คุกรุ่นก็มอดดับลงจนชืดชาไปเช่นเดียวกับพลังที่หล่อเลี้ยงชีวิต ป๊ากลับมาเปิดร้านอีกครั้ง แม้จะไม่ได้เปลี่ยนแปลงส่วนประกอบและวิธีทำ แต่เป็ดของป๊าก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย ส่วนแม่ของเธอก็ดูราวกับทิ้งชีวิตจิตใจเสี้ยวหนึ่งไปกับพี่ชาย กับข้าวที่แม่ทำก็เปลี่ยนรส จนกระทั่งวันหนึ่งแม่ก็ไม่ทำอาหารอีกต่อไป เธอจึงกลายผู้รับผิดชอบหลักในเรื่องการกินอยู่ของครอบครัวแทนแม่    

เป็ดเริ่มจะเหลือเยอะขึ้นในแต่ละวัน จนวันหนึ่ง เธอตัดสินใจว่าจะต้องทำแกงเผ็ดเป็ดย่างในมื้อนั้น เธอตั้งใจปรุงสุดฝีมือ ถ่ายทอดรสมือของแม่ออกมาจากความทรงจำ เย็นวันนั้นเธอนั่งลงในวงข้าวอย่างลุ้นระทึก รอแม่ตักแกงเข้าปาก

แม่หลับตาพริ้ม แม้เคี้ยวข้าวก็ยังเห็นรอยยิ้มละไม ป๊าดูเจริญอาหารขึ้น ส่วนบรรดาพี่น้องของเธอขอเติมข้าวกันจนหมดหม้อ

ในวันเดียวกันนั้นเอง อาการภูมิแพ้เงินสดของเธอกำเริบขึ้นเป็นครั้งแรก