ฉันมองเธอก็เห็นแค่ขนตา และเธอมองฉันแค่เห็นเครา 
ฉันฟังเธอคล้ายๆว่าเสียงเบา และเธอฟังฉันแค่ผ่านหู 

เราต่างเป็นคนแปลกหน้าที่พบแล้วผ่านไป 
นั่งอยู่ใกล้ๆแต่กลับไม่เห็นกัน 
เราไม่เคยมองและไม่ฟัง ไม่รับรู้ในเรื่องกัน 
เพราะคิดว่าชีวิตไม่เกี่ยวพัน จะไปสนมันทำไม 

แล้ววันหนึ่งเหมือนฟ้านั้นเป็นใจ ส่งฝนตกมาแทบทั้งวัน 
ฉันและเธอติดฝนอยู่ด้วยกัน บังคับให้เราได้พูดคุย 

*ได้กลับมามองกันมากกว่าที่ขนหรือหนวดเครา 
ได้แบ่งได้ปันเรื่องเศร้าและเรื่องขัน 
เราจึงได้มองและได้ฟัง เอาความฝันมาแบ่งปัน 
ได้เห็นว่าชีวิตที่เกี่ยวพัน มันช่างงดงามเพียงใด 

**เมื่อฉันมองเธอเต็มตา จึงเห็นดวงดาวนานา 
จึงเห็นทุ่งนาป่าเขาและต้นไม้ 
เมื่อฉันฟังเธอจริงๆ ยินเสียงลมพัดกระดิ่ง 
และเสียงนกน้อยขับขานลำธารไหล 
ผู้คนบนโลกคือดอกไม้หลายหลากพันธุ์อันงดงาม 
และมีความไพเราะของสรรพเสียง แค่เพียงหัวใจเราเปิด ..ไว้ 

ฉันเดินเร็วและฉันไม่ชอบเบ่ง เธอกินเก่งและยิ้มหัว 
ฉันนอนดึกเธอคึกและเล่นตัว ฉันขี้กลัวเธอขี้เหงา

(*) (**) 

เปิดเอาไว้ให้กว้างพอ อย่ามัวรีรอว่าเมื่อไรหนาที่เราสองจะติดฝน 
เปิดให้ดวงใจได้เห็นถึงความแตกต่างที่สวยงาม

(**) (**)
...................................

.