เราชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับญี่ปุ่น ถึงจะมีออกมามากมายจนนับไม่ถ้วน เราก็ยังหามาอ่านอยู่เรื่อยๆ จนเพื่อน ๆ แซวปนด่าว่าเลิกซื้อซ่ะทีเหอะ! ไอ้ที่ซื้อทั้งหมดเนี้ยค่าตั๋วไปกลับได้สองรอบแล้ว เราก็ได้แต่ยิ้มแล้วได้แต่ Just say no! ในใจ สำหรับเล่มนี้เกิดขึ้นได้เพราะเราได้ไปอ่านตัวอย่างแนะนำใน minimore แล้วเกิดติดใจ เราคิดทันทีทันใดว่าได้เจอกันแน่ แต่เราต้องขอออกตัวว่าไม่เคยอ่านงานของ อาร์ต จีโน มาก่อน ถึงจะชอบในลายเส้นมากมาย แต่เพราะเราไม่ค่อยชอบงานแนวเล่าเรื่องที่เป็น story เท่าไร เราชอบอ่านแนวชีวิตจริงเรียลๆ จะโม้จะจริงก็ได้แต่ขอออกแนวไดอะรี่มากกว่า งานนี้จึงเป็นเล่มแรกที่เราได้รู้จักกับผลงานของอาร์ต จีโน จริงๆ (ขอชม concept และทีมงาน salmon มาก เราชอบการไขว้กันของหนังสือ มันเหมือนได้แลกเปลี่ยนมุมมองเล็กๆน้อย คนที่เป็นเพื่อนกัน ไปที่เดียวกัน เวลาเดียวกัน จะคิดต่อสิ่งที่เจอในเรื่องเดียวกันยังไง ดีใจที่มีหนังสือแนวนี้ออกมา) เปิดเล่มมาเจอคำนำสำนักพิมพ์ คำนำนักเขียน มันเหมือนเพื่อนมาเมาธ์เรื่องเพื่อนให้ฟังมากกว่า เราชอบมุกเริ่มต้นของหนังสือ จริงๆถ้าไม่ใช่เล่นกับเพื่อนหรือคนรู้จักมุกอาจจะแป๊กได้ แต่พอมันเป็นลายเส้นมีหน้าตาความรู้สึกประกอบเรากลับรู้สึกว่าเออเว้ยเฮ้ย หยวนๆได้ (เราบอกแล้วว่าเรารู้สึกว่าเหมือนมีเพื่อนมาเมาธ์ให้ฟัง) ตอนที่เราอ่านครั้งแรกเราไม่ได้รู้เกี่ยวอะไรเกี่ยวกับตัวอาร์ต และ Sahred toy (ต๊อด) เลย นอกจากว่ามีงานกับสนพ.แซลมอน รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ไม่รู้ไปถึงนิสัยใจคอ จนมาเจอกับการแฉครั้งใหญ่ในหนังสือ เราถึงกับต้องไปตามซื้อเล่มของต๊อด Tokyo diary โตเกียว จุด จุด มาอ่านต่อในทันทีเลยทีเดียวหลังจากอ่านของอาร์ตจบ ตอนที่เราอ่านครั้งแรกเรายังไม่เคยไปญีปุ่น พอไปแล้วกลับมาอ่านอีก มันเห็นภาพชัดขึ้น เราเห็นถึงความเป็นคนช่างสังเกต การเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของสิ่งที่อยู่รอบข้าง จริงๆเรารู้สึกว่าญี่ปุ่นนอกจากการ์ตูนที่อยู่ทุกหนทุกแห่ง รายละเอียดที่น่าสนใจ คือ คาแรคเตอร์ของคนญีุปุ่น เราว่าอารต์เก็บมาได้ครบมาก ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทางในเครื่อง พนักงานต้อนรับ พนักงานขายของ salary man (ถึงเรื่องเล่าในคืนวันเสาร์ในรถไฟฟ้าจะทำให้เราหลอนตอนไปจนไม่กล้าขึ้นเลยก็ตาม) รวมไปถึงการอาบน้ำรวม โรงแรมแคปซูล ซึ่งเป็นสิ่งที่เรายังไม่เคยประสพพบเจอ ก็ได้แต่หวังว่าสักวันเราอาจจะมีโอกาสได้ลอง เราตื่นเต้นกับการที่ทั้งสองไม่เตรียมการอะไรไปเลยถึงจะมั่นใจว่ามีเพื่อน(โบเพื่อนผู้รู้ภาษาญีปุ่นและไปมาจนนับไม่ถ้วนไปด้วยอีกคน)  แต่สองหนุ่มที่เหลือโดยเฉพาะหนึ่งนายที่ไม่ได้เตรียมการและแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยภาษาก็ไม่ได้แข็งแรง (เราไม่ได้ว่านะ สองคนนี้เค้าเผากันเอง) แถมยังกล้าหาญชาญชัยตัดสินใจไม่ใช้ internet พกพาอีก อยากจะตบมือให้ดังๆพร้อมกับบอกนายแน่มากจริงๆ เป็นเราเราคงกังวลอะไรมากมาย แต่นี้ไม่ กล้ากิน กล้าช็อป (แหลก) กล้าจนกระทั่งใช้เงินหมดงบก่อนกำหนดกลับนานมาก แล้วอยู่ห้องเฉยๆ ดู running man ตอนเราอ่านเราแอบเสียดายแทน ไหนๆก็ไปแล้ว ออกมาเดินเหอะ ดูอะไรก็ได้ มาเจอโลกเถอะ แทบจะอ่านไปแถมก้มไปคุกเข่าขอร้องหน้าหนังสือ แต่พอมาเจอบทสรุปที่หลังแล้วเรารู้สึกดีที่สุดในเล่มเลย ตอนที่อาร์ตบอกว่าถึงจะเอางานมาแต่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับค้นพบว่าตัวเองได้พักผ่อนแบบเต็มที่ ไม่ได้กังวลกับเรื่องอะไร เราว่ามันคงหาได้ยากกับคนที่ไปเที่ยวต่างประเทศ และมีตารางและคิดว่าต้องทำตาราง อัดทุกอย่างให้แน่น ทำทุกอย่างให้คุ้มที่สุด จริงๆสิ่งที่เราเจอตอนไปเอง คือ แค่ได้ไปเจออะไรใหม่ๆ ก็สนุกแล้ว คนก็น่าสนใจ สิ่งแวดล้อมก็น่าสนใจ ตอนเราไปแทบจะไม่ได้ไปที่ฮิตๆ สิ่งที่คนอื่นบอกว่าไม่ไปก็ถือว่ามาไม่ถึงเลย เราออกเที่ยวสิบโมง (มันแปดโมงเช้าบ้านเรา ใครจะว่ายังไงไม่รู้ แต่สำหรับเรามันไม่สาย) เราได้เดินไปเรื่อยๆ รอดูกันดั้มเงยหน้าหงึกหงักเป็นเวลาหลายชั่วโมง กินผงชูรสจำนวนมากมายมหาศาลในร้านมินิมาร์ทเพราะขี้เกียจต่อแถวไปกินร้านดัง แตกแบงค์หมื่นเยนด้วยการซื้อของสองร้อยเยน การเดินเร็วมากผ่านที่กั้นรถไฟฟ้า การนอนที่ห้องพักแบบชิลด์ๆเพราะอากาศมันดีมากจนไม่อยากออกไปไหน ทุกการเดินทางเราว่ามันมีเสนห์ในตัวของมันเอง ขอบคุณอาร์ตและต๊อดที่พาเราไปพบญี่ปุ่นในแบบของพวกคุณ (มันทำให้ตอนที่เราไปเองชิลด์มากกังวลน้อยอยากทำอะไรก็ทำแบบไม่แคร์สื่อ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนะ เรื่องนี้เราถือ 55) เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยในญี่ปุ่น การบรรยายด้วยรูป มุมมองที่แสดงถึงสิ่งรอบข้าง ขอบคุณจริงๆที่มาเมาธ์ให้เราฟังด้วยสไตล์ของตัวพวกคุณเอง จริง ๆ เราอยากเขียนถึงมุมของต๊อดด้วยนะ แต่เรามีเวลาไม่พอที่จะมาเล่าในคราวนี้ ไว้มีโอกาสหน้าเราจะมาเล่าให้ฟังเรื่องของต๊อดอีกนะ เราพยายามไม่สปอยด์อะไรในหนังสือนะ ใครสนใจติดตามได้ที่ minimore เลยจ้า