เกิดความคิดและตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมา ว่าสุดท้ายแล้วเราอยากอยู่ที่ไหน

เขียนขณะที่กำลังนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ ร้านที่กลับมาบ้านเกิดทุกครั้งจะต้องมานั่ง

เป็นเหมือนกับที่ที่าบ่ยใจที่หนึ่งเลยล่ะ

ก่อนจะเขียนขึ้นมาได้ เราคิดบนรถมาพราง ๆ แล้ว 

เราอยากอยู่ที่ไหน ภาพแรกในหัวคือไม่ใช่ที่นี่

ครอบครัวเราอยู่ที่นี่ แต่ก็คิดไปว่า ถ้าวันใดวันหนึ่ง ไม่มีพวกเขาอยู่ เราก็ไม่แน่ใจว่าเรายังจะอยากกลับมาที่นี่อีกไหม

มาทำไม มาหาใคร 

เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าใครจะไปจากโลกนี้ก่อนใคร ไม่มีอะไรแน่นอน แต่ถ้าอิงตามหลักไม่มีอะไรผิดพลาดหรือเหตุการณ์ไม่คาดคิด คนที่อายุมากกว่าก็อาจจะได้หยุดพักก่อนคนที่อายุน้อยกว่า

เราจึงคิดว่า ถ้าวันใดวันหนึ่ง ในที่แห่งนี้ไม่มีพวกเขา

เราคงไปอยู่ที่ไหนสักที่

ในความคิดเราตอนนี้ วัยนี้ มีที่ที่คิดไว้ในใจแล้ว

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง ความคิดเราจะเปลี่ยนไป หรืออย่างไรก็ตาม ก็เป็นเรื่องของอนาคตต่อไป

Where we belong

เส้นทางที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะตอนที่ยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา วัยประถม มัธยม มหาวิทยาลัย

จนตอนนี้ ปัจจุบันที่เรียนจบมาได้ประมาณ สองถึงสามปีได้

ถนนสายเดิมที่ต้องขับผ่านถ้ามาจากในเมืองแล้วต้องการกลับบ้าน ตอนนี้ดูแตกต่างไปจากเดิมพอสมควร มีการพัฒนามาเรื่อย ๆ ตอนนี้รู้สึกว่าจะเป็นรูปเป็นร่างมากกว่าที่ผ่านมา

ดีใจที่คนที่นี่จะได้รับความสะดวกต่อชีวิตประจำวันมากขึ้น

แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีบางสถานที่ที่ไม่ได้รับการพัฒนาเหมือนเดิม ก็รอดูกันต่อไปว่าจะเป็นเช่นไร