เกาหลีใต้เป็นประเทศที่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมเท่าไหร่ ความคิดที่จะไปเที่ยวนี่ไม่มีเลย กล้าพูดเลยครับว่า เคป๊อปทำอะไรผมไม่ได้ ถ้าต้องไปประเทศนี้ ผมขอนอนอยู่บ้านดีกว่า

อ้าว แล้วทำไมมันถึงมีหนังสือเล่มนี้ออกมาได้ล่ะ

ขอพูดแบบแมนๆ เลยนะครับ คือผมได้ตั๋วเครื่องบินฟรี!

ครับ

ต่อให้ไม่สนประเทศนี้ยังไง แต่ถ้าได้ตั๋วฟรีก็ไปสิครับ

…

อืม... ขอมีสาระสักนิด ผมรู้จักประเทศนี้แค่เกาหลีแบ่งออกเป็นสองฝั่งคือเหนือและใต้ เกาหลีเหนือมีผู้นำชื่อ คิม จอง อิล เกาหลีใต้มีเมืองหลวงชื่อโซล เมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองชื่อปูซาน เคยมีเพลงดังร้องว่าโอปป้ากังนัมสไตล์ มีวงเกิร์ลกรุ๊ปที่ผมแยกหน้าสมาชิกไม่ออกชื่อเกิร์ลเจเนอเรชั่น มีรายการเกมโชว์ชื่อ รันนิ่งแมน และซีรีส์ที่ผมติดงอมแงมอีกสองสามเรื่อง

ความรู้ที่ผมมีต่อเกาหลีมีแค่นี้แหละครับ

แล้วทำไมผมถึงได้ไปเกาหลีใต้?

ผมรู้จักพี่คนหนึ่งชื่อว่าพี่เกศ ทำงานอยู่เอเจนซี่แห่งหนึ่งที่กำลังมีโปรเจ็กต์คัดเลือกคนไปให้ทางซัมซุง (Samsung) พิจารณาให้ไปเป็นตัวแทนอะไรสักอย่าง (ข้อมูลแน่นมาก) ในมหกรรมกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ (Asian Games) ที่เมืองอินชอน ประเทศเกาหลีใต้ ซึ่งผมคิดว่าคงไม่ได้หรอก ภาษาก็ง่อย ชื่อเสียงก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน (แต่กูจัดกระเป๋ารอแล้วนะ)

ไม่กี่สัปดาห์ผ่านไป พี่เกศโทร.มาแจ้งผลว่า ผมคือหนึ่งในสี่คนที่ทางซัมซุงเลือก ซึ่งจะเลือกมาด้วยตรรกะแบบไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือกูได้ไปเกาหลีใต้ฟรี!

หลังจากผ่านเข้ารอบ ผมก็ต้องพบปะกับอีกสามคนที่เหลือ ประกอบไปด้วย พี่เนย บล็อกเกอร์ชื่อดังด้านไอที มะโม นักวาดภาพประกอบลายเส้นน่ารัก และแนน The Voice เราทั้งหมดต้องทำภารกิจร่วมกันในฐานะโซเชียลแคสเตอร์ (Social Caster)

สารภาพตามตรงว่าผมไม่รู้เลยว่าโซเชียลแคสเตอร์คืออะไร คนอื่นๆ ก็ไม่รู้จัก The Voice ก็ไม่ค่อยดู สายไอทีนี่ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่ วันนั้นเจอใครก็เลยไหว้ดะ

แถมต้องงงเข้าไปอีกเมื่อเข้าห้องประชุมแล้วเจอเอกสารภาษาอังกฤษล้วน ผมเปิดผ่านไปหนึ่งรอบ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงวางเอกสารลงบนโต๊ะราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะหันไปถามคนอื่นก็เกรงว่าจะไม่งาม (จริงๆ กูอายนั่นแหละ) โอเค กูฟังอย่างเดียวก็ได้...

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หลังจากเจ้าหน้าที่ซัมซุงบรีฟงานเป็นชุด เขาก็หันมาถามเราทั้งสี่ว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมในโปรเจ็กต์นี้มั้ย

แน่นอนว่านาทีนั้น ที่ผมต้องการมีเพียงสิ่งเดียว...

“ล่ามครับ”