สวยนั้นมักจะตอบคนอื่นว่า ตัวเองไม่เครียดที่ลดน้ำหนักไม่ลง เป็นเรื่องปกติ ที่ร่างกายต้องใช้เวลาในการลดความอ้วน เพราะว่ากว่าจะอ้วนมาได้ขนาดนี้ก็ยังต้องใช้เวลา จะให้ลดปุ๊บปั๊บฮวบฮาบคงเป็นไปไม่ได้ 

ที่จริงในใจของเธอนั้นก็เริ่มรับตัวเองไม่ได้แล้ว เธอเครียดของเธอมาตลอดนั่นแหละ แต่ก็ไม่รู้จะลดยังไงเหมือนกัน 

เมื่อวันหนึ่งเธอเริ่มรื้อเสื้อผ้าเก่า ก่อนที่เธอจะท้องมาใส่ แล้วปรากฎว่าใส่ไม่ได้เลยสักตัว โดยเฉพาะกางเกงยีนส์สวย ๆ ที่เคยชอบ ใส่ทีไรใคร ๆ ก็ชมว่าสวยมีรูปร่างที่สวย หุ่นดี ขายาว เรียว สวย ยิ่งใส่คู่กับรองเท้าส้นสูงยิ่งส่งใหัเธอดูดี ดึงดูดสายตาผู้คนที่พบเจอ 

"โอ้ยตายจริง เมื่อก่อนเราตัวเล็กแค่นี้จริงหรือ อย่าว่าแต่ยัดขาลงไปเลย นี่ยัดแขนก็ไม่ลงนะเนี้ย หรือกางเกงยีนส์ พอเก็บไว้นาน ๆ ผ้ามันหดหรือเปล่า"

สวยคิดเข้าข้างตัวเองได้อย่างน่าหมั่นไส้จริง ๆ 

เห้อ ! นี่ชั้นอ้วนขนาดนี่เลยหรือ ? 

สติเริ่มกลับมา พร้อมกับลองเสื้อผ้าและชุดอื่น ๆ ต่อไป 

"นี่ก็ไม่ได้ 

นี่ก็ใส่ไม่ได้ 

นี่ก็คับเกินไป 

ตัวนี้ใส่แล้วหายใจไม่ออก โอ้ยดึงไม่ลง ติดนม 

โอ้ยตัวนี้ก็ดึงไม่ขึ้นติดก้น อื้อหือ ตัวนี้ใส่ได้แต่ติดกระดุมไม่ได้ เสียดายจัง" 

ชุดแซกผ้ายึดซีทรู ที่สุดแสนจะเซ็กซี่ในตอนนั้น สวยจับมาเทียบกับตัว ก่อนจะลองสวมมันลงไป "ว้าว ยังใส่ได้นี่นา" เธอเริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่พอหันไปส่องกระจกแค่นั้นแหละ คุณพระคุณเจ้า เธอตะลึงกับรูปร่างของตัวเอง นี่ใช่สวยจริง ๆ หรือนี้ 

ในความคิด เธอสวยเสมอนั่นแหละ เพราะกรสามีของเธอบอกแบบนั้น ว่าเธอสวยเสมอ แต่ในกระจกตอนนี้ มันไม่ใช่ นี่มันแหนมป้าย่น หรืองูเหลือมอิ่มช้างกันแน่ !!!

อร้ายยยยย สวยเห็นตัวเองในกระจกแล้วถึงขั้นผวา รีบจัดแจงถอดชุดสุดเซ็กซี่นั้นมาพับเก็บไว้ตามเดิม แถมยังมีการสั่งชุดว่า "รอชั้นอยู่นี้นะ แล้วเราเจอกันในวันที่ชั้นสวย หุ่นดี ชั้นจะมาหาแก รอชั้นอยู่นี่ ห้ามไปไหน" 

สวยพูดแก้เก้อแก้เขินไปกับชุดสวยนั้น ทั้ง ๆ ที่ในใจ สั่น ๆ กับคำถามที่ผุดขึ้นมาว่า 

ป้างูเหลือมกินช้างเมื่อกี้นี้ ใช่เธอจริงหรือ ?

เธอลองเสื้อผ้าตัวแล้วตัวเล่า จนเหนื่อย แล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว 

"ช่างมันเถอะ" สวยปลอบตัวเองเป็นครั้งที่ร้อย ที่พันแล้วมั้งกับคำนี้

วันที่ทำได้แค่ยัดขาลงไปข้างหนึ่ง แถมใส่ลงไปได้ถึงต้นขาแค่นั้น สร้างความรวดร้าวในใจคนเคยสวยเป็นอย่างมาก  

สวยอยากร้องไห้ เธอนั่งมองเสื้อผ้าเหล่านั้น แล้วบอกตัวเองว่า 

"เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวก็ใส่ได้นะสวย เดี๋ยวเธอก็ผอมเหมือนเดิมแล้วละ"

คุณพระ ! สวยเธอช่างโลกสวยจริง ๆ 

เมื่อก่อนที่จะท้องใส่เสื้อผ้าไซส์ S เสื้อผ้าไซส์ M ก็ยังจะดูว่าใหญ่เกินไป 

แล้วดูสวยตอนนี้สิ 

เธอยังชอบใส่ชุดคลุมท้องแบบสบาย ๆ อยู่เลย ไม่ว่าจะอยู่บ้านเลี้ยงลูก ไปข้างนอก หรือแม้แต่ใส่เป็นชุดนอน ล้วนเป็นชุดคลุมยาว ๆ แบบที่คุณย่าคุณยายชอบใส่อยู่บ้าน 

นั่นแหละ ชุดโปรดของเธอในตอนนี้ ! 

อย่าถามหาไซส์เสื้อผ้าของเธอตอนนี้เลยนะคะ เธอมีแต่เสื้อผ้าฟรีไซส์ ! 

เธอบอกว่า ก็เธอไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน จะใส่ชุดอะไรยังไง คงไมใช่ปัญหา ขอเน้นใส่สบาย หยิบจับ อุ้มลูกได้ง่าย ไม่ต้องคอยระวังเรื่องความสวย ความเนี้ยบอะไรมากมายนักหรอก 

ขอแค่ใส่แล้ว วิ่งไล่จับลูกทัน อุ้มลูกได้สะดวกก็พอ 

เป็นเพราะสวยชอบคิดง่าย ๆ เข้าว่า ทำให้เธอไม่ยอมแอคทีฟตัวเอง 

เวลาไปไหนมาไหน ก็มักจะมีแต่คนถามเธอว่า 

ท้องกี่เดือนแล้วคะ ?

เมื่อไหร่จะคลอด ?

ลูกคนโตยังเล็กอยู่เลย ?

หรือท้องอีกคนแล้วหรือ ?

อย่างในวันนี้ …

สวยอยากกินข้าวกะเพราหมูสับ ซึ่งเป็นเมนูอาหารจานโปรดของเธอ สวยจึงเข็นรถเข็นลูกออกไปหาร้านอาหารตามสั่ง

สวย : ป้าทิพย์ค่ะ กะเพราหมูสับราดข้าวจานหนึ่งค่ะ ทำไม่เผ็ดนะคะป้า สวยยังให้นมลูกอยู่

ป้าทิพย์ : อ้าว ท้องอีกแล้วเหรอคะคุณสวย กี่เดือนแล้วละท้องนี้ ?

สวยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ กับคำถามที่จี้ใจดำนี้เหลือเกิน 

สวย : ป้าทิพย์ค่ะ หนูไม่ได้ท้อง หนูแค่อ้วน 

ถึงเธอจะพูดยิ้ม ๆ แต่รังษีอำมหิตแผ่กระจาย จนป้าทิพย์ยังต้องเอ่ยปากขอโทษ 

ป้าทิพย์ : อ้าวเหรอ ป้าขอโทษอีหนู เห็นท้องป่อง ๆ เหมือนคนท้อง 

เอ๊ะทำไมท้องมันไม่ลงสักทีละ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ? 

คำถามถัดมาของป้าทิพย์ ทำให้สวยเริ่มไม่สบายใจ เธอรีบกินข้าวแล้วรีบจ่ายตังค์ พาลูกกลับคอนโด 

เธอเดินเข็นรถเข็นกลับคอนโดด้วยใจหดหู่ "ไม่กินแล้วข้าวร้านนี้ แม่ค้าปากเสีย" สวยบ่นกับตัวเอง

แทนที่เธอจะสำรวจตัวเอง กลับมีใจโกรธเคืองให้คนอื่น ! 

สวยนะสวย

ช่วงนี้สงสัยดวงจะตก เมื่อสวยกลับมาถึงคอนโด รปภ ที่คอนโดเห็นเธอเข็นรถเข็นลูก ก็รีบมาช่วยเธอเข็นรถ พร้อมตำหนิด้วยความเป็นห่วงว่า 

พี่รปภ. : คนท้องคนไส้ อย่ายกของหนักครับคุณ มาให้ผมช่วยเข็นให้ดีกว่า 

สวยหน้าชา เหมือนโดนอะไรฟาดมาที่หน้า อะไรกันนี้ "คนท้องคนไส้" แล้วก้มมองท้องตัวเอง กลั้นใจพูดคำว่า ขอบคุณ ให้กับน้ำใจของคุณพี่รปภ. แล้วรีบกดลิฟท์ปิดทันที 

สวย : ขอบคุณมากค่ะพี่

เมื่อลิฟท์เปิดที่ชั้นที่สวยอาศัยอยู่ ป้าแม่บ้านกำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้นพอดี พอเห็นสวยเข็นรถเข็นออกมาพร้อมกับน้องบิวตี้ ขวัญใจชาวคอนโด ป้าก็รีบวางมือจากงาน เช็ดไม้เช็ดมือแล้วเดินตรงมาทัก ขออุ้มขอโอ๋เด็กน้อยทันที 

ป้าซาร่า : อุ้ยใครเนี้ย ตาโตเท่าไข่ห่าน ตาดำเป็นเม็ดลำไยเลย นี่คนจริง ๆ หรือตุ๊กตากันแน่ค่ะเนี้ย"

คุณแม่สวยเมื่อเจอคำชมลูกสาวตัวเองเข้าไป ก็มีเคลิ้ม ๆ บ้าง จึงหยุดทักทายถามไถ่กันตามประสาคนรู้จัก ที่ต่างก็ต้องพึ่งพาอาศัยกันในคอนโดแห่งนี้ 

ป้าซาร่า : น้องบิวตี้ เดี๋ยวก็มีน้องมาเล่นเป็นเพื่อนแล้วนะคะ ดีค่ะคุณสวย น้องจะได้ไม่เหงา เนี้ยป้ามีลูกคนเดียว ไม่ดีเลย ลูกเหงา เราก็ทำแต่งาน ไม่ว่างเล่นกับเขา คิดแล้วป้าก็สงสารลูกเหมือนกันค่ะ 

ป้าซาร่าพูดเองเออเองอยู่คนเดียว 

สวยยิ้มหวานให้ป้าซาร่า แล้วตอบกลับไปด้วยเสียงพูดปนขำ ๆ ว่า "ป้าซาร่าขาาาาา สวยไม่ได้ท้อง สวยแค่กินข้าวอิ่ม พุงเลยดูป่อง ๆ ค่ะป้า" 

ป้าซาร่า : อ้าว ป้าขอโทษค่ะคุณสวย นี่คุณสวยไม่ได้ท้องเหรอคะเนี้ย ป้าเห็นท้องใหญ่เหมือนคนท้องเลย แถมยังใส่แต่ชุดคลุม ก็เลยคิดว่าคุณสวยท้องน้องคนที่สองแล้ว 

ป้าซาร่าพูด พร้อมมองมาที่ท้องของสวย แล้วก็พูดว่า 

ป้าซาร่า : คุณสวยแน่ใจนะคะ ว่าไม่ได้ท้อง ไม่ใช่ว่าคุณสวยท้องแต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองท้องหรือเปล่าคะ

 

ป้าซาร่าพูดด้วยความเป็นห่วงตามประสาผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก 

สวย : ไม่หรอกคะป้า สวยก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นหรอกนะ 

สวยตอบกลับป้าซาร่ายิ้ม ๆ 

ป้าซาร่า : ก็แล้วไปค่ะคุณสวย ป้าก็ห่วงว่า ถ้าไม่รู้ตัวแล้วจะไม่ได้กินยาบำรุง ป้าถามด้วยความเป็นห่วง คุณสวยอย่าถือสาป้านะคะ 

สวย : ขอบคุณมากค่ะป้าซาร่า ถ้าสวยท้อง สวยจะบอกป้าเป็นคนแรกเลย ok นะคะ 

ป้าซาร่า : ขอให้เจริญ ๆ ค่ะคุณสวย ป้าขอตัวไปทำงานต่อนะคะ 

แล้วต่างก็แยกย้ายกันไป 

สวยอยากจะกรี๊ดให้สุดเสียงร้องให้ลั่นคอนโด ยกรถเข็นขึ้นทุ่มใส่ป้าซาร่าจริง ๆ 

นี่มันวันอะไรของเธอเนี้ย !!!

แต่ละคำถาม สร้างความอับอายในใจให้สวย คล้าย ๆ ระเบิดเวลา เธออยากจะกรี๊ดใส่หน้าคนถาม แล้วตะโกนออกไปว่า "ชั้นไม่ได้ท้อง ชั้นแค่อ้วน" 

แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่ยิ้มให้กับคนที่ถาม 

…