ในชีวิตการทำงานของผมนั้น ทุกคนมักเข้าใจว่าผมเป็น extrovert เป็นคนพูดไว ทำไว เอเนอร์จี้เยอะ เข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ว่านะ เอาเข้าจริงๆแล้วผมไม่ชอบคนเอาซะเลย ไม่ใช่เรื่องที่ทำงานนะ ไม่ใช่เรื่องของเพื่อนๆด้วย ผมมีเพื่อนนะ ที่ทำงานก็ค่อนข้างดี ไม่ได้มีการเมืองอะไรกับใครเขาหรอก แต่ว่านะ
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ยากมากๆ จริงๆ คือผมอยู่กับคนอื่นๆได้ สังสรรค์ได้ ออกไปทำกิจกรรมทั้งวันก้ได้ไม่เบื่อเลย แต่ว่านะ ถ้าให้ผมเลือกจริงๆ ผมอยากอยู่บ้านทั้งวันเงียบๆ ไม่ยุ่งกับใครจริงๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกแง่ลบ ในเชิงรังเกียจหรือโกรธอะไรนะ
แค่รู้สึกว่า เราไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตเราและเราเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่มย่ามในชีวิตคนอื่นๆ ด้วยความรู้สึกว่า การที่เข้าไปพัวพันมากกว่านี้ คือความยุ่งยาก
ผมไม่ชอบความยุ่งยากและสำหรับผม คน คือความยุ่งยาก
แต่เอาจริงๆ มันรู้สึกโดดเดี่ยวมากนะ พอเราเป็นคนแบบนี้น่ะ เรามีเพื่อนแต่เรารู้สึกเราอยู่คนเดียว เรามีแฟนแต่เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เรามีครอบครัวที่ดีแต่เราก็รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
เรามีความสุขแบบที่สังคมบอกว่าเราควรมี แต่เราเองก็รู้สึกว่ามีความสุขนะเอาจริงๆ แต่ไม่รู้สิมันเหมือนขาดอะไรไป
เรามีความสุขจริงๆใช่ไหมนะตอนนี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in