"ไม่ต้องรับห่อพลาสติกหรอก มันไม่จำเป็น"
"ไม่จำเป็นยังไง?"
ฉันเถียงเธอออกไปทันควัน ในเมื่อเห็นๆ กันอยู่ว่าห่อพลาสติกพวกนี้จะช่วยปกป้องของ ๆ เราให้อยู่ในสภาพใหม่เอี่ยม
ถึงจะบอกว่าพลาสติกมันทำให้โลกร้อน แต่เราก็รีไซเคิลนำกลับมาใช้ซ้ำได้ไม่ใช่หรือ?
"แล้วมันจำเป็นยังไง" เธอยกสองมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด
"ก็เนี่ย ถ้าเราเอาของออก เราก็เอาห่อนี้ไปใส่อย่างอื่นได้อยู่ดี ถ้ากลัวโลกร้อนนักก็ใช้ซ้ำสิ"
ฉันยืนกรานเสียงแข็งจนพนักงานหน้าแคชเชียร์เริ่มมีท่าทีลนลาน เพราะไม่รู้ว่าต้องบริการเราทั้งสองอย่างไรถึงจะได้ความพึงพอใจที่เท่าเทียม
"ก็ตามใจละกัน"
สิ้นประโยคนั้น ฉันรู้สึกถึงชัยชนะเล็ก ๆ ก่อนจะปล่อยให้พนักงานห่อพลาสติกใส่ของด้วยหัวใจที่พองโต ฉันรู้สึกถึงอำนาจ รู้สึกถึงความฉลาดที่แล่นปราดไปทั่วหัวสมอง สะใจที่ได้ถือไพ่เหนือกว่าผู้หญิงอวดดีอย่างเธอ
ฉันก้มมองห่อพลาสติกใสชิ้นนั้น แม้เหตุการณ์จะผ่านมาแสนนาน แต่ภาพวันนั้นฉันกลับจำมันได้ดี ในตอนนี้ที่ฉันได้พบมันอีกครั้ง กลับนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะต้องนำมันไปห่อสิ่งใด
ไม่มีของชิ้นไหนขนาดพอดีกับมัน บางชิ้นเก็บลงลงกล่องยังจะดูเข้าทีเสียกว่า
ฉันย้อนกลับไปคิดถึงบทสนทนาสุดท้ายของวันนั้น
เป็นประโยคที่ฉันเคยดูถูกดูแคลน
แต่เมื่อความจริงปรากฎแจ่มชัด คำพูดเหล่านั้นกลับฝังลึกสู่ก้นบึ้งของจิตใจ
'ไม่ใช่พลาสติกทุกชิ้นจะสามารถนำกลับมาใช้ประโยชน์'
และฉันคือพลาสติกชิ้นนั้น ที่เธอนำกลับมาใช้ประโยชน์ไม่ได้อีกต่อไป
ในที่สุดฉันก็โยนมันทิ้ง ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะถูกโยนทิ้งก่อนมันเสียอีก
ขอโทษจริง ๆ ที่เคยอวดดี
** บางอย่างไม่รับมาตั้งแต่แรกคงจะดีกว่า
// ชอบนะดูมีความหมายแฝงในทุกตัวหนังสือ อยู่ที่ว่าเราจะอ่านมุมไหนแล้วตีแผ่ความคิด เนื้อหาที่อ่านออกมา ♡
// ชอบนะดูมีความหมายแฝงในทุกตัวหนังสือ อยู่ที่ว่าเราจะอ่านมุมไหนแล้วตีแผ่ความคิด เนื้อหาที่อ่านออกมา ♡