ส่วนวันนี้ที่จะพูดถึงนั้น คือปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวของฉันเอง ฉันนั้นเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้มีเวลามากนัก พ่อแม่ของฉันไม่ได้เป็นคนที่เลี้ยงฉันในตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันต้องอาศัยอยู่กับย่า ตั้งแต่ที่ฉันอายุได้เพียงแค่ไม่ถึง 1 ปี จนกระทั่งฉันอายุ 10 ปี ในช่วงเวลานั้น ฉันบอกได้เลยว่าฉันไม่เคยรู้สึกน้อยใจพ่อแม่ของฉันเลย เพราะฉันรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้หายไปไหน แค่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆเท่านั้นเอง หรืออาจจะเป็นเพราะฉันมีเพื่อนที่ดี และมีอีกหลายสิ่งที่คอยทำหน้าที่เป็นเซฟโซนหรือเป็นเขตที่ฉันรู้สึกว่าหากฉันยังมีสิ่งนั้นอยู่ฉันจะรู้สึกปลอดภัย เซฟโซนของฉันนั้นไม่ได้มีอะไรมากมายเลย มีแค่เพียงเพื่อนไม่กี่คนที่ฉันสามารถปรึกษาและคุยกันได้เเทบทุกเรื่อง และอีกทั้งยังมีคุณครูบางท่านที่ดีกับฉันเสมอ คอยให้คำแนะนำกับฉันตลอดมา และอีกหนึ่งอย่างที่อยู่กับฉันในทุกช่วงเวลาตัั้งแต่ฉันอายุ 10 ปี จนถึงตอนนี้ฉันอายุ 17 ปีกว่าแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะ 18 ปีแล้ว ก็คือการได้มีเซฟโซนเป็นศิลปินที่ชอบ ฉันรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นพวกเขามีความสุข และรู้สึกภูมิใจและดีใจทุกครั้งที่เห็นพวกเค้าประสบความสำเร็จขึ้นไปเรื่อยๆ และพวกเค้ายังเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันอยากทำ และอยากลองทำอะไรต่างๆมากมาย ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเค้ามากๆที่คอยเป็นความสุขให้ฉันตลอดมา และอยากจะบอกกับพวกเขาว่าพวกเขาจะเป็นสุขของฉันตลอดไป 

       ในช่วงสุดท้ายนี้ ฉันอยากจะบอกว่า "ขอบคุณ" ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉันมีความสุข ขอบคุณทุกความหวังดีที่ทุกคนมีให้ฉัน ขอบคุณที่คอยดูแลและแนะนำหนทางให้ฉันตลอด และขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป 

                                                                                                                             -Ⓢⓐⓦⓘⓣⓡⓔⓔ-