DAY4 : Seven

Pairing : JEONGHAN x JISOO

TAG: #LMnvb

วันนี้จีซูโดนยกคลาสตอนบ่าย เขาเลยเอาเวลาที่ได้มาเหมือนฟ้าประทานนั้นมาทำโปรเจกต์ที่ต้องพรีเซนต์ในวันรุ่งขึ้น จีซูซูนยองและซึงชอลขะมักเขม้นอยู่กับงานตั้งแต่ตะวันตรงศีรษะจวบจนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มทั้งสามเหนื่อยล้าเต็มที ซูนยองเป็นคนแรกที่ยอมแพ้เด็กหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วฟุบลงกับโต๊ะ ซึงชอลตามมาติด ๆก่อนที่จีซูจะยอมวางมือบ้าง

“ของพวกมึงจะเสร็จยังอา” ซูนยองพูดเสียงยานคางประหนึ่งว่าการขยับปากพูดก็ดูจะสิ้นเปลืองพลังงานเกินไป

“ยัง ..อีกประมาณหน้านึง” ซึงชอลตอบ

“ของกู ...อีกเยอะเลย โอย จะเสร็จไหมวันนี้” จีซูอวดครวญพร้อมขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิดที่งานไม่เสร็จสักที ไม่ว่าจะใช้เวลาทุ่มเทไปแค่ไหนแต่ก็เหมือนว่าปริมาณเนื้อหาจะไม่ได้ลดลงเลย

“นี่กี่โมงแล้ววะ ..หิวอะ” ซึงชอลว่า

“จะหกโมงแล้ว ..เออ แล้วมึงยังไม่ไปหรอวะ?” ซูนยองดูนาฬิกาก่อนจะหันไปถามจีซู

“ไปไหนวะ?”

“เอ้า ก็วันนี้ผัวมึงจะมารับไปกินข้าวไม่ใช่หรอ? ไหนบอกมาห้าโมง?”

เปรี้ยง—

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวจีซู

“เชี่ย กูลืม! แล้วมือถือกูอะ” เด็กหนุ่มรีบควานหาโทรศัพท์มือถือที่น่าจะโดนสุมอยู่ในกองชีทเรียนถ้าเกิดว่าพี่จองฮันมาแล้วก็น่าจะโทรหาเขาสิ แต่ไม่เห็นได้ยินเสียงละ ..เลย

เวร! ลืมเปิดเสียง

หน้าจอแสดงเบอร์ที่ไม่ได้รับประมาณ 5 สาย จีซูอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เพราะอาจารย์ที่สอนวิชาเช้าเฮี้ยบมาก จีซูจึงปิดเสียงปิดสั่นเพื่อตัดปัญหาแต่ตอนนี้มันกำลังสร้างปัญหาให้เขาเพราะลืมเปิดคืนเนี่ย!

“มึง กูไปก่อนนะ คืนนี้กูส่งงานให้ ไม่เกินห้าทุ่ม!!”จีซูไม่สนใจใครหน้าไหนแล้วทั้งนั้น กวาดชีทเรียน ปากกา ดินสอ ทุกอย่างลงกระเป๋าสะพายก่อนจะรีบยัดโน้ตบุ๊คลงไป

“เออ บายเว้ย!”

เสียงร่ำลาของซึงชอลกับซูนยองเป็นเพียงเสียงลมเบาๆ ที่ผ่านหูเพราะจีซูก้าวขาวิ่งหน้าตั้งกลับไปที่คณะ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รูดซิบปิดกระเป๋าพี่จองฮันต้องไปรอที่คณะตามที่นัดกันไว้แน่ ๆ พอไม่มีเรียนตอนบ่าย จีซูเลยย้ายไปทำงานที่ห้องสมุดแทนแล้วก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะพื้นที่สมองกลายเป็นที่ตีกันของข้อมูลไปเสียฉิบ

จีซูก้าวขาสุดความยาว วิ่งไปหอบไป จนไปถึงลานจอดรถหน้าคณะเด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบ ๆ ไม่เห็นว่าพี่จองฮันรออยู่เลย..ไม่ใช่ว่าโกรธที่ติดต่อเขาไม่ได้จนหนีกลับไปแล้วนะ

ระหว่างที่จีซูหันรีหันขวาง จะวิ่งไปหาที่ลานจอดรถอีกฝั่งไหล่ของเขาก็ถูกคว้าเอาไว้

“!!”

“จะไปไหน?”

จีซูใช้เวลาในการเรียกสติตัวเองนานมากกว่าจะระลึกได้ว่าเจ้าของมือและเจ้าของเสียงคือใคร

“พี่ ..ไปทำอะไรกับผมมา?”

จีซูพูดด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย เบื้องหน้าเขาตอนนี้ ไม่ใช่พี่จองฮันที่เขารู้จักเส้นผมสีน้ำตาลที่เคยยาวประบ่า ตอนนี้ตัดสั้นขึ้นไปหลายเซ็นฯ

“ผม..? นี่หรอ? ตัดมา” จองฮันมุ่นคิ้ว พลางจับที่ปลายผมตัวเอง จริง ๆเขาบอกช่างเอาออกนิ้วเดียว แต่หายไปประมาณสามนิ้วได้ (7 เซนติเมตร) “อย่าบอกว่าที่วิ่งไปวิ่งมาเพราะจำพี่ไม่ได้???”

“ก็ ..”

จีซูอ้าปากพะงาบ ๆ จะเถียง แต่ก็ต้องเม้มแน่นเมื่อคิดหาคำแก้ตัวไม่ออก..จำไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ ตาเรียวเหลือบมองการแต่งตัวของจองฮันตอนที่วิ่งไปวิ่งมานั่นน่ะ เหมือนจะเห็นอยู่หรอก แต่ในความเคยชินของเขาเวลามองหาพี่จองฮัน ก็ต้องมองหาคนผมยาว ๆ นี่นา

อีกอย่าง ผมทรงนี้ก็ ..

ฉ่า

ขณะที่จองฮันกำลังสงสัยว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยหรือจีซูที่พินิจพิจารณาทรงผมใหม่ของคนรักก็ใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาดื้อ ๆ

ทำไมหล่อจังวะ..

“อะไร ทำไมหน้าแดง ..”จองฮันถามด้วยความสงสัยที่เห็นคนรักยืนแก้มแดงอยู่ ก่อนจะส่งเสียงอ้อยาว ๆ ออกมานัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายวาววับ

“ชอบละสิ ..หล่อใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่เห็นจะหล่อเลย!”

จีซูสวนกลับทันควัน ตามนิสัยดื้อรั้นที่จะไม่ยอมลงให้กับจองฮันง่าย ๆแม้ว่าในใจจะรู้สึกว่าทรงผมนี้เหมาะกับพี่จองฮันมาก หล่อมากจนใจเต้นแรงมากก็เถอะ

“หึ ..ปากแข็ง”

“หลงตัวเอง!”

“หลงตัวเองแต่ก็ไม่เคยผิดนัดนะ” จองฮันเย้า พอได้ยินดังนั้นจีซูจากที่เชิด ๆ ก็ตัวเหี่ยวอย่างคนมีความผิด เด็กหนุ่มถามเสียงอ่อย

“พี่โกรธผมปะ ..ลืมไปเลยอะ”

            จองฮันเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“ไม่โกรธ โกรธทำไม ก็พอโทรหาเราไม่รับ พี่เลยไลน์หาซูนยอง..เจ้านั่นบอกแล้วว่าทำงานอยู่ห้องสมุดกัน พี่เลยไปหาที่นั่งรอ..ซูนยองไม่ได้บอกหรอ?”

“ไม่อะ ..”

เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกันโว้ยยยยยยยย!

จู่ ๆ จีซูก็รู้สึกเหมือนมีกองไฟมาสุมที่หัว คิดย้อนกลับไปว่าคนที่ทำให้เขาเอะใจเรื่องเวลาก็ซูนยอง คนที่บอกให้เขารีบวิ่งมาก็ซูนยอง ..

ไอ้เพื่อนเลว!!

“โดนแกล้งอีกแล้วละสิ” จองฮันวาดแขนกอดไหล่คนรักถามด้วยน้ำเสียงกลั้นขำไม่ต้องบอกก็รู้ว่าซูนยองต้องแกล้งให้จีซูรีบวิ่งมาหาเขาแน่ ๆ

“โอ๊ย พี่รู้ไหมว่าวิ่งมาแทบตาย เพราะกลัวพี่จะรออะ”

“หรอ ..ทำไมน่ารักจัง” จองฮันยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกันจีซูสะดุ้งเฮือก ผลักจองฮันจนกระเด็น

ฉ่า--------------

“ถอยออกไปห่าง ๆ เลยนะ!”

แย่กว่าการที่โดนทำรุ่มร่าม ก็ตรงที่ ...ระยะใกล้ชิดเกินพอดีเมื่อครู่นั้นทำให้จีซูเห็นหน้าจองฮันได้ชัดเจนมากพลันก้อนเนื้อในอกเต้นรัวแรงเหมือนกลอง สูบฉีดเลือดแล่นผ่านทั่วร่างใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงแจ๋ ดูน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกินในความรู้สึกของจองฮัน

ตอนแรกก็หงุดหงิดอยู่หรอก ที่ช่างตัดผมไม่ได้ดั่งใจ..แต่ตอนนี้สงสัยต้องซื้อขนมไปขอบคุณสักหน่อยแล้วมั้ง

“////^ ////”

คงใช้เวลาอีกนานกว่าหัวใจของจีซูจะต้านทานกับผมทรงใหม่ของจองฮันได้