เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
NOVELBER : 17's Story Jeonghan x Jisoolimehaney
Day 2 : Remote Control
  • DAY 2 : Remote Control

    Pairing : JEONGHAN x JISOO

    TAG: #LMnvb


    “พี่ ..ปิดแอร์ให้หน่อยสิ”


    น้ำเสียงงัวเงียของจีซูดังขึ้น เด็กหนุ่มพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตามือปัดป่ายหาผ้าห่มที่ตัวเองเตะออกตอนกลางคืน ก่อนจะคว้ามาห่อหุ้มกายเพื่อเพิ่มความอบอุ่นแม้อากาศจะเริ่มเย็นแล้ว แต่จีซูก็ยังติดนอนเปิดเครื่องปรับอากาศปัญหาจะอยู่ที่ตอนเช้า ที่อุณหภูมิจะต่ำลงในห้วงเวลาที่กำลังหลับสบายไม่มีใครอยากตื่น รวมถึงจองฮันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ด้วย


    “อืม..” ชายหนุ่มครางครึมในลำคอโดยที่ไม่ได้ขยับตัวสักนิดเดียว


    “พี่จองฮัน ..” เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากจองฮัน จีซูก็พูดขึ้นมาอีกน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย


    “รีโมทอยู่ไหนล่ะ” พอเห็นว่าคนรักเริ่มงอแง จองฮันเลยยอมลุกขึ้นนั่งพยายามฝืนเปิดเปลือกตาเพื่อมองหารีโมท


    “ไม่รู้ ก็เมื่อคืนพี่เป็นคนเปิดนี่” เด็กหนุ่มขยับตัวยุกยิก ผ้านวมผืนหนาไม่สามารถช่วยจีซูให้คลายความหนาวได้แล้วเด็กหนุ่มนอนห่อตัวเป็นกุ้ง แทบจะจมหายไปกับฟูกนอน


    จองฮันชะเง้อดูแท่นวางรีโมทซึ่งว่างเปล่า ล้วงมือดูใต้ผ้าห่ม ใต้หมอนแต่ก็ไม่เจอ ชายหนุ่มเกาหัวแกรก จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนหลังจากที่เปิดแอร์แล้วตัวเองเอาไปโยนไว้ที่ไหน แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้มีแก่ใจจะมาหาด้วย ง่วงจะตายชัก


                “เร็วๆ สิพี่ ..ผมหนาวจะแย่แล้วเนี่ย”


                จีซูเอ่ยเร่งอันที่จริงแล้ว จองฮันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าไอ้ตัวเล็กของเขานอนทับรีโมทอยู่หรือเปล่าไม่ก็ม้วนรวมกันอยู่ในกองผ้านวมผืนหนานี่นั่นแหละซึ่งจองฮันไม่อยากจะไปพลิกหาให้จีซูงอแงหรือเกรี้ยวกราดใส่เขาแต่เช้า


                ดังนั้นแล้ว..

                ถึงจะเป็นวิธีที่ได้กำไรไปหน่อยแต่ก็..


                “!!!?” จีซูสะดุ้งสุดตัวเมื่อผิวเนื้อเย็นเฉียบของตัวเองถูกทาบทับด้วยตัวอุ่น  ๆ ของจองฮันชายหนุ่มแก้ปัญหาด้วยวิธีสุดคลาสสิค นั่นก็คือคว้าตัวคนรักเข้ามากอดปกติพวกเขาแทบจะไม่ได้นอนกอดกันเท่าไหร่ เพราะต่างคนต่างนอนในท่าที่สบายของตัวเองโดยเฉพาะจีซูที่ขี้รำคาญมาก ..หรือรำคาญแค่เขาก็ไม่รู้ รายนี้ถึงจะยอมนอนเตียงเดียวกันแต่ก็ห่างเหินเสียจนไม่ต่างอะไรกับการที่จองฮันนอนคนเดียวเลยสักนิด ด้วยเหตุนี้การที่อยู่ดี ๆ จองฮันมานอนกอดจึงเป็นโมเมนต์ที่ชวนเขินอายมากสำหรับจีซู


                “หายหนาวยัง?”จองฮันกระซิบที่หลังคอของจีซู พลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก


                “ผมบอกให้พี่ปิดแอร์ไม่ได้ให้พี่มากอดนะ!” จีซูย่นคอหนี รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ


                “หารีโมทไม่เจอ”


                “ก็หาให้เจอสิ!” คนโดนกอดใบหน้าเห่อร้อนเหมือนจะเป็นไข้ไม่รวมอาการใจเต้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอกด้วย ตอนนี้ในห้องนอนของพวกเขามันเงียบมากมากเสียจนจีซูสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจตัวเองแน่นอนว่าจองฮันจะรู้สึกได้เช่นเดียวกัน


                จองฮันหลับตาพริ้มฝังจมูกลงกับแผ่นหลังของคนรัก ตอบเสียงงึมงำ


    “ง่วง”


                ตั้งใจจะยั่วโมโหกันใช่ไหม!!


    พอจีซูถามปุ๊บ จองฮันก็ตอบปั๊บ มันน่าหงุดหงิดที่จีซูประดักประเดิดกับท่านอนของพวกเขาจนหัวใจแทบจะระเบิดออกมาเต้นข้างนอกในขณะที่ตัวต้นเรื่องทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น และทำท่าจะหลับใส่กันดื้อ ๆ !


                “พี่จองฮัน..”


                จีซูลองส่งเสียงเรียก เผื่อว่าคนด้านหลังจะยังไม่หลับ


                “...”


                “พี่—“


                พูดไม่ทันขาดคำ จองฮันก็พลิกตัวจีซูให้หันหน้าเข้ามาหาบังคับให้เด็กหนุ่มนอนซุกที่อกของตัวเอง


                “เงียบได้แล้วจีซูพี่จะนอน”


                ทำเสียงเข้มเหมือนจะดุแต่การกระทำกลับตรงข้าม ..จองฮันกดจูบที่เรือนผมสีอ่อน จีซูหลับตาปี๋ตอนจองฮันแนบริมฝีปากลงมาไม่นานนัก จีซูก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากเจ้าของอ้อมกอด


                พี่จองฮันหลับไปแล้ว..

                หลับบ้างก็ได้..

     




                ก็ไม่หนาวแล้วนี่นา..

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in