Another Side...[5]
[Abnormal]
[ความผิดแปลก]
[จงภาคภูมิ...การเป็นสีสันในหมู่สีขาวดำ]
+++++++++
...[เขาว่ากันว่า]...
[สัตว์ประหลาดสีนิลมักมีเขี้ยวแหลมคมพร้อมคร่าสรรพชีวิต]
[เสียงคำรามกู่ก้องกัดกินทุกอณูนิ้วแห่งความหวาดกลัว]
[กลิ่นอายคาวเลือดคละคลุ้งในทุกลมหายใจ]
[หากเพียงได้ยินเสียงกระซิบของมัน...ชีวิตก็พลันสลายหายไปเสียแล้ว]
....
...
..
.
"กินเรียบ!!!"
"อีกแล้วเหรอ!! นายโกงฉันใช่ไหมห๊ะ!?"
"......."
...หรือบางทีเจ้าของประโยค เขาว่ากันว่า อาจจะเป็นเพียงเด็กเลี้ยงแกะหรือพีน็อคคีโอจอมโกหก...
...ย้อนกลับไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนบานประตูจะเปิดออก ห้วงความคิดวาดภาพเหล่าสัตว์ประหลาดตามข่าวลือด้วยใจหวาดหวั่น แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ภายในห้องสีสว่าง ทำให้ภาพที่คิดวนในหัวจำต้องพับเก็บและให้สายตาเป็นตัวบอกเล่าความเป็นจริงแทน...
...ห้องประชุมสีสว่างที่เพดานยกสูงเป็นทรงโดมเพื่อความโปร่งสบายเหมาะแก่การนั่งสนทนา โต๊ะกลมตัวกว้างตั้งอยู่ใจกลางห้อง รายล้อมรอบด้วยโซฟาเดี่ยวคล้ายอัศวินโต๊ะกลมในหนังสือ โซฟาทรงสวยวางเป็นคู่ทั้งหมดสามคู่ตามจำนวนทิศสากลและอีกหนึ่งบัลลังก์สีสะอาดที่โดดเด่นอยู่เพียงตัวเดียว ซึ่งสองในสามของที่นั่งถูกจับจองด้วยบุคคลชั้นสูงที่เคยได้ยินเพียงแค่ชื่อและบุคคลที่หมายถึง...ก็กำลังเพลิดเพลินกับเกมสุดคลาสสิกอย่างไพ่โป๊กเกอร์กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
...และสิ่งที่ทุเรียนได้เรียนรู้เพิ่มเติมในวันนี้....สัตว์ประหลาดก็โดนกิน(เรียบ)ได้...
"เล่นอะไรกันอยู่จ๊ะเด็กๆ"เสียงหวานจากสตรีสีขาวเอ่ยถามเหล่าบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาทั้งสี่ภายในห้องประชุมอย่างขำขัน ร่างระหงส์เคลื่อนกายไปยังบัลลังก์หนังสีขาวนุ่มที่มุมหนึ่งของโต๊ะกลมอันเป็นตำแหน่งประจำ ตามติดด้วยแมวตาเดียวที่ยืนประจำตำแหน่งด้านซ้ายของนายหญิง เปิดท้ายด้วยสองสมาชิกหลักและหนึ่งน้องใหม่ที่ยังคงปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
"นายแม่ค่ะ! จิงโจ้แกล้งฉันค่ะ!!"เสียงงอแงจากหญิงสาวคนเดียวกับที่ได้ยินเมื่อครู่ดังขึ้น ปากเรียวเบ้ออกพรางเอ่ยฟ้องนายหญิงที่สาวเจ้าโดนอีกคนรังแก ก่อนสำเนียงแปร่งจากผู้ถูกกล่าวจะเอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"โนวๆ แกล้งตอนไหนกัน ก็เล่นตามกติกาสากล ปลาหมึกดวงไม่ดีเองต่างหาก~...นายแม่ อย่าเชื่อนะครับ ปลาหมึกใส่ร้ายผมอ่า~"คำฟ้องอีกแบบถูกส่งมาจากร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนตักของคนในสูทสีน้ำตาลอ่อน ก่อนนัยน์ตาสีอเมทิสต์จะเปลี่ยนมาทำหน้าแมวหงอย กระพริบตาปริบๆใส่นายหญิงอย่างขอความเห็นใจ
“ตอนแรกก็บอกว่าเล่นกันสนุกๆ แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วละครับ นายแม่”ถ้อยคำแสนสุภาพเอ่ยบอกสถานการณ์ก่อนหน้า พรางส่งรอยยิ้มอ่อนใจไปให้นายหญิงช่วยห้ามทับอีกแรง ในขณะที่แขนแกร่งก็โอบเอวคนร่างเพรียวบนตักไว้หลวมๆกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
"ก็เล่นแพลงๆตามปกติน่ะค่ะ นายแม่...หืม?"เสียงทุ้มหวานหัวเราะในลำคอเบาๆกับเหตุการณ์เหมือนเด็กตีกันของสมาชิกในครอบครัว ก่อนดวงตาสีน้ำตาลไหม้จะเปลี่ยนทิศการจับจ้องจากนายเหนือหัวมาที่ร่างเล็กของผู้มาใหม่แทน ความรู้สึกประหลาดไหลผ่านในห้วงความคิดก่อนจะจางหายไป เมื่อเสียงแสนไฮเปอร์จากเจ้าเดิมดังขึ้น
"ตาต่อไปฉันเล่นด้วยคน!! วางเดิมพันของหวานหลังอาหารเย็นหนึ่งอาทิตย์!"
"......."แก้วตาใสของคนมาใหม่ทำได้แค่กระพริบตาปริบๆมองเหล่าตัวอันตราย...ที่น่าจะอันตรายเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนสัมผัสเบาๆจากมือหนาที่ตบลงบนบ่าเล็กจากร่างสูงของอีกาดำเป็นเชิงปลอบขวัญ
"เดี๋ยวก็ชิน...เรื่องปกติ"...ประโยคเดียวที่พอจะอธิบายทุกอย่างได้กระจ่างชัดที่สุด
...ก่อนความวุ่นวายทั้งหมดก็ถูกสยบด้วยสุรเสียงอ่อนหวานแต่ทว่าเปี่ยมด้วยอำนาจจากร่างระหงส์บนบัลลังก์สีมุข รอยยิ้มเล็กส่งมอบให้กับตัวป่วนทั้งสองที่ต้องยอมเกี่ยวก้อยคืนดีกันแต่โดยดีและอีกหนึ่งความไฮเปอร์ที่จำใจละจากสำรับไพ่เกมโปรดตามคำบอกของนายหญิง ขาเรียวพาเจ้านายของมันเดินกลับมายืนข้างเฮียใหญ่ดังเดิม
"ใจเย็นๆกันก่อนเด็กๆ ไว้ค่อยเล่นกันทีหลังนะ เรามาเข้าโหมดจริงจังกันดีกว่า...ต้อนรับสมาชิกใหม่กันเถอะ ทุเรียน จ๊ะ"
“ขอบคุณฮะ นายแม่...ส...สวัสดีฮะ ผม [ทุเรียน] เป็นสมาชิกใหม่ ขอฝากตัวด้วยนะฮะ”สัมผัสอุ่นจากมือบางวางบนต้นแขนขาวส่งมอบความมั่นใจลบความประหม่าให้หมดไป ทุเรียนยิ้มตอบกลับสตรีสีเผือกข้างกาย สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมกับแนะนำตัวกับเหล่าผู้รับฟัง คนร่างเล็กโค้งเล็กน้อยอย่างนอบน้อมน่าเอ็นดูจนคนร่างเพรียวบนโซฟาสีน้ำเงินเข้มอดเอ่ยชมไม่ได้
"น้องใหม่!...ตัวเล็กจังเลย เหมือนตุ๊กตาเลยนะ น่าดรั๊กๆๆ"เจ้าของสำเนียงแปร่งที่ลุกขึ้นจากที่นั่งประจำตำแหน่งเดินตรงดิ่งมาสำรวจน้องใหม่อย่างสนอกสนใจ มือเรียวลูบกลุ่มผมฟูนุ่มเบาๆพร้อมแย้มยิ้มสวยเป็นการต้อนรับ ด้านคนโดนชมก็ทำได้แค่ยิ้มตอบกลับ เสียงใสอำอึ้งสักพักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของบุคคลภายในห้องเลย
"ฮะ...ขอบคุณนะฮะ คุณ..."
“ต่อไปก็เป็นตาฝ่ายเรานะ...อีกากับหมูป่า ทุเรียนน่าจะรู้จักพอสมควรแล้ว งั้นเริ่มที่ [จิงโจ้] แล้วกันนะ”บอสสาวเอ่ยเสียงอ่อนเมื่อเห็นปฏิกิริยาของสมาชิกใหม่ที่ยิ้มแห้งๆอย่างคนวางตัวไม่ถูก ดวงหน้าสวยหันไปทางร่างเพรียวบางที่กำลังสำรวจคนมาใหม่ให้เป็นคนเริ่มต้น...ชื่อเสียงเรียงนามของเหล่าสัตว์ประหลาดที่ผู้คนต่างเล่าลือ
“รับทราบครับ~...เรา [จิงโจ้] ช่างพูด ช่างอ่อย จีบไม่ได้นะ ไม่ได้โสด งงเด้ๆ ฮิ~"
"เราเป็นเสนาธิการฝ่ายใต้ของนายแม่ มาสนิทๆกันนะ ทุน้อย!...แล้วก็ๆนี้ทูนหัวของเรา~"ร่างเพรียวบางเจ้าของสำเนียงแปลกเอ่ยแนะนำตัวพร้อมตำแหน่งเสร็จสรรพ โครงหน้าสวยราวอิสตรีแย้มยิ้มซุกซนลับกับนัยน์ตาสีอเมทิสพราวระยับที่ส่งให้เจ้าของนามเต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนมอง ขาเรียวใต้กางเกงสแล็คก้าวเท้าไปทางโซฟาประจำตัวสีน้ำเงินเข้มสลักลวดลายหางของสิ่งมีชีวิตในตำนานไว้อย่างงดงาม ก่อนแขนบางจะเอื้อมไปควงเข้ากับแขนแกร่งของคนบนโซฟาสีทองอร่ามสลักลายอสรพิษอย่างอ่อนช้อยที่เป็นลำดับถัดไป
"ผม [ระฆัง] รองเสนาธิการฝ่ายใต้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ทุเรียน”เสียงทุ้มแสนุภาพจากบุรุษในชุดสูทสีน้ำตาลทองเอ่ยแนะนำตัวบ้าง โครงหน้าคมคายตามแบบฉบับชายไทยลับกับเรือนผมสีดำเซ็ตทรงอย่างดี ผสานรอยยิ้มกว้างที่ฉายแววอ่อนโยนยิ่งเพิ่มระดับความหล่อเหลาชวนฝันสำหรับเหล่าสาวๆ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ คุณจิงโจ้ คุณระฆัง ขอฝากตัวด้วยฮะ"เสียงหวานกล่าวคำตอบรับอย่างตื่นเต้นพร้อมกับก้มโค้งอย่างนอบน้อมแก่สองสมาชิกแรกที่ได้ทำความรู้จักในนาม [ทุเรียน]
“จริงๆแล้ว เลขาทิศใต้ต้องมาด้วยแต่วันนี้เธอมีหน้าที่พิเศษนิดหน่อย ก็เลยมาไม่ได้น่ะครับ"ระฆังกล่าวถึงเลขาสาวประจำทิศที่ยังคงประจำการณ์อยู่ที่คฤหาสน์ทิศใต้ ห้วนนึกถึงของขวัญที่อีกฝ่ายฝากมาให้สมาชิกใหม่...แต่ดูท่าแล้วไม่ให้น่าจะเป็นทางที่ดีกว่า
"ฮิ~ ทุน้อยน่ารักจังเลย...อืม~ตะมุตุมิจังเลย"ทุเรียนยิ้มรับคนร่างเพรียวที่ตรงดิ่งเข้ามาเล่นกับเขาอีกครั้ง ก่อนเสียงบางอย่างจะเรียกความสนใจของคนตัวเล็กให้มองทางทิศต้นเสียง...เสียงทักทายจากสรรพสัตว์ใต้เงามืด
"ซี่~"
"เหวอ!?....งู?"แก้วตาใสเบิกเล็กน้อย เมื่ออสรพิษสีนิลและขาวเผือกโผล่ออกมาจากเสื้อเชิ้ตตัวบางของคนตรงหน้าอย่างกะทันหัน นัยน์ตาเรียวรีของสัตว์ตัวเพรียวจ้องคนมาใหม่ด้วยแววอยากรู้อยากเห็น จนแม่งูต้องเอ่ยดุลูกตัวน้อยที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจ
"ไม่ได้นะ เชียงใหม่ เชียงราย ทำให้ทุน้อยตกใจเลย ขอโทษเร็วๆเลยนะ"
"ซี่~"สองอสรพิษที่โดนดุแลบลิ้นสองแฉกพรางผงกหัวขึ้นลงเป็นการขอโทษ ก่อนจะเลื้อยกลับไปคลอเคลียอยู่บนลาดไหล่มนของผู้เป็นแม่ดังเดิม ด้านคุณพ่อที่เห็นลูกๆหงอยตาเศร้าก็เอ่ยแนะนำตัวให้สองสัตว์ตัวเพรียวแทน
"เด็กสองคนนี้เป็นงูที่พวกผมเลี้ยงไว้ พวกเขาไม่ทำอันตรายอะไรหรอกครับ แค่อยากทักทายเฉยๆ ลองยื่นมือออกมาสิ....เด็กตัวสีเผือกชื่อเชียงใหม่ ส่วนเด็กที่ตัวสีดำชื่อเชียงรายครับ"
...มือบางยื่นออกไปทางอสรพิษอย่างเก้ๆกังๆตามคำบอกของระฆัง ก่อนสัตว์ตัวเพรียวจะเลื้อยลงมาคลอเคลียฝ่ามือนุ่มทันทีที่ได้รับอนุญาต สัมผัสเบาๆเรียกรอยยิ้มน้อยให้ฉาบลงบนใบหน้าของน้องใหม่ผู้รักสัตว์และสองอสรพิษที่ออดอ้อนเมื่อเจอคนถูกใจ
"ฝากตัวด้วยนะ เชียงใหม่ เชียงราย"
...ภาพการแนะนำตัวระหว่างแดนทิศใต้และสมาชิกใหม่ตกอยู่ในคลองสายตาสีเข้มของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาสีดำขลิบทอง แววตาฉายแววผิดแปลกจนคนข้างกายอดเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
"เจ๊มัง? เป็นอะไรรึเปล่า เจ๊ จ้องน้องตาเขม็งเลยนะ"
"เปล่าหรอก...แค่เห็นเด็กอายุเท่านี้ เข้ามาในองค์กรแล้วมันรู้สึกน่าใจหายน่ะ"เจ๊ใหญ่เอ่ยตอบคนข้างกายให้หายกังวล ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองร่างน้อยที่ยืนอยู่ข้างนายหญิงด้วยหลากความรู้สึก...ประเทศนี้ตกต่ำลงไปมากจริงๆ...
"ยังเด็กอยู่เลยนะ ไม่กลัวที่จะเข้ามาเลยรึ"หญิงสาวบนเก้าอี้ไม้สีเข้มประดับด้วยกรงเล็บสัตว์ในตำนานบริเวณที่พักแขนเอ่ยถามเด็กน้อย แก้วตาใสที่มองสบวูบไหวชั่วครู่ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่แสนมุ่งมั่นพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างและคำตอบของคำถามที่ถูกส่งกลับมาด้วยความศรัทธา
“ในตอนแรกมันก็น่ากลัวฮะ แต่...ผมเชื่อว่าในเมื่อโชคชะตานำพาโอกาสนี้มาแล้ว ถ้าผมมัวแต่กลัว คุณโชคชะตาคงเสียใจที่เลือกผม”
"หึ~ เป็นเด็กที่มีความคิดแปลกดีนะ”เจ้าของคำถามหัวเราะเบาๆกับความคิดแสนแปลกแต่กลับถูกใจเธอยิ่งกว่าคำตอบใดที่เคยได้ฟัง...คำตอบที่เรียกให้ความทรงจำในอดีตห้วนกลับมาอีกครั้ง
...โชคชะตาคงเสียใจ...เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนกันนะ?
“ฉัน [มังกร] เสนาธิการฝ่ายตะวันตก ยินดีต้อนรับนะ ทุเรียน"ร่างระหงส์เจ้าของโครงหน้าเรียวสวยลับกับเรือนผมสีน้ำตาลเข้มรวบตึงเป็นเปียยาวไว้กลางหลัง นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแววความเข้มงวดแต่ทว่าอ่อนโยนในที ก่อนเรียวปากสีชาดจะยกยิ้มกับท่าทีของคนตัวเล็กตรงหน้าที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังจนอดเอ็นดูไม่ได้ ตามติดด้วยเสียงใสไม่แพ้รองเสนาธิการหมูป่าดังถัดมาจากหญิงสาวบนโซฟาสีม่วงเหลือบดำประดับด้วยลวดลายแกะสลักรูปหนวดของสัตว์ในตำนาน
"ฉันๆ...ฉันชื่อ[ปลาหมึก]! เป็นรองเสนาธิการฝ่ายตะวันตก มีอะไรก็ถามฉันได้เลยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ทุเรียน!”เจ้าของผิวกายสองสีเนียนสวยลับกับใบหน้าคมคายอย่างสาวไทยแท้ประดับรอยยิ้มสีกุหลาบแย้มยิ้มส่งมอบให้กับสมาชิกใหม่ด้วยไมตรีจิตหลังจากแนะนำตัวเสร็จสรรพ
"ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ฮะ ขอฝากตัวด้วยนะฮะ คุณมังกร คุณปลาหมึก"แววตาสีสวยมองสบนัยน์ตาสีเข้มของสตรีแห่งมังกรพร้อมกล่าวคำสัญญาแสดงความมุ่งมั่นของตนและจบที่การโค้งคำนับดังเดิม
"แล้วก็มีคนอีกคน....ฮัลโหลๆถึงตานายแล้วนะ"ปลาหมึกเอ่ยเสียงใสเรียกความสนใจจากน้องใหม่ให้ยังคงอยู่ที่ฝ่ายตะวันตกของตน มือเรียวเคาะเบาๆบนหน้าจอแท็บเล็ตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกลม ภาพหน้าจอปรากฏภาพพื้นหลังสีแดงสดและตัวอักษรภาษาอังกฤษลำดับที่สี่อย่าง [D] โดดเด่นอยู่เพียงตัวเดียว
[......]....ไร้เสียงใดตอบกลับมาอย่างที่ควรเป็น เรียกอาการคิ้วกระตุกให้สาวสายเลือดผืนทะเลต้องลงไม้ลงมือ...
"เฮ้ยๆแนะนำตัวสิ! นายไม่ได้หลับใช่ไหม โดรน!?"
[ห๊ะ!?...] เสียงอุทานดังจากลำโพงตัวจิ๋ว เป็นข้อสรุปว่าเจ้าของตัวอักษร [D] เพิ่งกลับมาจากการเยี่ยมเยื้อนโลกแห่งความฝันก่อนเสียงตื่นๆจะดังในสองสามวินาทีถัดมา เมื่อเจ้าตัวเรียกสติคืนมาได้ครบถ้วน
[ค..ใครหลับ!ไม่มีซะหน่อย...เอ่อ...อ่อ...แนะนำๆ...]
[ฮ้าว~ ฉัน [โดรน] หรือที่คนอื่นเขาเรียกกันว่า [ผี] น่ะ อยู่ฝ่ายตะวันตกตำแหน่งก็...เลขาทิศตะวันตก สนิทๆกันไว้นะ ทุเรียน] เจ้าของอักษรเอ่ยแนะนำพร้อมเสียงหาวอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเช่นปกติ ก่อนผีประจำองค์กรจะมอบของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับสมาชิกใหม่เป็นการรับขวัญ ภาพพื้นหลังที่ปรากฏเพียงอักษรภาษาอังกฤษสลายหายไป แทนที่ด้วยสัญลักษณ์หน้ายิ้มตัวกลมสีเหลืองเรียกรอยยิ้มจากทุเรียนให้ยกขึ้นตอบกลับอีกฝ่ายผ่านทางกล้องตัวจิ๋วบนหน้าจอแท็บแล็ต
"ขอบคุณฮะ ฝากตัวด้วยนะฮะ คุณโดรน"
"หมอนี้เป็นพวกเก็บตัวน่ะ มีเหตุผลนิดหน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็ได้เจอตัวเป็นๆแล้วละ"ปลาหมึกกระซิบเบาๆให้ทุเรียนเข้าใจในตัวผีจอมขี้เซาขององค์กรที่ไม่ได้มาพบหน้ากันในวันนี้ ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนทิศสุดท้ายที่รอคอยจะได้เปิดตัวเช่นเดียวกับเสนาธิการทิศอื่น..
“และสุดท้ายก็...”สุรเสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมมือเรียวที่ผายไปทางเก้าอี้ตัวสุดท้ายที่ยังคงไร้การจับจองใด เป็นสัญญาณให้ผู้เป็นเจ้าของได้รับรู้ว่า...ถึงเวลาประจำที่ของตนแล้ว
...พญานกปีศาจก้าวเท้าไปยังโซฟาสีรัตติกาลที่ประดับประดาด้วยลายสลักปีกนกบนเนื้อไม้อย่างวิจิตรสมคำเล่าขาน ตามติดด้วยร่างเพรียวบางของกระทิงปีศาจที่หยุดอยู่เบื้องหน้าบัลลังก์สีแดงไหม้ที่แกะสลักไม้บริเวณหัวโซฟาเป็นรูปเขาสัตว์ให้สมฉายา
“อีกาดำ...เสนาธิการทิศตะวันออก”ทันทีที่แผ่นหลังกว้างสัมผัสพนักผิงหนังสีเข้ม ขายาวขยับขึ้นไขว่ห้างพร้อมมือหนาที่ผสานกันไว้บนตักอย่างคนติดนิสัย นัยน์ตาเรียบนิ่งมองสบแก้วตาสีใส ก่อนเสียงแสบเสน่ห์จะเอ่ยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพร้อมรอยยิ้มมุมปากส่งให้กับเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตามด้วยเสียงใสจากหมูป่าที่ชี้นิ้วเขาหาตัวเอง
“ส่วนฉันก็รองเสนาธิการทิศตะวันออก! ส่วนเลขาของพวกเราไปทำภารกิจอยู่ อีกสองสามวันก็น่าจะกลับมาแล้วละ”หมูป่าเอ่ยถึงเลขาประจำทิศที่กำลังปฏิบัติงานอยู่นอกองค์กร...ถ้าไม่มัวแต่เอ่อระเหยเดี๋ยวก็ได้เจอกันละนะ!
“ฝากตัวด้วยนะฮะ คุณอีกา พี่หมูป่า”คนตัวบางแย้มยิ้มหวานแก่บุคคลทั้งสองผู้เปลี่ยนชีวิต เอ่ยย้ำอีกครั้งเพื่อบอกกล่าวว่ายินดีฝากเส้นทางนับแต่นี้ไว้ใต้เงาปีกสีทมิฬ
"เท่านี้ก็ครบแล้วสินะจ๊ะ...ทุกๆคนในที่นี้เป็นเสนาธิการและรองเสนาธิการหลักทั้งสามฝ่ายของ Black Hole สนิทกันไว้นะจ๊ะ”เสียงหวานเอ่ยเปิดท้ายการแนะนำตัวของเหล่าสมาชิก ก่อนเสียงพึมพำเบาๆจากน้องใหม่จะกลายเป็นประเด็นสำคัญที่เกือบหลงลืมไป
“สามทิศ?”
“ทิศสุดท้าย ทิศเหนือเป็นทิศพิเศษที่มีหน้าที่เฉพาะตัวน่ะจ๊ะ ส่วนเสนาธิการทิศเหนือ เขาประจำการณ์อยู่ที่อื่น...อีกสักพักคงจะได้เจอกัน”รอยยิ้มหวานยกยิ้มเมื่อนึกถึงเจ้าของตำแหน่งผู้รักความสันโดษยิ่งกว่าใคร...ป่านนี้คงนั่งชมนกชมไม้ เล่นกีตาร์ตัวโปรดอยู่ริมชายป่าอย่างที่ชอบทำ
“ฮะ...ถ้างั้น?”เมื่อหนึ่งคำถามได้รับคำตอบ คำถามใหม่ก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้งทันทีที่เริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้ แก้วตาใสมองสบเหล่าเสนาธิการทั้งสามอย่างสงสัย ก่อนริมฝีปากสีหวานจะเอ่ยถามผู้เป็นนายใหญ่อีกครั้ง
“แล้วผมต้องประจำการอยู่ฝ่ายไหนเหรอฮะ ทิศตะวันออกของคุณอีการีเปล่าฮะ นายแม่?”
“แน่อยู่แล้วสิ! ก็ต้องทิศ....”
“ฉันอยากให้ทุเรียนอยู่ทิศใต้~ น้องน่ารัก น่าสนใจด้วย~...ฝ่ายเราเด็กๆเยอะ สัตว์ก็เยอะนะ ทุเรียนจะได้ผ่อนคลาย เนอะๆๆ ทูนหัว~”สำเนียงแปร่งหวานหูเอ่ยขัดหมูป่าพรางยกเหตุผลประกอบการตัดสินของตน โดยมีรองเสนาธิการคู่ใจที่พยักหน้าเห็นด้วย เรียวปากสีสดยกยิ้มกว้างอย่างนึกสนุกกับท่าทีของใครบางคนที่เริ่มเปลี่ยนไป
“นั้นสินะครับ ฝ่ายเราก็คนน้อยอยู่แล้วด้วย...อีกอย่างเด็กๆก็น่าจะชอบทุเรียนนะครับ”
“หึ~ แต่ฉันก็อยากได้เขามาอยู่ทิศตะวันตกเหมือนกันนะ...เด็กที่มีความคิดแปลกๆแบบนี้ น่าสนใจดี”หญิงสาวผู้ครองตำแหน่งเสนาธิการหญิงเพียงคนเดียวเสนอความคิดต่าง แขนเรียวยกขึ้นกอดอกประกอบกับขาคู่สวยที่ยกขึ้นไขว่ห้างบ่งบอกความจริงจังในคำพูด รอยยิ้มสุขุมฉาบบนใบหน้าสวยเมื่อเห็นถึงเรื่องสนุกๆที่จิงโจ้คาดการณ์ไว้ไม่ต่างจากตน
“.........”อีกหนึ่งที่โต้ตอบเพียงความเงียบงัน แต่ดวงตาสีเข้มที่หรี่ลงกับวงหน้าคมคายฉายแววเยือกเย็นเป็นตัวการันตีชั้นยอดว่าความเห็นจากทั้งสองเสนาธิการคงเป็นที่ขัดหูยิ่งกว่าครั้งใด
...สี่นัยน์ตาของเหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงสีมืดมองสบกันนิ่งเงียบ บรรยากาศไร้เสียงบ่งบอกถึงสงครามที่เริ่มก่อตัวใต้ความเงียบงัน
“ฮิ~”เสียงหัวเราะแผ่วเบาที่สร้างแรงกดดันยิ่งกว่าเสียงคำรามใด มือเรียวของเสนาธิการทิศใต้ไล่ไปตามผิวกายสีอ่อนปรากฏลวดลายคล้ายเกล็ดของสิ่งมีชีวิตตามที่เคลื่อนผ่าน ใบหูเกิดรอยแยกเล็กเผยแผ่นโปร่งสีใสงอกออกมาจนคล้ายครีบของสัตว์แห่งผืนทะเล เคียงคู่กับนัยน์ตาเรียวรีสีเหลืองวาวเปล่งประกายจากราชันย์อสรพิษ
“หึ~”เสียงกระทบกันของบางสิ่งดังแผ่วเบาแต่แรงกดดันที่สัมผัสไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าผู้ใด มือเรียวของเสนาธิการหญิงเพียงหนึ่งแปรเปลี่ยนเป็นสีดำนิลประดับเกล็ดสีนิลด้าน ปลายเล็บคมยืดแหลมออกจนคล้ายสมญานามของตนประกอบเงารูปร่างคล้ายหางสัตว์ขนาดยักษ์ที่ตวัดเบาๆใต้เรียวขา
“....”ความเงียบงันที่น่าสะพรึงกว่าเสียงใด ควันสีดำจางก่อตัวคล้ายปีกคู่ใหญ่เบื้องหลังเสนาธิการทิศตะวันออก เสียงกระพรือเบาๆจากปีกไร้มวลสร้างกระแสลมพัดผ่านสร้างคลื่นอากาศแสนเยือกเย็นให้ปกคลุมทั่วทั้งห้องประชุมผสานกับวงหน้าเรียบนิ่งที่พร้อมสยบซึ่งทุกสิ่งไว้ใต้อาณัติ
...ปรากฏการณ์สงครามเหนือธรรมชาติของเหล่าเสนาธิการ เรียกสายตาพราวระยับจากผู้ชมรอบข้างได้เป็นอย่างดี...และการเลือกฝ่ายก็ถือเป็นเกมชั้นเลิศที่ควรค่าแก่การวงเดิมพันยิ่งกว่าเกมใดในโลก
“โว้ว~ สงสัยจะได้เห็นตัวท็อปซัดกันซะแล้วสิ...ฉันพนันข้างเจ๊มัง!”
“เฮียกา เอาจริงนะน่ะ...สุดยอดเลย! ซัดให้แหลกเลยนะ เฮีย ฉันพนันข้างเฮียกาอยู่แล้ว!”
[ฮ้าว~ นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ที่ไม่ได้เห็นตัวเบิ้มมีอารมณ์อยากสู้กันเอง...อัดเก็บไว้ดีกว่า ฉันพนันข้างครอบครัวงูแล้วกัน]
“จะไม่ห้ามจริงๆเหรอฮะ...มันไม่น่าจะดีเลยนะฮะ ปู่แมว”ทุเรียนเอ่ยเสียงอ่อนเอ่ยถามผู้อาวุโสที่ทำเพียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ใบหน้าคมส่ายก่อนจะยกยิ้มอ่อนเป็นเชิงปลอบให้สมาชิกใหม่หายกังวล
“ไม่ต้องห่วงหรอก ก็แค่แหย่กันเล่นๆ....ถ้าทั้งสี่คนเกิดเอาจริงขึ้นมาคงวุ่นวายกันน่าดู”
...แต่ก่อนที่ศึกระหว่างทิศจะเริ่มบรรเลง เสียงทุ้มเรียบนิ่งที่เงียบงันไปนานก็เอ่ยตัดผ่านกลางวงสงครามนัยน์ตาสีเข้มฉายแววจริงจังพรางหันไปแสดงความคิดเห็น แบบเน้นถ้อยคำทุกประโยคให้กับนายหญิงที่ทำเพียงแย้มยิ้มให้กับการตีกันของเหล่าเด็กน้อยใต้การดูแล
“เด็กคนนี้มากับฉัน ก็ต้องอยู่กับพวกฉัน...ถูกต้องไหมครับ นายแม่?”
“ฮิ~ เกิดสงครามแย่งตัวกันซะแล้วสิ...แต่เราเห็นด้วยกับอีกานะ เพราะคนที่พาทุเรียนมาที่นี้ก็คือ อีกากับหมูป่า สิทธิ์การประจำทิศก็ควรจะเป็นทิศตะวันออกนะ”บอสสาวพยักหน้าเห็นด้วยกับคำของเสนาธิการฝ่ายตะวันออกที่แสนจริงจังและชัดเจนในความรู้สึก...คำว่า ฉัน ที่ฟังดูหนักแน่นจนอดยิ้มไม่ได้
...และเมื่อนายหญิงเป็นคนการันตีผลลัพธ์ของสงครามให้เสร็จสรรพ ทั้งสองทิศที่เหลือก็เป็นอันต้องล้มเลิกความคิดไปโดยปริยาย ร่างกายที่แปรเปลี่ยนด้วยพลังในสายเลือดกลับสู่ภาวะปกติดังเดิม คืนบรรยากาศครื้นเครงให้กลับคืนมาอีกครั้ง
“โฮ~ถ้านายแม่พูดแล้วก็อดสินะ น่าเสียดาย~แต่จะไปเล่นด้วยบ่อยๆนะ ทุเรียน”จิงโจ้เอ่ยเสียงใสตอบรับคำบัญชาจากนายหญิง พรางหันมาปลอบใจลูกงูทั้งสองที่ดูท่าจะติดอกติดใจสมาชิกใหม่ไปเรียบร้อย
“ก็คงต้องเป็นไปตามนั้น...แต่ไม่นึกว่าจะได้เห็นนกหวงไข่เร็วขนาดนี้นะ”มังกรพึมพำเบาๆกับตัวเองดวงตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองพญาอีกาที่นั่งอยู่ไม่ใกล้อย่างนึกสนุก
“เป็นอันตกลงนะจ๊ะ ทุเรียนจะประจำการอยู่ที่ฝ่ายตะวันออก แต่จะหน้าที่อะไร ไว้เราจะมาคุยกันอีกทีนะ”
“.......”สิ้นเสียงของผู้เป็นนายหญิง รอยยิ้มมุมปากของอีกาดำยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวผสานกับนัยน์ตาสีเข้มที่อ่อนลงมากเสียจนคนตัวบางบนโซฟาตำแหน่งเสนาธิการทิศใต้อดเอ่ยหยอกล้อไม่ได้
“ไม่ต้องยิ้มเหนือกว่าเบอร์นั้นก็ได้นะเฮียกา~ ชนะแล้วคร้าบ~”
“ฉันเปล่า”
“ฮิ~”เสียงหัวเราะคิกคักจากคนร่างเพรียวยังดังไม่ขาดสายผสมโรงไปกับมังกรสาวที่ยกยิ้มอยู่ไม่ใกล้ดวงตาสองคู่สบกันอย่างรู้ความหมายของศึกแย่งชิงในครั้งนี้ จนบุรุษอสรพิษต้องออกโรงห้ามทัพทั้งสองก่อนจะได้เกิดศึกอีกครั้ง
“วันนี้แหย่ เฮียกา กันเยอะแล้วนะครับที่รัก เจ๊มัง”
“สำหรับวันนี้ก็พอเท่านี้ก่อนแล้วกันนะ อีกากับหมูป่า พาทุเรียนไปพักที่ฝ่ายตะวันออก แล้วก็แนะนำเกี่ยวกับองค์กรให้เขาฟังด้วยนะ...ส่วนคนอื่นๆก็รายงานผลให้เราฟังตามเคยนะจ๊ะ”บอสสาวแย้มยิ้มสวยพรางเอ่ยบอกลำดับต่อไปก่อนที่จะเกิดสงครามเด็กตีกันอีกครั้ง ซึ่งคนหน้านิ่งก็รีบรับคำทันทีโดยไม่รอดูสีหน้ากรุ้มกริ่มจากสองเสนาธิการหลักที่ยังคงล้อเลียนไม่เลิก ตามด้วยเสียงใสของรองเสนาธิการจอมไฮเปอร์ที่บอกลาคนในห้องประชุม
“เข้าใจแล้วครับ...ขอตัวก่อนนะครับ”
“แล้วเจอกันตอนเช้านะ ทุกคน! ทุเรียนตามมาๆกลับทิศกันเถอะ...ขอตัวก่อนนะคะ นายแม่”
“ขอตัวก่อนนะฮะ...ขอบคุณสำหรับโอกาสนี้มากๆฮะ แล้วก็ฝากตัวอีกครั้งนะฮะ”ร่างน้อยก้มโค้งเล็กน้อยเป็นขอบคุณอีกครั้ง โดยมีสายตาเอ็นดูจากเหล่าห้วงสีมืดมองส่งแทนคำลาสำหรับวันนี้
...แต่ก่อนที่จะก้าวตามผู้นำฝ่ายทิศตะวันออก....บางสิ่งกลับฉุดรั้งไม่ให้ก้าวไปอย่างใจนึก
ตึกๆๆ...ตึกๆๆๆ....ตึกๆๆ....ตึกตึกๆๆๆ...
"จากใครน่ะ..."คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปมเมื่อบางสิ่งที่แสนผิดแปลกยังคงไม่จางหายไป จนเสียงใสต้องเอ่ยเรียกทั้งสองร่างที่เดินนำหน้าตนอยู่
"คุณอีกา พี่หมูป่า ผมขอเวลาสักครู่นะฮะ"
...ขาเล็กพาเจ้าของมาหยุดยืนในห้องประชุมอีกครั้ง นัยน์ตาสีสวยมองหาต้นเหตุของสิ่งที่เขาสัมผัสได้ก่อนจะหยุดที่ร่างเพรียวบางของเสนาธิการฝ่ายใต้ที่เอียงคอมองตอบกลับด้วยความสงสัย คนตัวเล็กก้มลงกระซิบแผ่วเบากับอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง
"คุณจิงโจ้ฮะ"
"ทุน้อย~ มีอะไรงั้นเหรอ?"
"ผ..ผมอาจจะพูดอะไรแปลกๆ แต่คุณจิงโจ้...คือ..."มือบางกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดขึ้นข้อ ก่อนจิตใจจะสั่งให้พูดในสิ่งที่ต้องการออกไปเพื่อความปลอดภัยของคนตรงหน้า
"ค...คือ..หัวใจของคุณผิดแปลกมาก..ต..ตรวจร่างกายหน่อยดีกว่านะฮะ อาจจะ..ไม่สบาย..หรืออะไรที่ค่อนข้างร้ายแรงกว่านั้น"
"หืม?...หัวใจของเรา?"เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้นเมื่อได้ยินคำเตือนแสนแปลกจากน้องใหม่ ไม่ต่างจากระฆังที่หรี่ตาลงอย่างใช้ความคิดกับคำพูดนั้น ท่าทางของทั้งสองเรียกให้แววตาสีใสหม่นลงทันควัน
"ข..ขอโทษนะฮะที่พูดอะไรแปลกๆ ค...คุณจิงโจ้ คุณระฆังคงไม่ชอบ..."ใบหน้าหวานก้มลงเล็กน้อยพรางกล่าวขอโทษขอโพยกับร่างเพรียวบางตรงหน้า ริมฝีปากเม้นแน่นอย่างหวั่นใจ เมื่อภาพในอดีตเริ่มฉายขึ้นในห้วงความคิด...เผลอพูดอะไรประหลาดๆไปอีกแล้ว
...ก่อนสัมผัสเบาๆบนกลุ่มผมจะเรียกให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของสัมผัสอุ่น มือบางใต้ถุงมือหนังลูบเป็นเชิงปลอบคนคิดมากอย่างเอ็นดู
"ฮิ~ ทุน้อยเป็นเด็กดีจังเลย ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ แท้งยูมากๆ~...แต่ไม่ต้องกังวลหรอก"สำเนียงแปร่งเอ่ยตอบคนตัวเล็กก่อนจะกดปลายจมูกมนลงเบาๆที่แก้มขาวของสมาชิกใหม่เป็นการปลอบใจและแทนคำขอบคุณสำหรับความห่วงใย
"เพราะ [ความผิดปกติ] คือ [ความปกติ] ของเรา~...ทูนหัว~"กลีบปากเรียวยกยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงประโยคที่ผู้คนใช้เรียกขานตนเสมอมา [ความผิดปกติของโลก] ฉายาที่ได้ยินจนชินหู ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยเรียกคนข้างกายที่ยิ้มรับอย่างรู้ใจ
"ผมบอกแล้วนะครับว่าอย่าหักโหม ที่รัก...."รองเสนาธิการเอ่ยดุคนตัวบางข้างกายอย่างไม่จริงจัง ลวงหยิบกล่องสีใสในกระเป๋าเสื้อที่ภายในบรรจุเมล็ดยาหลากสีไว้เต็มช่อง ก่อนมือหนาจะเลือกหยิบแคปซูลสีสดขึ้นมาคาบไว้ในปาก...
...และเป็นอีกครั้งของวันที่ทุเรียนโดนสาปให้แข็งเป็นหินเพราะสิ่งไม่คาดฝัน...
"......."
...ริมฝีปากหนาประกบกับเรียวปากสีสดของเสนาธิการฝ่ายใต้ต่อหน้าต่อตา ลิ้นร้อนส่งมอบเม็ดยาให้คนตัวบางอย่างอ่อนโยนและหวงแหน ริมฝีปากทั้งสองแนบสนิทเนิ่นนานในความรู้สึกของบุคคลที่สาม ก่อนเสียงครางหวานจากฝ่ายรับยาจะดังเบาๆเป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาแล้ว
"อื้ม~ขอบคุณนะ ทูนหัว~"เรียวปากสีสดผละออกจากริมฝีปากแสนรักอย่างอ้อยอิ่ง เรียวลิ้นร้อนไล่เลียริมฝีปากตัวเองเบาๆเก็บทุกอณูความรู้สึกที่คนร่างสูงฝากฝังไว้จนอิ่มใจ นัยน์ตาสีสวยพราวระยับอย่างถูกอกถูกใจ ก่อนจะยกยิ้มให้อีกฝ่ายที่ก้มลงมาจรดปลายจมูกลงบนหน้าผากของตัวเอง
"........"
"หายห่วงแล้วนะ กินยาก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ~ ฮิ~"จิงโจ้เอ่ยเสียงใสกับน้องใหม่ตัวเล็กที่ยังคงยื่นอึ้งอยู่กับที่หน้าหวานพาดด้วยริ้วแดงจางๆน่าเอ็นดูจนต้องลูบกลุ่มผมฟูนิ่มอย่างอดไม่ได้ ตามด้วยรอยยิ้มแสนสุภาพจากระฆังที่ส่งมอบให้คนตัวเล็กเป็นการขอบคุณเช่นกัน
"ไม่ต้องห่วงแล้วละครับ ทุเรียน"
"ฮะ คุณจิงโจ้ คุณระฆัง...ขอตัวนะฮะ"ทุเรียนกล่าวเบาพร้อมก้มโค้งเล็กน้อยเป็นการขอตัวและเพื่อซ่อนสีหน้าแดงซ่านให้พ้นจากทั้งสอง ขาเล็กก่อนหันหลังไปยังทางเดิมที่เสนาธิการและรองเสนาธิการทิศตะวันออกรออยู่
"เดี๋ยวก็ชิน...ใช่ไหม?"ทุเรียนพึมพำเบาๆ เอ่ยถามตัวเองด้วยประโยคที่แทบจะได้ยินเป็นประโยคเดียวจากคุณอีกาตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามา ห้วงความคิดพยายามทำความเข้าใจในคำว่า [เดี๋ยวก็ชิน] อยู่ทุกขณะ...แต่คงใช้เวลาสักพักใหญ่ๆกว่าคำว่า ชิน จะแสดงผล
++++++++++++++++
...ห้องประชุมที่เข้าสู่สภาวะปกติเมื่อถึงช่วงรายงานความคืบหน้าของงานที่ทั้งสองทิศได้รับมอบหมาย ทุกคำรายงานดำเนินไปและเสร็จสิ้นด้วยความราบรื่นเหมือนอย่างเคย บอสสาวแย้มยิ้มสวยมอบให้กับเหล่าสมาชิกที่ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมเสมอมา ก่อนเรื่องของสมาชิกใหม่จะถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนาอีกครั้ง....
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ สมาชิกใหม่ของพวกเรา”
“ผมคงบอกได้แค่ว่า เป็นเด็กที่แตกต่างจากที่เคยเห็นมา...ในรอบหลายปี”ผู้อาวุโสหนึ่งเดียวเอ่ยตอบนายหญิงตามความรู้สึก มือหนายกกาน้ำชาใบเดิมรินน้ำชาหอมกรุ่นให้กับบอสสาวและเหล่าเสนาธิการภายในห้อง
“สำหรับฉันเป็นเด็กที่น่าสนใจดีนะคะ~ ใสๆ น่ารักแบบบริสุทธิ์ใจเลย...แต่แบบนี้จะไหวเหรอคะ นายแม่?”เสียงใสของรองเสนาธิการสาวเอ่ยต่อความเห็น มือเรียวยกขึ้นเท้าคางพรางนึกถึงสมาชิกใหม่แสนน่ารัก....แต่ก็เด็กเกินไปรึเปล่า สำหรับโลกสีมืดแห่งนี้?
[นั้นสิ ดูไม่มีอะไรที่เขาพอจะทำได้ในองค์กรประเภทเราเลยนะครับ นายแม่....ถึงประวัติจะดู~ แปลกๆน่าสนใจแบบงงๆก็เถอะ]…เสียงทุ้มดังผ่านลำโพงลงความเห็นเดียวกับปลาหมึก ห้วนนึกถึงข้อมูลประวัติชีวิตของเจ้าตัวเล็กที่ดูจะแปลกกว่าที่เคยพบ...ข้อมูลที่ดูขัดกันจนน่าสนใจปนสงสัย
“แต่ความคิดวามอ่านก็ถือว่าใช้ได้นะคะ แถมยังมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเด็กทั่วไป...สมกับBlack Hole ดี”ความเห็นต่างถูกเสนอจากมังกรสาวที่นั่งยิ้มอย่างนึกสนุกกับอนาคตข้างหน้า ภาพเด็กน้อยที่สร้างกระแสประหลาดจนเธออดสนใจไม่ได้...ประกอบกับสีหน้าเอาจริงเอาจังของใครอีกคนก็น่าสนุกไม่แพ้กัน
“ผมเห็นด้วยกับเจ๊มัง...เพราะทุน้อยน่ะ ผิดปกติเหมือนพวกเราเลย ฮิ~”
"ผิดปกติ?”คำอธิบายที่ดูไม่เหมาะกับสมาชิกใหม่เรียกให้เหล่าผู้ฟังขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนปลาหมึกจะฝ่ายเริ่มถามต่อ
“ก็ดูเป็นคนธรรมดาๆเองนะ จิงโจ้...หรือเปล่า?"
"ถ้าธรรมดาคงไม่ได้มาเป็นครอบครัวของเราหรอกครับ...ใช่ไหมครับ นายแม่"ระฆังเอ่ยเสียงนุ่มก่อนจะหันไปทางนายเหนือหัวที่ยิ้มรับทุกความเห็น ก่อนเสียงหวานจากเสนาธิการฝ่ายใต้จะดังขึ้นเพื่อไข้ข้อกังขาให้กระจ่าง
"ใช่ๆ~ ก็เมื่อกี๊ ทุน้อย...พูดเรื่องหัวใจของเราด้วยนะ”สิ้นเสียงของจิงโจ้เหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงสีมืดก็เริ่มเข้าใจความหมายของคำว่า [ผิดปกติ]
“ถึงขนาดรู้เรื่องหัวใจของเรา...."มือเรียววางบนอกข้างซ้ายของตนอันเป็นตำแหน่งอวัยวะหลักของร่างกาย เรียวปากบางยกยิ้มอย่างกว้างกับความลึกลับของสมาชิกใหม่ตัวน้อยผู้แสนน่ารัก
...
..
.
"หัวใจที่มันเต้นเบาจนเครื่องมือแพทย์ยังตรวจวัดไม่ได้...รู้เรื่องนี้ ทั้งๆที่ยังไม่เคยบอกหรือเคยเจอหน้ากันเลย มันก็แปลกออกไม่ใช่เหรอ?"
...ก้อนเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายในกาย ถึงจะเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญแค่ไหน ก็ไม่มีทางใช้การมองตรวจสภาพหัวใจได้ เพราะมันคือเรื่องปกติที่มนุษย์ปุถุชนไม่มีทางทำได้...นอกเสียจากว่า...
มันไม่ปกติ...จริงไหม?
++++++++++Another Side [5] ++++++++++
โซนอธิบาย
- Abnormal ความหมายในที่นี้ ความผิดแปลก ผิดปกติ นะคะ
- คำขึ้นต้นเรื่อง เป็นประโยคที่แม่หมอใช้พูดให้กำลังใจกับลูกค้าหรือคนรอบข้างเสมอๆค่ะ ส่งกำลังใจให้ทุกคนด้วยนะคะ :)
- ห้องที่ทุกคนนั่งอยู่เป็นห้องที่ใช้เวลาประชุมงานหรือหารือกันนะคะ ซึ่งห้องจะอยู่หลังห้องทำงานของนายแม่ค่ะ
- ในห้องประชุมทุกคนจะมีที่นั่งประจำตัวตามลักษณะพิเศษทางสายเลือดของแต่ละคนนะคะ เช่น ระฆังที่มีสายเลือด [เมดูซ่า] ตัวที่นั่งก็จะเป็นลายสลักรูปงูค่ะ
- ในตอนนี้จะบอกถึงตำแหน่งของแต่ละคนอย่างชัดเจนนะคะ โดยจะมี
* อีกาดำ เสนาธิการฝ่ายตะวันออก หมูป่า[รอง] ?[เลขา]
* มังกร เสนาธิการฝ่ายตะวันตก ปลาหมึก[รอง] โดรน[เลขา]
* จิงโจ้ เสนาธิการฝ่ายใต้ ระฆัง[รอง] ?[เลขา]
* ส่วนทิศเหนือ เป็นทิศพิเศษที่ยังคงเป็นความลับค่ะ แต่ก็มีบอกใบ้ไว้หน่อยๆแล้ว
- ประโยคที่ทุเรียนพูดกับมังกรก็เป็นการเชื่อมโยงไปสู่ตอนหน้าๆนะคะ
- อีกหนึ่งเฉลยคือ [ผี] ก็คือ [โดรน] นะคะ ซึ่งจะเก็บตัวแม้กระทั่งอยู่ภายในองค์กรแล้วก็ตามค่ะ
- ในตอนนี้จะได้เห็นการกลายร่างตัวละครบางตัวนะคะ ซึ่งจะมีการเปลี่ยนตามสายเลือดพิเศษที่มีอยู่ค่ะ แต่ความสามารถจริงๆก็ยังไม่เปิดเผยนะคะ
- จิงโจ้และมังกร มองออกถึงความเปลี่ยนแปลงของอีกาดำก็เลยแกล้งแหย่เล่น[รักหลอกจึงหยอกเล่นประมาณนั้นค่า:)]
- สุขภาพร่างกายของจิงโจ้ไม่ค่อยดีนะคะ ทำให้ต้องกินยาเป็นเวลาหรือกินเมื่ออาการกำเริบขึ้นมา ซึ่งในตอนนี้จะเห็นว่าเป็นอาการเกี่ยวกับโรคหัวใจค่ะ แต่จะเป็นมายังไงต้องติดตามตอนต่อไปค่า~
- ในตอนนี้ก็จะมีการเฉลยเรื่องความสามารถของทุเรียนนิดๆนะคะ ถ้าสังเกตในตอนที่ 1แม่หมอจะแทรกความสามารถของทุเรียนไว้ด้วย แต่ความสามารถจริงๆ จะคืออะไรก็ต้องรอติดตามต่อไปจ้า~
Nilkan Talk :
บท5เรียบร้อยค่าา:)
เป็นตอนที่ทุกคนได้พบกันเกือบจะพร้อมหน้าตัวละครหลักนะค่าา ซึ่งทุกคนก็จะแสดงความเป็นตัวเองออกมาค่อนข้างเยอะ ทั้งนิสัย ทั้งพลัง แล้วก็ความสัมพันธ์กลมเกลียวที่พร้อมจะตะลุมบอลกันทุกเมื่อ555
โดยส่วนตัวแม่หมออยากให้องค์กร black hole มีความแตกต่างจากภาพติดตาว่าองค์กรมาเฟียต้องดูอึ้มครึม ดูเท่ๆคูลๆ อยากให้มันเป็นแนวครอบครัว พี่น้องตบตีแย่งของกัน แล้วมีคุณแม่นั่งยิ้มๆแต่แค่พูดก็สยบได้ทุกอย่าง มันเป็นฟิลที่แม่หมอค่อนข้างชอบ มันจึงออกมาเป็นซะนี้
ขอจบช่วงคุยด้วยการโหยหวนค่ะ แม่หมออยากไปคอน G19 อยากไปคอนเดอะแมสเหลือเกินน แงงงง แต่ฟ้าดินก็บอกว่า จงนกต่อไป TT
ขอบคุณสำหรับการติดตาม เจอกันตอนหน้าค่าา :)
คอมเม้น ติชม กันได้นะค่าา หรือ กดแสดงความรู้สึกก็ได้นะ
เม้น 1เม้นเป็นพลังได้เนอะ :)
{ แท็กฟิค #anothersideTM หรือ #ฟิคนิล }
แท็กในทวีตมาหวีดกันได้นะค่าา
ปล.ทิศเหนือที่แอบใบ้นี่แอบเดาไว้ในใจนะคะไม่รู้ว่าจะถูกรึเปล่า