โพสต์ของฉันที่เรียกร้องความสนใจจากคนอื่น โพสต์ของคนอื่นที่เรียกร้องความสนใจจากฉัน วูบหายไปเหลือเพียงเสียงพัดลมยามสายในเวลานี้ ฉันเป็นเพียงบุคคลตกงาน ที่ต้องการเป็นใครสักคน

ในเว็บไซต์ goodreads ที่ฉันเก็บรีวิวหนังสือไว้มากมายพอจะเรี่ยรายความมั่นใจจากไลค์ของคนที่แวะเวียนมาหล่อเลี้ยงตัวเองได้บ้าง มีชายชาวออสเตรเลียคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก มีผมหยิกหยองสีบลอนด์ ร่างกายผอมแห้งเหมือนหนุ่มนักเซิร์ฟในสารคดีประเทศออสเตรเลีย ดูเหมือนเขาจะอ่านหนังสือเดือนละไม่น้อยเลยทีเดียว

หนังสือเหล่านี้ ไม่มีเล่มไหนที่ฉันรู้จักเลย หนังสือฝรั่งสำหรับฝรั่งที่อ่านหนังสือ ฉันคิดในใจ ชายคนนี้ดันเผลอลืมเอาลิงค์จากบล็อกของตัวเองออกจากหน้าโปรไฟล์ของเขา มันคืองานเขียนเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ที่เขาเขียนไว้เพื่อบันทึกประสบการณ์การย้ายออกมาใช้ชีวิตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 

แม้ฉันคิดว่าเขาคงอับอายน่าดู ที่รู้ตัวว่ามีคนกำลังอ่านบล็อกที่เขาลืมเอาลิงค์ออก บล็อกที่บันทึกประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ในการทำงานในลาวสมัยอายุ 20 ต้นๆ ในวันที่เขายังเรียกตัวเองว่าบล็อกเกอร์ เป็นเวลาหลายวันมาแล้วที่ฉันใช้บันทึกเหล่านี้ในการอ่านเพื่อเริ่มต้นวันด้วยภาษาอังกฤษที่งดงาม ย่อหน้าสั้น ๆ เกี่ยวกับการใช้ชีวิตในเกสต์เฮาส์ร่วมกับนักเดินทางที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อย ๆ ทำให้ฉันรู้สึกสงบอย่างประหลาด

ฉันรู้ว่าต่อมาหลังจากบล็อกนี้หยุดลง ชีวิตเขาไปต่อที่ไหน เขาทำงานที่ไหน ฉันรู้ว่าเขาแต่งงานกับใคร สาวไทยสุดเปรี้ยว แต่ข้อมูลเหล่านั้นไม่ได้ช่วยอะไรสำหรับคนที่สูญเสียตัวตนอย่างฉัน นอกจากมันทำให้ฉันอยากเป็นเขา

อดีตเพื่อนร่วมงานของเขาเป็นชาวอังกฤษที่สนิทสนมกันจนถึงตอนนี้ เรื่องน่าแปลกก็คือ ในวันที่เขียนบล็อกอยู่ที่ลาว ฉันได้เจอกับชายอังกฤษคนนี้อย่างผิวเผินไม่กี่ครั้ง เมื่อ 10 ปีก่อน เพื่อที่จะมารู้ที่หลังว่า อีกไม่นานสองคนนี้จะพบกันและเป็นเพื่อนกัน 

ฉันรู้มากเกินไปเกี่ยวกับชายชาวอังกฤษคนนี้ เขามีเว็บไซต์เป็นของตัวเองที่สะสมงานเขียนของเขามากมายให้อ่านอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความชอบในอาหารที่บรรยายในเว็บไซต์นั้นเป็นสิ่งที่ฉันหวังว่าวันหนึ่งจะไปถึงให้ได้กับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง รวมคอลัมน์สัมภาษณ์ บทความฟีเจอร์มากมายที่เคยทำ เขาชอบไม่ชอบหัวเราะกับมุขที่ไม่ตลก และชอบประโยคที่ขึ้นและจบอย่างสวยงาม ทั้งสองคนเป็นผู้มีรสนิยมเหมาะสมจะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ 

ในอีกมุมหนึ่งของอินเตอร์เน็ต พีอาร์สาวชาวมาเลเซีย กำลังเขียนกวีถ่ายทอดความขับข้องใจจากห้องที่เธอต้องกักตัวช่วงโควิดด้วยภาษาอังกฤษที่พริ้งพราย ไม่กี่ปีก่อนบล็อกของเธอมีงานเขียนเกี่ยวกับเฟมินิสต์ที่ฉันแวะเวียนเขาไปอ่าน และไม่กี่ปีก่อนหน้านั้น ฉันรู้จักเธอ และเรารู้จักกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผลใดจะต้องเจอกันอีก การอ่านกวีที่เธอถ่ายทอดออกมารู้สึกเหมือนการลักลอบ ล่วงรู้ เรื่องราวที่เธอไม่ได้อยากให้อ่าน เช่นเดียวกับสิ่งที่ฉันเขียนอยู่นี้

ยังมีเพื่อนร่วมงานหนุ่มหล่อชาวอเมริกันที่ตอนนี้ทำงานที่บริษัท Space X มีบล็อกเกอร์แฟชั่นลูกครึ่งไทยที่ฉันมักจะแวะเวียนเขาดูชีวิตของเขาเสมอ จนตอนนี้กลายเป็นช่างภาพแฟชั่นที่มีคนรู้จักมากขึ้นมากมาย และแน่นอนฉันก็ยังอยากจะเป็นเหมือนเขาอยู่ แม้จนกระทั่งวันนี้เขายังไม่รู้ว่าฉันมีตัวตนเลยก็ตาม และคนอื่น ๆ แบบนี้อีกมากมาย

ฉันรู้ว่านี่มันเศร้าสลดสิ้นดี แต่นั่นก็ช่วยไม่ได้ การจินตนาการว่าตื่นฉันเป็นคนเหล่านั้น ฉันจะทำอะไรก่อนดี การจินตนาการถึงชีวิตที่ฉันไม่มี ทำให้ฉันรู้สึกสงบอย่างประหลาด

ภาพ: ศิลปิน Kristin Holm, Saatchi Gallery