……….

ตอนที่ 18 : เปิดศึก

“เข้าไปทั้งๆ ที่ไฟยังกรุ่นๆ อยู่เลยเนี่ยนะ”  ผมพูดกับตัวเองก่อนจะวิ่งตามเปาเข้าไป

“พวกมันตายรึเปล่า”    เปาถามเมื่อไปถึงหน้าทางเข้าก่อนหันมาจัดการยิงซอมบี้อีกตัวที่โผล่มา

“เมื่อกี้เห็นมันวิ่งกันกี่คนอ่ะ  มีของตกอยู่แค่คนเดียวเอง”   ริกพูดพลางสอดส่องไปทั่วร้าน

            ตอนนี้เอิร์นกับเปาทำหน้าที่จัดการซอมบี้ที่มายังหน้าประตู ส่วนผมกับริกเดินสำรวจภายในร้าน  ซึ่งสภาพร้านค่อนข้างโทรมทีเดียว  มีชั้นวางขายของตั้งเป็นแถวๆ  มีอยู่สองสามแถวตั้งไปตามแนวยาวของร้าน  พื้นร้านเป็นปูนธรรมดาๆ ไม่ได้ปูกระเบื้อง  ด้านหน้าที่เอิร์นกับเปาอยู่เป็นเคาน์เตอร์ที่พังกระจายจนแทบไม่เหลือเค้ารางเดิมและประตูร้านที่แทบจะหายไปพร้อมกับตัวร้านด้านหน้าเนื่องจากแรงระเบิดที่ผมปาเข้ามา

ผมเดินเข้ามาด้านใน  เจอตู้แช่ของเก่าๆ สองตู้ ในตู้มีขวดน้ำต่างๆ ที่มีสภาพตั้งแต่ย่ำแย่ไปจนพอดูได้ ผมเดินจนสุดและพบกับประตูเหล็กด้านหลังของร้าน  ผมลองบิดกลอนดู พบว่ามันล็อคอยู่  ด้านข้างประตูมีบันไดทาบไว้กับผนังไว้ปีนขึ้นดาดฟ้าชั้นสอง

“ต้องขึ้นข้างบนนี่แหละ”  ริกพูด ห้อยปืนไว้กับตัวแล้วปีนขึ้นไปทันที

“เฮ้ย ! มาทางนี้”  ผมตะโกนบอกเจ้าสองคนที่กำลังฟัดกับซอมบี้ที่พยายามจะเข้ามาให้ได้

“ไปก่อนเลยเปา”  เอิร์นบอกก่อนฟาดซอมบี้ไปชนเข้ากับซากร้านข้างๆ

            ตอนนี้ถ้าพวกเราไม่หนีขึ้นดาดฟ้า  พวกเราต้องหมดแรงก่อนแน่ๆ เพราะถึงแม้พวกมันจะมีจำนวนไม่มากแต่ความอึดนี่นับไม่ได้จริงๆ

“เร็วเข้าๆ ขึ้นไป เอิร์นต้านได้อีกไม่นานหรอก”  ผมบอกเปาให้รีบปีนขึ้นไป เพราะเอิร์นเริ่มร่นระยะเข้ามาเรื่อยๆแล้ว

ปัง !   ผมยิงซอมบี้ที่แห่เข้ามามากขึ้น  ตะโกนบอกให้เอิร์นรีบปีนขึ้นไปเดี๋ยวจะยิงคุ้มกันให้   

“ขึ้นมาเร็วไออ๋อง”   เอิร์นที่ปีนเกือบถึงตะโกนบอก

“เออๆ !”  ผมรีบหันหลังเพื่อจะได้ปีน โดยมีริกกับเปายิงผ่านรูข้างบนคุ้มกันให้

“กูล่ะเสียวมึงยิงโดนกูกันจริงๆ”  ผมพูดเมื่อขึ้นมาถึงข้างบนได้สำเร็จก่อนจะปิดประตูเพดาน

“เอาไงต่อล่ะมึงทีนี้”  ริกถาม

“รอดูสักพักล่ะมั้ง หรือไม่ก็จัดการพวกมันจากข้างบนเนี่ยแหละ”  เปาว่า

“จำนวนพวกมันไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่”  เอิร์นตอบหลังจากชะโงกหน้าออกไปดูรอบมินิมาร์ท

“งั้นก็ลองเอาตามนี้ละกัน แต่ไงก็ระวังไว้ด้วยล่ะไม่รู้ว่ายังมีคนอื่นอีกรึเปล่า”  ผมพูดพลางวางเป้และปืนกล เหลือแต่ปืนสไนไว้เตรียมยิงเก็บเจ้าพวกข้างล่าง

            ผมกับเปาช่วยกันยิงเก็บซอมบี้ที่อยู่รอบๆตัวร้าน ส่วนเอิร์นกับริกช่วยกันใช้ปืนกลบ้างปืนสั้นบ้างจัดการกับซอมบี้ที่อยู่ข้างล่างโดยยิงผ่านผ่านเพดานที่ถูกเปิดโล่งด้วยระเบิดที่ผมปาตอนแรก

“ยังงี้จะได้ออกจากตรงนี้มั้ยล่ะเนี่ย ไอ้พวกนี้มันมาตามเสียงไม่ใช่หรอ”  ริกตะโกนถามแข่งกับเสียงปืนเมื่อพวกเราเริ่มยิงกันมาได้สักพัก

“นั่นดิ กระสุนหมดกันพอดี”  เอิร์นตอบ

“แล้วเอาไงล่ะ”  ผมถาม หันกลับมาเปลี่ยนแม็ก

“คนนึงบุกไปเติมน้ำมันเลย แล้วอีก 3 คนคอยคุ้มกันรอบๆเติมเสร็จก็ชิ่งไปเลยไง”  เอิร์นแนะนำแผน

“น่าสนอยู่ เพราะดูเหมือนพวกมันจะไม่หมดง่ายๆ ซะด้วย”  เปาหันมาทางผม

“เอาก็เอา”   ผมตกลงพร้อมกับเขยื้อนตัวไปหยิบเป้ข้างๆมาสะพาย  ทุกคนต่างเตรียมสัมภาระของแต่ละคนก่อนจะมารวมกันที่เดิมตรงทางลงชั้นล่าง

“เอานี่ไปเอิร์น เดี๋ยวกูเป็นคนเติมน้ำมันเอง”  ผมยื่นปืนกลให้เอิร์นไปสะพาย

“มึงก็รู้ว่ากูยิงไม่แม่น”

“งั้นกูฝากไว้ละกันมันเทอะทะน่ะ อีกอย่างมึงก็มีแค่เป้กับไม้เบสบอลเองนี่”

“เออๆ เอามาๆ”  เอิร์นรับปืนจากผมไปสะพายไว้กับตัว

“เอาล่ะนะ”  เปายกประตูที่พื้นขึ้นพร้อมกับริกที่เตรียมพร้อมยิงคุ้มกันหลังให้ตอนลง

“เดี๋ยวกูลงไปคนแรกเอง” เอิร์นอาสา

“ระวังด้วยล่ะ”  เปาพูด

            เอิร์นค่อยๆ ก้าวบันไดที่นาบอยู่กับเพดานลงไปเรื่อยๆจนถึงพื้น โดยไม่มีซอมบี้มายุ่งแม้แต้น้อย อันที่จริงในร้านไม่มีซอมบี้แล้วต่างหาก ไม่รู้พวกมันหายไปไหนกันหมด

“เร็วเข้าๆ”  เอิร์นกระซิบเรียกให้ผมตามลงไป

            ตอนนี้พวกเราทุกคนต่างลงมารวมกันอยู่ข้างล่างเรียบร้อย  พวกเราจัดขบวนกันโดยให้เอิร์นที่ตัวใหญ่สุดเป็นคนเปิดทาง  แล้วผมอยู่ข้างหลังมันโดยมีริกและเปาตามอยู่ข้างหลัง

“พวกมันไปไหนกันหมด”  ริกสงสัย

“นั่นสิ ไงก็ระวังไว้ก่อนละกัน” เปาพูด

อ้ากก ~ !

“ไอพวกนั้นมันยังมีอีกนี่”  ผมกล่าว

“ตอนนี้แหละซอมบี้มันไปทางพวกมันอยู่ เรารีบไปเติมน้ำมันเถอะ”  เอิร์นออกตัววิ่ง

            พวกเราทั้งสี่คนวิ่งออกมายังหน้าร้านก่อนจะต้องชะงักเมื่อพวกเราดันวิ่งตัดหน้าฝูงซอมบี้ที่กำลังแห่ไปยังบ้านไม้เก่าๆหลังนั้น

“อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้วะ !”  ริกตะโกนขึ้นก่อนหันไปยิงซอมบี้ที่วิ่งเข้าใส่กลุ่มเรา

“ไปต่อๆ !”  เอิร์นตะโกนบอกพวกเราก่อนจะซัดซอมบี้ด้วยไม้เบสบอลที่ถืออยู่  ตอนนี้พวกเราเหมือนกับโดนกลุ่มนักเลงรุมอยู่ยังไงยังงั้น  ยังดีที่มีซอมบี้บางส่วนยังคงวิ่งไปทางบ้านไม้นั่นบ้าง

“โอ๊ย !  โดนแล้วไงกู” ริกสะบัดซอมบี้หลุดและยิงซ้ำเข้าที่หัวก่อนจะชะโงกมองดูแขนที่โดนกัด

“ย้าก !”  เอิร์นตีฝ่าฝูงซอมบี้ไปเรื่อยๆตอนนี้พวกเราเหมือนกับกำลังเดินข้ามกระแสน้ำที่รุนแรงพอๆ จะกลืนพวกเราให้หายไปได้  พวกเรายืนหลังชนกัน  ต่างคนต่างก็ปัดป้องฆ่าซอมบี้ไปด้วย พลางเดินไปยังรถ

            เลือดสีแดงสดไหลนองไปทั่วพื้น พวกเราทุกคนล้วนโดนกัดกันไม่ต่ำกว่าสองสามแผลยังไม่นับบาดแผลถลอกที่ได้เจ้าพวกนี้มันทั้งขูดทั้งฉีกด้วยเล็บแต่ก็ยังต้องสู้ต่อไปอยู่ดี  คงไม่มีใครอยากโดนซอมบี้กินอย่างแน่นอน  แล้วผมก็ไม่แน่ใจด้วยว่าระบบเกมส์มันจะเป็นถึงขั้นนั้นรึเปล่า

“เดินต่อไปๆ !”  ไม้เบสบอลที่เอิร์นถือโชกไปด้วยเลือดที่ไหลลงมาตามด้ามไม้

“นี่มันกี่นาทีแล้ว !” ผมตะโกนถามขณะใช้ปืนสั้นยิงซอมบี้

“ไม่รู้เว้ย !” ริกตะโกนตอบ

“อย่าพึ่งสนน่า รีบไปดันรถเร็วเข้า” เปาตะโกนบอก

            เนื่องจากตอนแรกเราไม่ได้เข็นรถให้เข้าใกล้กับตู้เติมมากนักพวกเราทั้งสี่จึงต้องไปช่วยกันดันรถอีกรอบ

“อ้ากก !”  ผมกับริกตะเบ็งสุดเสียงเพื่อเรียกพละกำลังเท่าที่มีออกมาดันรถโดยมีเปากับเอิร์นคุ้มกันให้

เปล้ง  !  เสียงกระสุนกระทบกับตัวรถขึ้นเป็นชุด

“ไอ้ห่านี่ ! มันยังมีเวลามายิงพวกกูอีกนะ”  ผมตะโกนด่าเมื่อเจ้าพวกนั้นมันยิงกระสุนผ่านหัวผมไปไม่เท่าไหร่

 “ก้มหัวไว้ !”  เปาเตือน

“โอเค ! ไปดึงสายเร็วเข้า”  ริกบอกผม

            ตอนนี้ซอมบี้เริ่มซาลงไปบ้างแล้ว  ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าตอนนี้พวกเรามีตังกันเท่าไหร่ ผมคิดว่ามันน่าจะมากโขแน่ๆ เพราะคราวนี้เล่นฟัดกันซะขนาดนี้ ผมวิ่งไปยังตู้และดึงสายเติมน้ำมันออกมา  วิ่งไปด้านข้างของตัวรถเพื่อเติมน้ำมัน

“ได้มั้ย !”  เอิร์นตะโกนถาม

“ได้ๆ แต่มันไหลช้า !”  ผมตะโกนแข่งกับเสียงปืนที่ริกยิงตอบโต้ไปทางเจ้าพวกนั้น

“ไอ้พวกนั้นมันก็อึดเหมือนกันนี่หว่า”  เปาพูดขึ้นก่อนจัดการยิงซอมบี้ที่วิ่งมาทางเรา  ตอนนี้แถวๆ เราเริ่มไม่มีซอมบี้เท่าไหร่แล้ว  จะมีก็แค่วิ่งออกมาจากหลังโขดหินใหญ่ๆ โน่นมาทีละสี่ห้าตัวบ้าง เป็นครั้งคราว

“อั่ก !” 

“ไอเปา !”  ผมตะโกนเรียกชื่อมันทันทีเมื่อเห็นมันทรุดลงไปกับพื้นแต่ก็ปล่อยมือที่จับสายไว้ไม่ได้

“อาการตอนโดนกัดน่ะ แล้วเราก็ไม่มียาแก้โดนกัดด้วยพวกเราเคยมีตอนเริ่มแรกคนละ 2 อันแต่ใช้ไปหมดแล้ว”  เอิร์นพูด

“เอานี่ไป กูเหลืออยู่ 4 อันพอดี คนละอัน”  ริกที่อยู่อีกฟากของตัวรถโยนกล่องยาต้านไวรัสมาให้เอิร์น

“ของ VIP สินะ”  เอิร์นรีบเปิดกล่องยา

“พามันเข้าไปนั่งในรถก่อนไป”  ผมบอกเอิร์น 

“เดี๋ยวฉีดยาให้มันก่อน”  เอิร์นพูดพลางแทงเข็มเข้าไปที่แขนเปา ก่อนจะโยนเข็มทิ้งและอุ้มไอเปาขึ้นมาไว้ที่นั่งข้างคนขับ

“เอ้า ! จะฉีดเองหรือกูฉีดให้” เอิร์นถาม

“พวกมึงก่อนเลย โดนมากกว่ากูอีก เดี๋ยวกลายร่างขึ้นมาจะยุ่ง”  ผมพูด

“ตามใจ”  เอิร์นเดินอ้อมรถไปหาริกอีกฝั่งที่คอยยิงซอมบี้ให้

“ว่าแต่เจ้าพวกนั้นมันเงียบไปเลยแฮะ” 

ปุ !   พูดจบผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกเข้าที่ต้นขาก่อนจะมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

“สไนเก็บเสียง !”  ผมตะโกนบอกพวกมันก่อนจะทรุดลงพิงข้างรถ

“อ๋อง !”  ริกยิงโต้กลับไปยังบ้านหลังนั้นทันทีก่อนตะโกนให้เอิร์นไปเอาตัวผมมา

“อย่าทำท่าเหมือนจะตายดิวะ ! โดนยิงที่ขานะเว่ย !” เอิร์นพูดขณะลากผมมาหน้ารถ

“ลองสักนัดมั้ยล่ะไอ้นี่”

“เอาไงต่อ  มึงเติมน้ำมันได้เยอะยัง”

“ยังไปไม่ถึงเมืองหรอก”  ผมตอบเอิร์นก่อนจะเห็นริกวิ่งมาสมทบหน้ารถ

“เอาไง”  ริกถาม

“เติมน้ำมันแล้วก็ออกจากนี่น่ะสิ” ผมบอก

“มึงจะบ้ารึไงออกไปเติมน้ำมันตอนนี้ก็ตายดิ ”  ผมได้ยินเปาตะโกนออกมาจากตัวรถ

“งั้นก็ต้องจัดการมันก่อน”  เอิร์นว่า

“ทำได้มั้ยล่ะ”  ผมถาม

“เดี๋ยวกูวิ่งไปส่องบนมินิมาร์ทให้” เปาพูดก่อนรีบวิ่งออกมาจากประตูซึ่งพอมันก้าวลงมาก็มีเสียงกระสุนไล่ตามมาทันทีแต่ยังดีที่ไม่โดน

“มันรอยิงเลยว่ะ”  ริกว่า

“กูว่ากูวิ่งทันนะ  พอกูขึ้นไปซุ่มข้างบน พวกมึงก็ขับรถบุกเข้าไปยังบ้านนั้นเลยเดี๋ยวกูทำลายสมาธิมันให้” เปาบอกแผน

“เอาแน่นะ”  ริกถาม

“เออ”

เพล้ง  !  เอิร์นทุบกระจกหน้ารถก่อนจะสั่งให้ริกขึ้นไปและมันก็พยุงให้ผมขึ้นตามไปด้วย

“คุ้มกันดีๆ นะเว่ย ! ยังไงถึงเราจะซิ่งหนีมันไปได้ ไออ๋องมันก็รอดไม่ถึงนู่นอยู่ดีดูเลือดมันดิไหลไม่หยุดเลย แล้วมึงก็ไม่ห้ามเลือดด้วยนะ !”  เอิร์นหันมาพูดเมื่อเห็นผมไม่ห้ามเลือด

“ก็จริง งั้นพวกมึงโชคดีละกัน ระวังด้วยมันอาจไม่ได้มีแค่หนึ่งคน”  เปาพูดเสร็จก็ออกตัววิ่งทันที โดยใช้ปืนสั้นยิงไปทางบ้านด้วยระหว่างวิ่งเผื่ออาจจะทำให้มันเขวได้บ้างก่อนจะพุ่งเข้าไปในร้านได้สำเร็จ

“พวกเราก็ไปกันมั่งเถอะ  ว่าแต่นี่ ฉีดด้วย !” เอิร์นพูด

“โอ๊ย ! มึงบ้ารึไงบอกกูก่อนเด้ !”  ผมสะดุ้งเมื่อโดนมันปักเข็มเข้ามาเต็มต้นขาด้านซ้ายที่ยังไม่โดนยิง

“ความรู้สึกเดียวกันแหละอ๋อง…” ริกพูดก่อนจะสตาร์ทรถ

……….