มันคงจะเรียกว่าเดจาวูมากกว่าพรหมลิขิต
ผมเดินผ่านเขา เส้นผมสีแดงเตะตาของเขาทำให้ผมหันมอง

ช่างบังเอิญที่เขาหันมามองผมเช่นเดียวกัน
วูบนึงเหมือนความเศร้าและความรู้สึกผิดมันขึ้นมาบังตา
..
.
.
อากาศชื้นเหมือนฝนกำลังจะตก

ผมเดินผ่านเขา
ต่างหูสีดำปลายแหลมของเขามันดึงดูดสายตาผม

เหมือนบรรยากาศผลันเปลี่ยนเป็นสีคราม มันหนักหน่วงพอที่ผมจะหันไปมอง

ช่างบังเอิญที่เขาหันมามองผมเช่นเดียวกัน
ความรู้สึกเสียดายอย่างแรงกล้ามันท่วมท้นขึ้นมา
.
.
.
ผู้คนเดินผ่านพวกเราไป..

เขายิ้มท่ามกลางหมู่ผมสีแดงของเขาและหันเดินต่อไป

ผมดึงสายตาตัวเองกลับมาและเดินต่อไปเช่นกัน

ถึงจะไม่รู้ว่าคุณคือใคร
แต่ผมดีใจที่คุณยังอยู่

ซักวันเราคงได้รู้จักกันอีก..