Modern day AU

เมื่อเช้าพี่บากโทรมา..
บอกว่าพี่หายตัวไปอีกแล้ว

ผมเลยออกจากออฟฟิศมาที่บ้าน
หยิบขนมอันโปรดที่พี่เคยชอบติดกระเป๋ามาด้วย

อากาศค่อนข้างเย็นและชื้น ผมเลยวิ่งกลับเข้าไปในบ้านอีกทีแล้วหยิบเชิ๊ทแขนยาวมาด้วยตัวนึง

ผมออกเดินไปตามมุมเมืองที่เราเคยไปด้วยกันตอนเด็ก
สนามเด็กเล่น ร้านขนม ตามซอกตึกที่เราชอบมาเล่นซ่อนแอบ

แล้วผมก็เจอเขานั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ
ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านที่เราเคยไปกินข้าวพร้อมหน้าทั้งครอบครัวเมื่อสมัยเด็ก
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา เขาหันมาแล้วยิ้ม

“สวัสดี มาชมวิวเหรอครับ”

ผมยิ้มให้ แล้วยื่นขนมให้เขา 

“เอ๊ะ ให้เหรอครับ ผมชอบมากเลย”
เขารับไปแกะกินเหมือนเด็กๆ

“พี่..กลับกันเถอะ พี่บากเป็นห่วงแย่แล้ว”
มารตาประคองให้ทารคาลุกขึ้น เขาสะบัดเสื้อมาคลุมแล้วจัดแจงใส่เสื้อให้พี่ชาย

ปากก็ยังเคี้ยวขนมไม่หมด แต่ก็ปล่อยให้อีกคนใส่เสื้อให้จนเสร็จ

“คุณเหมือนน้องผมมากเลยนะ น้องผมก็ใจดีเหมือนคุณ”

เขาหันมายิ้มให้ผมและหัวเราะ
บางทีมันอาจจะดีแล้วที่เป็นแบบนี้..

“เรากลับบ้านกันนะครับพี่”

ผมได้แต่ยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน
เพราะผมทำได้แค่นั้น..

---------------------

......เอยูเศร้าอีกแล้วTvT
เอยูนี้คือพี่ทาเป็นโรคสมองเสื่อม มารตาเคยดูแลอยู่กันสองคน
แต่อยู่ดูแลไปเรื่อยๆแล้วมันเศร้าเกินไปจนมารตาก็แย่ไปด้วย
พี่บากเลยมารับช่วงต่อสลับกัน 

วันดีคืนดี พี่ทาก็ชอบออกมาเดินข้างนอก แล้วมันจะมีภาวะที่เดินไปแล้วอยู่ๆมันเหมือนไปติดในความทรงจำ ถ้ากลับมารู้ตัวได้ ก็จะงงๆว่านี่มาโผล่ที่ไหนวะ 

แต่ถ้ายังติดในความทรงจำก็จะเหมือนข้างบนที่เล่าไป
คือเหมือนไม่เคยเห็นมารตาที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วมาก่อน