ในครอบครัวของฉัน ฉันเป้นลูกคนโตที่ต้องทำทุกอย่างเอง มีน้องแต่น้องไม่เคยช่วยอะไรเลย อยากได้คำปรึกษาก็ไม่เคยได้จากใครเลย ทำทุกอย่างเองคนเดียวตลอด กลับจากโรงเรียนก็ไม่เคยมีใครถามเลยว่าเหนื่อยไหน ไหวไหม มีไรไห้ช่วยไหม มีไรพ่อแม่ก็บ่นฉ้นคนเดียวตลอดทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำไรเลยคนที่ทำคือน้องฉันแต่ฉันโดน ฉันเคยคิดที่จะหนีออกจากบ้านด้วยแต่ฉันไม่ทำเพราะมันคือครอบครัว ที่ฉันอากหนีเพราะมันเหนื่อย มันท้อ มันแย่ไปหมด จนฉันไม่อยากอยู่ที่นั้น ถึงจะอ่อนแอ่แค่ไหนฉันก็ต้องเข้มแช็ง เพราะ เรายังต้องมีหนน้าที่ที่ต้องทำอีกมากมาย ยิ่งโตขึ่นความรับผิดชอบยิ่งมากขึ้น ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องอดทน ในวันที่ฉันแย่ก้อยากมีคนที่ค่อยไห้ทำปรึกษาแต่มันไม่มีเลย ต้องอยู่คนเดียว อยากระบายแต่ไม่มีใครฟังทำได้นั้งเงียบๆทบทวนตัวเองอยู่คนเดียว มันเหนื่อยมากเลยน่ะ การที่เราไม่รู้จะปรึกษาใคร การที่เราจะระบายออกมาเป็นคำพูดยังไง การเงียบและอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ดีสุดสําหรับฉัน การที่เราพูดออกไปแล้วไม่มีใครฟังก้ไม่อยากจะพูดให้ใครฟัง ทำไมเวลาที่เรามีปัญหาถึงไม่มีใครช่วยไรเลย ทำไมเวลาที่เราอยากได้กำลังใจถึงไม่มีใครไห้เลย ทำไมคนเป็นพี่ต้องโดนอยู่คนเดียว