ชอบที่หนังมันพูดถึงการที่ตัวละครต้องการจะหนีจากสภาพสังคมเดิมๆ คนญี่ปุ่นหนีมาที่กรุงเทพ คนอีสานมาที่กรุงเทพ เหมือนทุกคนมาที่กรุงเทพ ทั้งๆ ที่จริงแล้ว ทุกสถานที่มันต่างมีอดีตของมันอยู่ อดีตที่รากฝังมานานจนก่อเกิดเป็นวัฒนธรรม แบบแผนต่างๆ อดีตอันชอกช้ำพวกนั้นเป็นรากฐาน ช่องว่าง สร้างกฏเกณฑ์ให้พวกเขาเหล่านั้นสามารถดำเนินชีวิตอยู่บนโลกได้

กรุงเทพของหนังเรื่องนี้เหมือนไม่ใช่เพียงแค่เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยงานหรือความเจริญเพียงอย่างเดียว แต่เหมือนกับเมืองที่ “หลุดพ้น” จากอดีตทุกอย่าง ประวัติศาสตร์ สงคราม อดีต ทุกแสงสีทับซ้อนกันจนไม่มีใครเห็น ไม่มีใครจำได้อีกต่อไป

ทุกคนล้วนเดินทางเพื่อหาสวรรค์ แล้วไม่มีที่ไหนหรอกที่เป็นแดนสวรรค์อย่างแท้จริง เราทุกคนต่างเดินทางเปลี่ยนเวียนไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาสถานที่สุดท้ายที่ตัวเองสามารถพักพิงได้อย่างหมดห่วงหรือไม่ มันอาจจะใช้เวลานานมากๆ จนกว่าเราจะได้พบหรือไม่ก็ไม่มีวันที่จะหามันเจอเลย

ชอบอีกอย่างก็คือหนังมันทับซ้อนกับภาพของสงคราม การล่าทรัพยากรหรือล่าอาณานิคมไม่ได้ใช้อาวุธใดแล้วจริงๆ แต่เปลี่ยนมาอยู่ในรูปแบบของธุรกิจบริหารกิจการแทน มันก็เหมือนกับภาพที่โอซาว่าเห็น ทุกอย่างยังคงเป็นแบบนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างใด ก็แค่เปลี่ยนอาวุธที่ใช้ เปลี่ยนแผนการรบที่มี เหมือนกับอาวุธปืนที่เปลี่ยนไปตามยุคเหมือนกัน

หนังยาวประมาณ 3 ชั่วโมง ดังนั้นมันเลยดีมากที่ได้ดูในโรงทำให้เราสามารถโฟกัสที่หนังได้เต็มที่ หนังเป็นด้วยภาพของโลกที่ไม่ถูกมานำมาเล่ากันบ่อยนัก และมันถูกเล่าอย่างซื่อตรงทำให้มันมีเสน่ห์ในแบบของมัน