ทฤษฎีด้ายสีแดง มันฟังดูเป็นเรื่องตลกร้ายใช่ไหมหล่ะ? ทำไมความรักถึงกลายเป็นการเสี่ยงทายที่ไร้จุดหมายเช่นนี้?  

        สุภาษิตของจีนกล่าวเกี่ยวกับด้ายสีแดงนี้ว่ามันเป็นสิ่งที่เชื่อมต่อสองชีวิตที่ถูกลิขิตให้ต้องพบกัน ไม่ว่าจะเวลาใด สถานที่ใด หรือ เหตุการณ์ใดก็ตาม ด้ายสีแดงนี้อาจพันเกี่ยวกันยุ่งเหยิง หรือ ยืดออกจนสุดปลายเส้น แต่มันไม่มีวันที่จะขาดออกจากกัน เราทุกคนล้วนถูกพันผูกกับอีกชีวิต ตั้งแต่ลมหายใจแรก  

         ในยุคที่วิทยาศาสตร์สามารถอธิบายได้ทุกสิ่งอย่าง ไม่เว้นแม้เรื่องผีๆสางๆที่มีขึ้นก่อนวิทยาศาสตร์เสียอีก มันยากที่จะเชื่อในตำนานปรัมปราที่ไม่มีแม้แต่ข้อพิสูจน์นี้ ราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นมาเพียงเพื่อปลอบประโลมมนุษย์ทุกคนว่า ความรักมันมีจริงๆนะ 

         แต่คุณเคยลองสังเกตดูหรือเปล่าว่าอะไรที่ดึงดูดคุณให้เข้าหาเขา อะไรที่ทำให้คุณได้มาเจอกันทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย คุณแค่ใช้ชีวิตปกติสุขของคุณ วันเดิมๆ สถานที่เดิมๆ แต่คุณกลับเหมือนโดนดึงให้เข้าใกล้กันไปเรื่อยๆ จนมาเจอกันในที่สุด คงไม่ใช่ผลของกฏฟิสิกส์แน่ๆ แต่มันคือความผูกพัน เป็น subset ของความรักที่อยู่ในรูปแบบที่ค่อนข้างลึกซึ้งและทำใจยากกว่าความรัก ความรักคือความรู้สึก แต่ความผูกพันคือรูปแบบของความทรงจำฝังลึก เราสามารถบอกได้ว่าเราไม่รู้สึกแล้ว แต่เราไม่สามารถบอกได้ว่าเราไม่จำแล้ว 

         คนที่อยู่ข้างๆคุณตอนนี้และคนที่อยู่อีกปลายหนึ่งของด้ายแดงไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกัน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าท้ายที่สุดมันจะต้องสมหวัง มันขึ้นอยู่กับว่าครั้งหนึ่ง เราได้รู้ว่าเขาคือคนที่เราตามหา ถึงสุดท้ายแล้วจะเป็นเพียงแค่การพบเพื่อเพียงผ่าน แต่เราก็รู้ว่าเขา เขาคือคนที่เราถูกพันผูกไว้ ไม่เป็นไร ถึงเขาจะผ่านไป แต่อย่างน้อยเราเคยพบ และถึงอย่างไรด้ายแดงของเรา จะยังพันผูกซึ่งกันและกันตลอดไป 

แค่ได้คิดถึงก็พอ 

ยังไงก็คุ้มที่ได้เสี่ยง