พอมาลองคิดทบทวนดีๆ แล้วก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่ามีใครบางคนหล่นหายไปจากเราจริงๆ 

หายไปเหมือนกับไม่เคยมีอยู่

ฉันนั่งทบทวนว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดไปตอนไหน ฉันปล่อยมือจากคุณตอนไหนกัน แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณหล่นหายไปแบบไร้ร่องรอยแบบนี้

คำตอบก็คือ บางทีฉันอาจไม่ได้ทำคุณหล่นหายไป

แต่เป็นคุณมากกว่าที่ปลดสายท่ีระโยงระยางนั่นออกแล้วกระโดดออกไปเอง

ความสัมพันธ์ของคนเรามันก็แบบนี้เอง คาดเดาอะไรไม่ได้สักอย่าง 

ดูอย่างคุณสิ นึกจะเข้ามาก็เข้ามา นึกจะออกไปก็ออกไป 

ความสัมพันธ์ที่เหมือนกำลังจะเข้าใกล้กันของเรา ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นห่างออกไปเสียได้

จากไม่รู้จัก กลายเป็นคนรู้จัก เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง เป็นอะไรมากมายที่สำคัญ

แล้ววันหนึ่งคุณก็กลับกลายไปเป็นแค่คนรู้จักเหมือนเดิม

ความรักนี่ก็ตลกดี