ฉันหลงรักความหยุดนิ่ง…

     ฉันชอบนั่งอยู่หน้าทีวีโดยไม่เปิดทีวีชอบนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โดยไม่ใช้ บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนโลกนี้หมุนช้าลงเรื่อยๆ เวลาที่เคยหมดไปอย่างรวดเร็วก็ไม่เร็วอย่างที่เคย หนังสือที่เคยอ่านแล้วรู้สึกมีความสุขทุกครั้งกลับทำให้รู้สึกถึงความเบื่อหน่ายที่ความสนุกของหนังสือทำให้เวลาผ่านไปเร็ว เพลงจำนวนมากที่เคยชอบฟังก็เหลือแค่เพลงเดียวที่เปิดซ้ำไปซ้ำมาทั้งวันทั้งคืนเพื่อทำให้ตัวเองเหมือนวนอยู่ที่เดิม

      ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้เรียกว่าอะไร ถ้าถามว่าเบื่อไหมที่เวลาผ่านไปช้าขนาดนี้ ฉันตอบได้เลยว่าไม่ฉันอยากให้เวลาในวันนี้ผ่านไปอย่างช้าๆด้วยซ้ำ ฉันไม่อยากทำอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขมากจนเกินไปเพราะกลัวที่วันนี้จะหมดไป ฉันไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึง ฉันอยากจะใช้เวลาในวันนี้เรื่อยๆโดยไม่ต้องมานั่งคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ต้องกังวลในสิ่งที่จะเกิดในวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างคาดหวังในสิ่งที่ต้องการจะพบในวันต่อๆไป เพราะการตั้งความหวังบางครั้งก็ทำให้เราเจ็บปวดมากเกินไป

    บางครั้งฉันก็สงสัยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า แม้ฉันจะเคยมีความคิดบางครั้งว่าถ้าตัวเองตายไปก็น่าจะดีเหมือนกันแต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายอย่างจริงจังซักครั้ง ฉันรู้เสมอว่าคนข้างหลังจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้โดยไม่จำเป็นต้องมีฉัน แต่ฉันก็หวาดกลัวเกินกว่าที่จะจากลาใครซักคนไปนานๆ ฉันกลัวที่จะต้องทำให้พวกเขาผิดหวังแม้ฉันจะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครมาคาดหวังอะไรจากตัวฉันก็ตาม

       ชีวิตที่หยุดนิ่งทำให้ฉันมีความสุขจนฉันไม่อยากจะขยับตัวไปที่ไหน ไม่อยากให้เวลาในแต่ละวันต้องหมดลงเพื่อพบกับวันพรุ่งนี้ที่ยุ่งเหยิง 

       เพลงช้าที่กำลังฟังแม้จะทำให้รู้สึกเศร้าลึกๆแต่ก็ทำให้รู้สึกถึงความผ่อนคลาย อากาศเย็นๆและความมืดที่มีมากกว่าความสว่างในเดือนพฤศจิกายนทำให้ฉันไม่อยากหลับตานอน และการอยู่กับบ้านคนเดียวในตอนนี้ก็ทำให้รู้สึกมีความสุขมากกว่าอยู่ด้วยกันหลายๆคน

         มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ฉันเองก็เป็นมนุษย์ฉันชื่นชอบการออกไปเที่ยวกับเพื่อนและครอบครัวแต่ก็ยังชอบการอยู่บ้านด้วยตัวคนเดียว ฉันชื่นชอบการไปชมและดื่มด่ำบรรยากาศของคอนเสิร์ตร็อคต่างประเทศแต่ก็ยังชอบบรรยากาศเงียบๆตอนเที่ยงคืนในห้องนอนของตัวเอง ฉันชอบที่จะต้องอยู่คนเดียวแต่บางครั้งฉันก็กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว….

         ฉันหลงรักความหยุดนิ่ง…แต่ความหยุดนิ่งไม่มีจริง แม้ตัวฉันจะหยุดแล้วแต่เวลาและคนรอบข้างยังคงเดินต่อไป แม้ฉันจะหลังรักการหยุดนิ่งแต่ฉันก็ยังหวาดกลัวที่จะถูกทิ้งไว้ด้านหลังฉันจึงจำเป็นต้องออกเดินต่อไป ฉันจำเป็นต้องออกวิ่งตามทุกคนไป ในทุกๆครั้งที่ฉันหยุดเพื่อจ้องมองสิ่งที่ฉันหลงใหลความหลงใหลที่ไม่ควรหลงใหล หากคุณผ่านมาอ่านงานเขียนชิ้นนี้ โปรดจำไว้ว่าอย่าหลงรักความหยุดนิ่ง

          เพราะมันไม่มีจริง….