" เรามีนิทานตลกๆเรื่องหนึ่งมาเล่าให้เธอฟัง รับรองว่า เมื่อฟังจบเธอต้องหัวเราะแน่ ๆ "

ฉันนั่งข้างๆเขาพลางเอ่ยหัวข้อกับเขาคนนั้น...เขาคนที่หัวใจของฉันคิดเกินไปไกลมากกว่าคำว่าเพื่อนหรือพี่น้อง แต่ด้วยสถานะของเราทั้งคู่ ฉันจึงได้แต่เก็บมันไว้...เก็บไว้ให้ลึกสุดใจเกินกว่าใครจะไปถึง

" เอาสิ...ถ้าเรื่องของพี่ทำให้ผมลืมเรื่องแย่ๆบางเรื่องได้ "

เขาเอ่ยอย่างเต็มใจ พลางเปลี่ยนสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองให้เป็นปกติพร้อมสำหรับการรับฟัง ฉันยิ้มรับน้อยๆ ก่อนเริ่มเล่าในสิ่งที่ถูกร้อยเรียงในสมองออกมาเป็นคำพูด

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มี ’ไม้ขีดไฟ’  อันหนึ่ง แอบหลงรัก ’ดอกทานตะวัน ’ มานานแสนนาน มันเฝ้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้ดอกทานตะวัน สนใจและหันมามองในตัวของมันบ้าง

มันยอมแม้กระทั่ง จุดไฟเผาตัวเองเพียงเพื่อให้แสงไฟริบหรี่ทำให้ดอกทานตะวันสนใจในตัวมัน       แรกๆ ดอกทานตะวันก็มีท่าทีจะสนใจมันอยู่หรอก...แต่เมื่อนานๆไปแสงไฟในตัวของมันก็ค่อยๆมอดลง

และแล้ว...

เมื่อ ’แสงอาทิตย์’  สาดส่อง แสงไฟริบหรี่ในตัวของมันไหนเลยจะสู้แสงอาทิตย์เจิดจ้านั้นได้                 และที่สำคัญ ดอกทานตะวันดอกนั้นก็ไม่เคยสนใจ ไม้ขีดไฟอีกเลย...

สุดท้าย....

ไม้ขีดไฟอันนั้น ก็หมดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านที่ไม่มีค่าอีกต่อไปรอวันที่จะแหลกสลายกลายเป็นอากาศ....

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บางที...การได้เป็นเพียงแค่ อากาศ  อาจเป็นหนทางเดียวที่ไม้ขีดไฟจะได้อยู่ใกล้ชิดดอกทานตะวันก็เป็นได้...ถึงแม้ว่าดอกทานตะวันที่มันรักจะไม่เคยมองเห็นมันเลยก็ตาม

" ไม้ขีดไฟนี่โง่ดีเนอะ...ยอมทำทุกอย่างแม้ว่าสุดท้ายตัวเองจะไม่เหลืออะไรเลย " 

เขาหัวเราะฝืดๆ ภายหลังจากที่ฟังนิทานเรื่องนี้จบ...ฉันรู้ดี ว่าลึกๆแล้วนิทานเรื่องนี้มันไม่ได้มีความตลกอะไรเลยสักนิด ตรงกันข้าม มันอาจจะเรียกได้ว่า เป็นโศกนาฏกรรมของสิ่งที่ยอมอุทิศตัวเองเพื่อความรักด้วยซ้ำ...

แต่นั่นแหละ...หากจะมองโลกในแง่ดี อาจจะเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเป็นความตลกร้ายของไม้ขีดไฟก็ได้

" อันที่จริง ไม้ขีดไฟก็แอบอธิฐานก่อนมอดไหม้ด้วยนะ " ฉันกล่าวอีกส่วนหนึ่งของเรื่องที่ยังไม่ถูกถ่ายทอดออกไป

" อธิฐานว่าอะไรเหรอ ? "

" มันบอกว่าหากได้เกิดใหม่อีกครั้ง...มันขอเกิดเป็นไม้ขีดไฟดั่งเก่าเพื่อที่จะได้หลงรักดอกทานตะวันเหมือนเดิม...แต่มันจะรัก ดอกทานตะวันให้น้อยกว่านี้...เพื่อจะได้ไม่ต้อง เจ็บปวด อีกต่อไป.... " 

หลังจากที่ฟังนิทานเรื่องนี้จบ ฉันสังเกตว่าสีหน้าของเขาดูมีความสุขมากกว่าเดิม...แม้จะไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่อะไร แต่การทำให้คนที่ฉัน แอบรัก มีรอยยิ้มบนใบหน้าได้ มันคือสิ่งที่วิเศษในหัวใจเกินจะอธิบายแล้ว

ดอกทานตะวันอย่างเขาจะรู้หรือไม่นะ...? ว่าไม้ขีดไฟในนิทานที่เล่าไป นั่งอยู่ใกล้ๆเขานี่เอง....