ในห้องพระราชทานปริญญาบัตร
เครื่องปรับอากาศทำงานได้ดีเกินไป
ตาข่ายบางๆ ที่ฉันสวมอยู่ไม่ช่วยสักเท่าไหร่
กระโปรงที่ยาวคุมเข่าจนเดินลำบากกลับไม่ช่วยให้มันดีขึ้น
ฉันได้แต่นั่งอยู่ในนั้น
ความอดทน กับ การรอคอย เป็นของคู่กันที่ดูขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง
เสียงของอาจารย์กล่าวไล่รายชื่อไปพราง ฉันเหม่อลอยและไม่ค่อยมีสมาธินัก
ชั่วโมงนอนที่สะสมมาตลอดสามวันนี้มีน้อยซะจนนึกสงสารตัวเอง
ฉันเพียงรอที่จะได้ถึงคิวของตัวเอง และทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่่สุด
นั่นเป็นความสนใจเดียวของฉัน จนกระทั่งชื่อคณะของเธอถูกเอ่ยขึ้น
ตอนนั้นเอง ทุกอย่างพาฉันย้อนกลับไปเมื่อตอนปีหนึ่ง
ความทรงจำของเธอค่อยๆเดินชัดขึ้นมาจนน่าตกใจว่าช่วงหลังมันเลือนลางหายไปได้ยังไงกันนะ
ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันชอบเธอมากขนาดนั้น
และสายตาฉันก็เริ่มมองหาเธอโดยอัตโนมัติ
หูของฉันเฝ้ารอเสียงเรียกชื่อของเธอ
ฉันมองดูเธอก้าวมั่นมาจากทางต้นบันได ไล่ไปตามเทปกาวบนเวที หยุดลงและคำนับ
ก่อนจะรับความสำเร็จที่เธอรักแผ่นนั้นไว้ด้วยมือพร้อมกันกับที่ชื่อของเธอถูกเรียกขาน
ในหนึ่งแถวและกว่าครึ่งห้องที่ทุกคนกำลังเหนื่อยล้า
ฉันยิ้มออกมา ความยินดีท่วมอยู่ล้นอก
ฉันเพิ่งได้เข้าใจว่าไม่ใช่หูหรอกที่รอฟังชื่อเธอ
ไม่ใช่สายตาฉันหรอกที่เอาแต่มองหาเธอ
แต่เป็นใจฉันต่างหาก แม้ในวันนี้ที่ความรู้สึกมันจะไม่วุ่นวายใจเท่าเดิมแล้วก็ตาม
ฉันไม่ได้หวังให้เธอได้ยินมันหรอก แต่ฉันก็ยังเอาแต่พูดมันอยู่ในใจ
"ยินดีด้วยนะ"
บันทึกของฉันในวันรับปริญญา
ถึง นิติศาสตรบัณฑิต... เธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in