มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยบอกใคร

--เรากลัวการที่ต้องสอนเด็กนอกเหนือจากคำสั่งของพี่ผู้สอนหลักมากๆ

เรากลัวตัวเองจะทำผิด และกลัวจะทำให้เด็กทำผิดตามไปด้วย

และ

ค้นพบว่าช่วงเวลาที่เด็กทำงานพลาดแล้วเราต้องใช้เวลาสั้น ๆ คิดว่าจะไปยังไงต่อเป็นของยากอย่างยิ่ง

จะลบแล้วทำใหม่? จะแก้เพิ่มจากนี้? 

จะทำยังไงดี ยากไปหมดเลย

ทุกครั้งที่เราลบงานเด็กจะเป็นอะไรที่ลำบากใจมาก (--อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง)

อาจเพราะเขาวาดวงกลมเบี้ยว

อาจเพราะเขาวาดผิดแบบ

อาจเพราะเขาวาดโดยไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน เราจะบอกกับเด็กทุกครั้งว่า

"หนูวาดสวยมากเลยค่ะ แต่ว่ามันเล็กไปนิดนึงนะ/ แต่เดี๋ยวเราลองวาดตามคุณครูบนกระดานดูก่อนนะ แล้วค่อยวาดอันนี้/ แต่ลองยาว ๆ กว่านี้ดีมั้ยคะ"

เด็ก ๆ พยักหน้ารับเสมอ

"งั้นพี่ขอลบตรงนี้ก่อนนะ หนูวาดสวยแล้ว แต่ลองวาดให้ใหญ่ดูกว่านี้นะ"

พยายามจะบอกตลอดว่าไม่ใช่ความผิดของเขาที่ทำให้เราต้องลบงานเขาแล้วเริ่มใหม่

ไม่อยากให้เขาเกิดความรู้สึกว่าที่เราลบเพราะงานเขาไม่ดี

ไม่อยากจะให้เด็กคนไหนต้องเจ็บปวดกับศิลปะเลย

(อาจเพราะเราตอนเด็ก ๆ เจ็บปวดกับมันจนไม่ชอบไปเลย)

ไม่ได้ยากแค่กับเด็กหรอก

บางครั้งมันก็ยากสำหรับเราที่กะเกณฑ์ไม่ถูก

เท่าไหนถึงจะพอ

ช่วยเด็กทำได้แค่ไหนถึงจะพอดี

จริง ๆ เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าการจับมือเด็กให้ทำตามไม่ดี

ประมาณว่าเป็นการบังคับรึเปล่านะ

แต่พอมาสอนจริง ๆ พบว่ามันเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่จะทำให้เด็กกล้าวาด

เด็ก ๆ บางทีกลัวเกินกว่าจะเริ่มต้นด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

แต่นั่นแหละ เราก็ยังเป็นเราที่คิดมากที่ 1 

จะบอกเขาทุกครั้งเลยว่า

"เดี๋ยวเรามาลองทำด้วยกันก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูลองทำเองดูนะ"

มาลองทำด้วยกันก่อน

แล้วพอเขากล้าที่จะจรดดินสอวาดด้วยตัวเอง 

หันมายิ้มดีใจให้ตอนเราชมว่าเก่งมาก ๆ

รู้สึกว่าต่อให้ความไว้วางใจมันหนักแค่ไหนก็ยอมแบกแหละ

มันคุ้มค่านะ