น้องอยู่อนุบาลสอง เป็นคนจีนแท้ ๆ เลย

การสื่อสารกับเขายากมาก ๆ 

แต่สิ่งหนึ่งที่เราเห็นอย่างชัดเจนคือน้องพยายามจะทำตามทุกอย่างที่ครูสอนบนกระดาน

ครูให้น้องนั่งอยู่มุมห้องคนที่ต้องแยกโต๊ะเดี่ยว (เนื่องจากสถานการณ์โควิด)

บวกกับมีฉากกั้นยิ่งเป็นอุปสรรคในการมองกระเด็น แต่ถึงแบบนั้นน้องก็พยายามชะเง้อดูอย่างเต็มที่

เราเองก็พยายามพูด พยายามสื่อสารกับน้อง 

วาดเริ่มให้ดูให้รู้ว่าต้องทำยังไง พอเขาทำได้ในหัวเราก็มีแต่คำว่า 好 

ไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็ 好คับ 好ๆๆๆ TTTTTT

ดีมาก เก่งมากเลย คลังคำศัพท์ที่มีอย่างจำกัดถูกยกมาหมดเลย

ครูห้องบอกว่าน้องทำไม่ได้

แต่พี่ในแผนกเราก็บอกว่าเขาทำได้นะ

และเราก็เห็นว่าเขาทำได้

แค่ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ สอนน้องรู้เรื่องหมดเลย 

น้องเองก็พยายามจะสื่อสารกับเรา ตั้งใจทำงานที่ให้ทำ ฮือ ; - ;  

อยากลองให้เขียนตัวจีนง่าย ๆ แต่ตอนนั้นแม้แต่คำว่า 我 ยังจำไม่ได้เลยว่าเขียนยังไง พั้นโคตรแย่

เราวนๆแถวโต๊ะน้องจนกระทั่งถึงท้ายคาบเลย 

มันมีจังหวะที่งานใกล้เสร็จแล้ว แล้วต้องใช้สีน้ำจุด ๆ ลงบนงาน 

เราก็ทำให้เขาดูแล้วถามว่า "ทำแบบนี้นะคะ ทำได้มั้ย" 

ไม่ได้คาดหวังว่าน้องจะตอบรับเลยนะ 

แต่อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า "ได้" เสียงแหบ ๆ เล็ก ๆ ที่พยายามจะพูดไทยตอบเรา

โห้

วินาทีนั้นคือตาร้อนไปหมด

จะร้องไห้จริง ๆ