เกิดมาผมเคยแพ้อะไรอยู่ไม่กี่อย่าง

สาบานให้ฟ้าผ่าตายชีวิตของผมประดับประดา ไปถ้วยแห่งเกียรติยศ เหรียญแห่งชัยชยะ เป็นที่หนึ่งมาเสมอ

ตั้งแต่เกิดมาผมจึงเคยแพ้อะไรอยู่ไม่กี่อย่าง

อย่างแรกในชีวิตนั่นคือ ขนแมว

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กขนฟูที่ใครๆก็ต้องหลงกลกับกับดักน่ารักแสนกล

ผมอุ้มแมวตัวแรกกลับบ้าน ...

อาการเริ่มต้นคุณจะเริ่มคันคะเยอที่ใบหน้า หัวตา และเริ่มจามชนิดที่ว่าไม่มีอะไรมาหยุดคุณได้

หนักหน่อย ตาคุณจะเริ่มบวม ระบบหายใจคุณจะเริ่มขัดข้อง เพราะลำคอของคุณก็บวม

แต่ผมเอาความมั่นใจจากการชนะทุกทัวร์นาเมนต์มามั่นใจว่า ผมจะชนะขนแมว!

วันนี้ในหอพักแคบๆของผมถึงมีแมวเหมียวสิริรวม 4 ตัว 

รูนีย์ ปีเตอร์ โอรี และ จังอา

ผมเล่นกับเด็กๆทุกตัวผลัดกันไปราวกับเป็นยาแก้แพ้ที่ต้องกิน ทุกเช้า กลางวัน หลังอาหาร และ ก่อนนอนเป็นเช่นนั้นอยู่หลายปี อาการแพ้ของผมก็ทุเลาลง

จนกระทั่งการมีอยู่แมวตัวที่ 5 ปรากฏขึ้น....

แมวตัวนั้นชื่อ ซองอุน ...

...โอเคผมแค่เปรียบเทียบ เขาไม่ใช่แมวจริงๆ แต่ผมหมายถึง เขาให้ความรู้สึกเช่นนั้นตัวเล็กนุ่มๆ และชอบทำให้ผมแพ้...

ผมเรียกมันว่าภูมิแพ้ซองอุน

อาการมันเป็นยังไงหน่ะเหรอผมจะเล่าให้ฟัง มันมีทั้งส่วนเหมือน และ ส่วนต่างจากอาการภูมิแพ้ทั่วไปนิดหน่อย

อย่างแรก คุณจะแพ้ขนแมวต่อเมื่อใกล้ชิดแมวแต่คุณจะเริ่มเป็นภูมิแพ้ซองอุนเมื่อคุณไม่ได้ใกล้ชิดซองอุน..

การรับรู้ความจริงของคุณจะเริ่มผิดเพี้ยน

ฤดูหนาวจอมปลอมในเมืองใหญ่เดียวดายดูพร้อมที่จะมากลั่นแกล้งรังแกคุณ โดยที่ผ้านวมไม่สามารถปกป้องอะไรคุณได้

ห้องที่เป็นที่สิงสู่หลับนอนของคุณดูเหมือนจะกว้างใหญ่เกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว

บนที่นอนแคบนี่ก็เช่นกันแต่นั่นไม่รู้ว่าที่นอนมันกว้างเกินไป หรือ เพราะคุณกำลังคู้ตัวอยู่กันแน่

และในส่วนที่เหมือนอาการแพ้ทั่วๆไปก็คือน้ำมูกคุณจะเริ่มมา น้ำตาคุณจะเริ่มไหล

และคุณจะเริ่มตระหนักว่าคุณแย่แล้ว คุณหายใจไม่ออก  

ผมเรียกอาการนี้อีกชื่อว่าภูมิแพ้ความเหงา ซึ่งมันไม่เหมือนภูมิแพ้ขนแมวสักนิดเลยครับ...

ถ้าคุณแพ้ขนแมวคุณมีวิธีแก้อยู่หลายวิธี ทั้งกินยา ติดเครื่องกรองอากาศ แต่ถ้าคุณเป็น โรคภูมิแพ้(ในการไม่มี)ซองอุนหรือ  เป็นภูมิแพ้ความเหงานี่ คุณไม่มีวิธีทำให้ทุเลาลงได้เลย

มันจะแย่ลงทุกครั้งเวลาที่ห้องไม่มีพี่ซองอุน...

เมื่อไหร่พี่ซองอุนของผมจะกลับมา...

“แดน...” ผมดีดออกจากเตียงทันที ที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อผม ดังพร้อมๆกับเสียงบานประตูที่ถูกเปิดออก

เขากลับมาแล้ว...

ผมโอบรัดเขาแน่นจนถุงพลาสติกในมือล่วงหล่นไปพื้น ตัวผมคู้งอ ในขณะที่ตัวเล็กๆของเขาแหงนเงย และผมไม่สนผมทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่อีกคน กดหอมปลายจมูกกับสันกราม และ ซอกคอนุ่ม

อีกคนสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้าผมถึงค่อยๆกอดกลับ และตบลงหลังเขาเบาๆ  

“เป็นอะไรร้องไห้ทำไม”

“คิดถึงพี่...ตื่นมาแล้วไม่เจอพี่ไม่ดีเลย...” คนตัวเล็กผละออก ขมวดคิ้วมองเขา นิ้วเรียวเล็ก ดีดเข้ากลางระหว่างคิ้วพอดิบพอดี

“นี่...”

“พี่ไปแค่เซเว่นเนี่ยนะ?”

“กี่ขวบแล้วเนี่ยเด็กบ้า...”

โดนด่าเลยแต่เขายิ้มแต้ ช่วยเก็บข้าวของที่พี่ตัวเล็กซื้อจากมินิมาร์ทเข้ามาในห้อง พลางตัดสินใจในใจ

ในเมื่อผมไม่มีวันชนะภูมิแพ้ซองอุนได้

ผมจึงปล่อยให้พี่ซองอุนอยู่ในลิสต์อาการแพ้ของผมตลอดไปแบบนี้เลยแล้วกัน...

.

.

.

end