ว่าด้วยเรื่องของคำพูด

ที่ถึงแม้ว่าคุณจะพูดมันออกมาแค่หนึ่งคำ

           ก็นั่นแหละ คำพูดหนึ่งคำจากคนในห้องที่ทำงานร่วมกันมาตั้งแต่แรกว่างานออกมาได้แค่นี้ เราไม่รู้หรอกว่าคุณคิดยังไงก่อนที่จะพูดออกมา อาจจะเพราะความเหนื่อยล้า หรือเพราะว่างานมันออกมาแย่จริง ๆ แต่คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่คิดถึงมัน เราที่เหลืออยู่ในห้องอ่ะโคตรจะปวดใจเลยที่ได้ยินมันออกมาจากปากของคุณ

          จากคุณที่อยู่ในห้องเดียวกัน

          แต่ตอนนี้ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่ได้ยินและได้รับรู้มา ก็คงตอบว่าเฉย ๆ นั่นแหละมั้ง เพราะมันก็ผ่านมานานแล้ว อีกอย่างช่วงก่อนหน้านี้เราเพิ่งมีโอกาสได้ไปอ่านสิ่งพิมพ์อันนึ่ง (ที่เราจำไม่ได้แล้วว่าเราไปอ่านมาจากไหน) เอาเป็นว่านั่นแหละ ในสิ่งพิมพ์นั้นเขาบอกกับเราว่า เราควรเลิกคิดมากกับคำด่าทอและคำพูดหลาย ๆ อย่างที่ออกมาจากปากของคน ๆ เดียว ก็เพราะหลังจากที่เขาพูดแล้วต่อจากนี้เขาก็คงจะลืมมันไป แต่คนที่เก็บกลับมาคิดและทำให้มันเป็นแผลเหวอะหวะอยู่ในจิตใจคงมีแค่เรา ดังนั้นเราควรปล่อยวางจริง ๆ นะกับสิ่งเหล่านี้ เพราะอย่างไรก็ตามมันก็คงต้องหายไปตามกาลเวลาเป็นแน่แท้ เผลอ ๆ คนที่พูดคำพูดเหล่านี้ออกมาอาจจะลืมมันตั้งแต่คืนนั้นที่พูดกับเราเสียเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นถ้าเราเก็บมันมาคิดและยึดติดมันไว้กับจิตใจ ยังไงคนที่มีแต่ทุกข์ก็คงจะเป็นเราอีกเปล่า ๆ 

          หยุดให้ความสำคัญกับสิ่งที่ผ่านมาเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

          นี่คือข้อคิดของตอนนี้

          

          ...

          เพราะมันจะทำให้อีกหนึ่งปีในรั้วมัธยมที่เหลือของคุณมีความสุข

          อ้อ และข้อคิดอีกย่างที่ควรรู้ไว้ก็คือ : คำพูดน่ะ ในเมื่อเลือกที่จะพูดออกมาแล้ว เราก็ไม่สามารถเอามันกลับคืนไปได้ ดังนั้นก่อนจะพูดอะไรเราควรคิดและไตร่ตรองให้ดีก่อนอย่างที่ผู้ใหญ่หลาย ๆ คนพูดจริง ๆ นั่นแหละ

          เราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจหลังจากที่เราพูดมันออกไปยังไงล่ะ