เราทำตามกำหนดเวลาที่วางไว้ ตื่นเช้ามืด เก็บข้าวของ ปีนข้ามจักรกลวิศวะแล้วรุดหน้าไปตามถนนลอยฟ้า ตอนนี้แดดยังไม่แรงนัก ถนนตีโค้งไปทางขวามองเห็นภูเขาเป็นแนวยาวขนานอยู่ด้านซ้าย ลมเย็นกวาดไล้พุ่มหญ้าเขียวเบื้องล่างเป็นระลอกคลื่นสวยงาม เมฆแตกตัวเป็นก้อนๆคล้ายฝูงลูกเป็ดกระจายเต็มท้องฟ้าเบื้องบน

สองชั่วโมงต่อมา..
ความล้าสะสมจากการเดินข้ามวันข้ามคืนที่ออกอาการตั้งแต่เมื่อวานเข้าโจมตีเราอีกครั้ง พี่หม่อมก้มหน้าเดินเงียบ ตำลึงเริ่มสาวเท้าลำบาก ผมรู้สึกว่าสัมภาระบนหลังหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อหันไปเห็นผู้หญิงร่างบางแบกเป้ใบเขื่องบนหลังยังมีจังหวะก้าวคงที่ ทำให้ต้องสูดหายใจลึกกัดฟันเดินต่อ
ดูท่าฝรั่งอิตาลีจะเป็นคนเดียวที่เรี่ยวแรงเหลือเฟือทั้งที่แบกของหนักเหมือนกัน นึกเรื่องเพลงขึ้นได้ก็ตะโกนถาม
"เฮ้ยลึง!! เพลง มาย โรมานซ์ มึงจะเล่นบีแฟลต หรือเอฟวะ?? ..เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตลอด! เอาซักอย่างดิ!!"
ตำลึงหน้างุ้มตวาด
"โรมานซ์พ่องมึงไง!! กูจะตายอยู่แล้ว!!! ทางดีๆมีไม่ไป! ยุให้เดินมา!! ..พี่หม่อมก็ไม่น่าเอากะมัน!"
แน่นอน ฟาบีโอไม่สะดุ้งสะเทือน หัวเราะร่าชี้รอบตัว
"มึงดู!.. ดู!! จะหาวิวอย่างนี้ได้อีกที่ไหน? ภูเขา ทุ่งหญ้า ..สุดลูกหูลูกตา ลิบๆฝั่งโน้นเป็นทะเล!! ..โจ้เหล้าบ๊วยรอบกองไฟ ..ไฟหลอดก็เหอะ! ไม่มีอีกแล้ว!! ถ้ารถวิ่งได้อีกครั้งเมื่อไหร่? แม่งจะมีแต่รถบรรทุกเข้านิคมอุตสาหกรรม!! มา.. เซลฟี่กัน!!"
ทิวทัศน์รอบตัวถึงไม่วิจิตรอลังการ แต่การมีแค่เรา 5 คนอยู่ใต้แผ่นฟ้าเจิดจรัสสีคราม นับเป็นภาพที่จะลืมไม่ลงจริงๆ
"มึงบ้าป่าวเนี่ย!!! เซลฟี่ทั้งวัน!! ไมเกรนกูจะขึ้น!! ตาจะเห็นน้ำทะเลอีกแล้ว!!"
พี่หม่อมหัวเราะหึๆ ชินชากับความสามัคคีของลูกวง
ผมพยายามเร่งจังหวะให้ทันเพื่อน
อยู่ๆชมนาดก็ถามขึ้นมา
"เสียงนั่น!!.. ได้ยินกันมั๊ย???"
..........
ฟาบีโอชะลอฝีเท้าหยุดยิ้ม
พอเงี่ยหูตั้งใจฟัง พวกเราได้ยินเสียงครืดคราดทางด้านหลัง หันกลับไปก็เห็นโครงเหล็กสีแดงกำลังกึ่งคลานกึ่งไถลบนทางด่วนตรงมาทางเรา
"เครื่องจักรวิศวะ!!!" ตำลึงร้อง
ฟาบีโออุทาน "เฮ้ย!! มันมาได้เร็วขนาดนี้??? ..รีบไปไหน??"
ผมรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวท่วมท้นขึ้นมา
พี่หม่อมหันซ้ายขวากวาดตาพร้อมสั่ง
"หาที่หลบก่อน!!"
เสียงโลหะเสียดสีดังขึ้นเรื่อยๆ ชั่วอึดใจมันก็เข้ามาใกล้ในระยะไม่กี่ร้อยเมตร เสียงดังสนั่นจนน่ากลัว
จักรกลมหึมากระโจนสูงบังฟ้า องค์ประกอบเป็นห้องยื่น มีรยางค์ห้อยสะบัดต่องแต่ง ใบพัดโลหะคู่บนหอคอยหมุนติ้วคล้ายดวงตากลมโตฉุนเฉียวคลุ้มคลั่ง
"ท้องมันกับพื้นถนนห่างกันอยู่!!! นอนราบไปน่าจะพ้น!!"
"จะทำอะไรก็ต้องทำแล้วพี่!! มันมาแล้ว!!"
พวกเราปลดเป้หลัง วางสัมภาระแล้วทิ้งตัวลงนอนราบคว่ำหน้ากับพื้นยกมือขึ้นปิดหู มีแต่ตำลึงนอนหงายเหงื่อแตกท่วมด้วยความกลัว "เฮ้ยๆ!! ฟาบีโอ!! มันจะติดพุงกูรึเปล่า??" ลนลานพูดก่อนผุดลุกขึ้นนั่ง
"เชี่ยตำลึง!! มึงทำ'ไร?? นอนลงไป! นอนลง!!!"
ตำลึงทิ้งตัวนอนหงายตอนที่จักรกลโครงเหล็กหนักหลายสิบตันคร่อมเหนือเราพอดี เสียงโลหะกระแทกเสียดสีดังแสบแก้วหู ผมเขยิบไปอยู่ข้างชมนาด เธอหลับตาตัวเกร็งสั่น ผมเอื้อมมือไปบีบแขนเธอเบาๆ เธอลืมตาคว้ามือผมจับไว้แน่น
ชั่วอึดใจผ่าน พี่หม่อมตะโกน ซึ่งเราไม่ค่อยได้ยิน แต่หันไปมองก็เห็นแกหัวเราะร่า
"มีช่องตั้งห่าง!! ..ไม่ทับหรอก ไม่เป็นไร! ฮ่า ฮ่า!!..."
ทันใด.. เสียงวี๊ดแหลมแปลกประหลาด บางสิ่งพุ่งเร็วจี๋ตรงเข้ามาปะทะ ก่อนจะตั้งตัวก็เกิดเสียงกัมปนาทราวฟ้าถล่ม!! ตูมมม!!!!! โครม!!! โครงเหล็กเหนือหัวและพื้นถนนสั่นสะเทือน ชิ้นส่วนเหล็กร่วงกราวลงมา ฝุ่นคลุ้งตลบพร้อมความร้อนแผดเผาจนผิวหนังแทบไหม้
วี๊ด! วี๊ด! ดังขึ้นอีกตามด้วยระเบิดกึกก้อง!! ตูม!! ตูม!!
ถนนเขย่าสั่นเหมือนโดนยักษ์ตะปบ! แล้วทันใดนั้น.. กลางควันดำตลบและลูกไฟกระจายเป็นหย่อม เราก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวที่สุด เสียงกรีดร้องของโครงเหล็กฉีกขาด เครื่องจักรกลไกแตกพังยุบตัวทะลักหล่น ชิ้นส่วนขนาดใหญ่กำลังถล่มใส่เรา
"วิ่ง! วิ่ง!!" ฟาบิโอตะโกน
ผมฉุดชมนาดลุกขึ้น ผลักให้เธอวิ่งหนีไป ก่อนจะหันมาเห็นฟาบีโอซวนเซพยายามดึงตำลึงจากกองเหล็ก ผมพุ่งเข้าไปช่วย ..ไม่เห็นบาดแผลสาหัส! ตำลึงน่าจะแค่ช็อค
"เฮ้ย! ตำลึงเร็ว!! ไปๆๆๆ!!!"
ฟาบีโอกับผมประคองปีกเพื่อนร่วมวงร่างยักษ์มุ่งออกสู่แสงสว่าง เศษอะไรซักอย่างเพิ่งเฉือนใบหน้าผม รู้สึกถึงเลือดอุ่นๆไหลอาบแก้ม
เราสามคนสำลักควันไอถี่รัว ชมนาดวิ่งกลับมาช่วย เราล้มลุกคลุกคลานอยู่กลางถนนห่างจากกองเศษเหล็กมหึมา แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัยถ้ามันระเบิดขึ้นอีก
"กูหายใจไม่ออก! หาย.. ใจ ไม่ออก!!" ตำลึงละล่ำละลัก
ฟาบีโอหันมาหาชมนาด
"นาด!! เธอบอกแฟนรึเปล่า?? เราจะมาทางนี้!!"
หญิงสาวส่ายหัว "เกี่ยวอะไร???"
"ส่งแมสเสจไป!! โทรฯก็ได้!! บอก.. เราโดนโจมตี!! พวกต่อต้าน! ไม่ให้บรรษัทตัดถนนผ่าน!! แม่งถล่มทางด่วน!!"
"พวกต่อต้านไหน?" ชมนาดตะโกน
"จรวด!! วะ!!! ไม่เห็นเหรอ!! ส่งแมสเสจ.. ขอร้องล่ะนาด!! แฟนเธอมีเครือข่าย ให้พวกมันหยุด.."
"หายใจไม่ออก.. กูหายใจ.."
ชั่วขณะที่เสียงฟาบีโอ ชมนาดและตำลึงปนเปสับสน ผมจ้องม่านควันดำม้วนเปิดทาง ทันใดนั้นผมเห็นร่างพี่หม่อมนอนอยู่ใต้โครงหงิกงอ ผมสูดอากาศเต็มปอดแล้ววิ่งกลับเข้าไป
ไอร้อนวูบลามเลียผิว ท่อนเหล็กขนาดใหญ่กองขวาง ผมมุดไปตามช่องว่าง กระชากรื้อเศษซาก ลืมสนใจบาดแผลที่เพิ่มขึ้นตามข้อศอกและฝ่ามือ ในที่สุดผมก็มาถึงตัวหัวหน้าวง
พี่หม่อมมองผม กัดฟันพูด
"ออกไป.. เดี๋ยวได้ตายห่ากันหมด!! มันจะต้องร่วงลงมาอีก!"
ผมรีบหยิบเศษเหล็กหลายชิ้นออกจากบนตัวพี่หม่อม แต่ติดตรงโดนโครงใหญ่หักบิดผิดรูปตรึงอยู่จนขยับไม่ได้ แล้วผมก็เห็นเหล็กสองท่อนโผล่ทะลุออกมาจากตัวแก ผมตัวชาวาบ! แทบไร้เรี่ยวแรง!!
"ไปนนท์!! ไป! เชื่อพี่!!!"
"ต้องมีคนช่วย! ผมจะไปหาคนมาช่วย!!"
"ดูพวกเราด้วยนนท์.. ดูพวกเราด้วย!"
..........
ตอนที่เดินโซเซกลับมากลางถนน ผมเห็นตำลึงนอนแผ่หรา ฟาบีโอคุกเข่าอยู่ข้างๆ ไม่ไกลนักใกล้ขอบทางด่วน ชมนาดก้มหน้ารัวนิ้วจิ้มโทรศัพท์ ผมตะโกนเรียกเพื่อนแต่ลำคอแห้งผาก
ไม่คาดฝัน!! อยู่ๆผู้ชายชุดดำเจ็ด-แปดคนสวมหน้ากากกันแก๊สพิษปิดหน้า โผล่ขึ้นมาจากขอบทางทั้งสองฝั่ง คนหนึ่งคว้าตัวชมนาดจากด้านหลัง ล็อคแขนเธอสองข้าง หญิงสาวสะบัดดิ้นสุดแรง
..ยังได้ยินฟาบีโอตะโกนลั่น ตอนผมพุ่งเข้าไปหาเธอ
"อย่านนท์!! อย่า!!!"
ผู้ชายชุดดำคนหนึ่ง เล็งปืนในมือมาที่ผม
ผมรู้สึกถึงแรงปะทะหน่วงๆ อุปทานคล้ายความเย็นเฉียบฉับไวกว่าฟ้าแลบผ่านร่าง
ตามด้วยความเจ็บ ความปวดและร้าวลั่นอย่างรวดเร็ว ผมหลงทิศ ในที่สุดก็คว่ำหน้า ล้มฟาดพื้นถนน!!!
ผมโดนยิงสองนัด!!

โปรดติดตาม ตอนต่อไป...

..........

โปรดติดตามตอนต่อไป! ครับ! ผมอยากจะพูดอย่างนั้น!! เรื่องนี้ยังไม่จบ มีเรื่องราวหักมุมให้ตื่นเต้น ให้สมหวัง ..ได้ติดตามตอนต่อ
แต่น่าเสียดายที่มันไม่เป็นอย่างนั้น
พวกเรารอดตายราวกับปาฏิหาริย์เมื่อกองกำลังตรวจการณ์มาถึงที่เกิดเหตุพอดี
ผมล้มลง ฟาบีโอยกมือขอชีวิต ฝ่ายต่อต้านยิงใส่เฮลิคอปเตอร์ทหารแล้วล่าถอยอย่างรวดเร็ว พวกมันจับชมนาดไปด้วย
พี่หม่อมกับผมอาการสาหัสแต่ก็รอดมาได้

เกือบสิบปีผ่านไป..
พี่หม่อมต้องนั่งรถเข็นตลอดชีวิต แกยุบวง ผันตัวไปเป็นอาจารย์วิทยาลัยดนตรี แต่ยังเป่าทรัมเป็ต แต่งเพลงและดื่มเหล้าบ๊วย
..แกโทษตัวเองที่พาเราไปเดินบนทางด่วนสายตะวันออก ทั้งที่ฟาบีโอเป็นต้นคิดและรบเร้าอยากให้ทั้งวงได้ผจญภัยร่วมกัน
ฟาบีโอตายในเหตุก่อการร้ายวางระเบิดคลับดังในดุสเซลดอร์ฟ
ผมยังไม่อยากจะเชื่อจนทุกวันนี้ว่าต้องเสียเพื่อนไปด้วยเรื่องแบบนี้
ตำลึงกับผมยังเล่นดนตรีด้วยกัน ผมเล่นเบส ไม่ก็กีตาร์คลอ.. ให้นักเปียโนร่างยักษ์อิมโพรไวส์ยาวนานจนกว่าจะหนำใจ
ผมเสาะหาทุกทาง ติดตามทุกข่าว ไล่ดูยูทูบ
..จะมีศิลปินสาวนักสร้างเสียงประหลาดพิศดารปล่อยผลงานของเธอออกมาบ้างไหม???

ค่ำวันหนึ่งในผับที่ไซง่อน อาจจะเป็นเธอที่นั่งดูเราเล่นอยู่ตรงโต๊ะใกล้ประตู
ตำลึงบอกไม่ใช่! ..มึงมั่ว!
แต่ผมยังได้ยินเสียงที่เธอสร้างขึ้น เสียงฮัม สูงต่ำ แผ่วเบาซีดจาง สวยงาม
..เสียงที่จะดังอยู่ในหัวของผมตลอดไป

จบ