ฝนซ้ำกระหน่ำใจ หล่อนคีบบุหรี่ไว้อย่างนั้น ปล่อยให้ควันแต้วติ่งในอากาศ ไม่พูดไม่จาอะไรเลยกับกัญชาบนโต๊ะไม้ มันเงียบเสียจนอยากจะกดเถ้าบุหรี่ร้อนจี๋ลงไปในช้ำใจเล่นเท่านั้น ช่างเป็นบริบทที่ไม่เข้ากันเสียนี่กระไร หล่อนไม่พึงในในรสของสารเสพย์ติดชนิดใดเลย บุหรี่ญี่ปุ่นรสขมไม่เหมือนกาแฟ กัญชาก็หอมหวานอยู่ แต่ไม่ปกรณัม ไม่ละมุนเหมือนกลิ่นนางแย้มแรกไม้ ที่สูบและเสพย์อยู่ทุกวันก็เพราะความน่าขันของชีวิต อยากได้รสชาติของอะไรบางอย่างที่มีอรรถรสไปมากกว่าข้าวสวยกับอาหารเลวลิ้น บุหรี่เป็นของหวานที่ขม เหมือนกับเพลงคลาสสิคที่ล่มจ่มในจินตนาการของนักประพันธ์ บาคเป็นหนึ่งในนั้น มันก็เพราะดีอยู่หรอกเมื่อฟังกับบุหรี่ บ่อยครั้งที่ลอยเลื่อนจนคิดว่าที่เขี่ยบุหรี่เป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียง มายฮาร์ดอะสแตริโอ อิบีทส์ฟอร์ยู ซอลิทซึ่นคลอส หล่อนเป็นผู้หญิงแอ็พเสิร์ด หวามไหวสลดไสลดวงใจไปกับรสชาติของสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่ต้นไม้ หรือ ภูเขาอะไรพรรค์นั้นหรอก หล่อนขยาดจะตาย จะให้เดินทางเป็นโล้เป็นพายไปในดินแดนที่ตะโกนออกไปก็มีแต่เสียงตัวเองสะท้อนก้องมาน่ะหรือ ไร้สาระ อยู่ในห้องกับแสงสีของเพลงคลาสสิค และตัวโน้ตบ้านๆ นี่สิดี จะตะโกนกี่รอบก็ไม่มีใครได้ยิน อันที่จริงตัวหล่อนตะโกนในใจอยู่ตลอดเวลา แทบจะเรียกได้ว่ากรีดร้อง แต่เห็นว่าเสียงจะไม่ดังเท่าพวกคุณๆ ในป่าใหญ่นั้นหรอก คุณเหล่านั้นเล่าว่ามนุษย์นั้นเล็กเหลือ ธรรมชาติสิยิ่งใหญ่ไพรีพินาศ โอ๊ย หล่อนกลั้นขำ เวลาว่างมากพอจะสรรหาคำเปรียบเปรย ใครสเกลเท่าใดหล่อนไม่เคยสนใจ จะอยู่ที่ไหนหล่อนก็ตัวเท่านี้แหละ มากความอะไรกับต้นไม้ใบหญ้า หากว่างๆ ก็นำบุหรี่นำเข้าของหล่อนไปให้ภูเขาเหล่านั้นสูบบ้างเสียแล้วกัน มันจะได้พ่นควัน เผื่อวันหนึ่งกลายเป็นภูเขาไฟขึ้นมาหล่อนจะได้ถือดี ว่ามีส่วนสร้างสรรค์ธรรมชาติให้พริ้งเพราเหมือนนอกจักรวาลเขาบ้าง รสชาติของสิ่งแวดล้อมน่ะหรือ บุหรี่นี่ก็ใช่ โคมไฟตลาดนัดก็ใช่ กระเป๋าชาแนล 2.55 ของอิสราก็ใช่ คราบกาแฟก็เหมือนจะใช่ด้วย มันคือกามอารมณ์ที่หล่อนพึงใจจะหาความหมายนั่นแหละ อ้อ ลืมเสียซึ่งถ้อยคำ หล่อนชอบนักพวกคำสั้นๆ จำพวก ใด รัก แสร้ง จำ พา ครื้น มันเหมือนชื่อดอกไม้ในโลกอนาคต ใครตั้งหรือ หล่อนไม่รู้ ไม้งามเหล่านั้นวงศ์อะไร ชื่อวิทยาศาสตร์ว่าอย่างไร ฮื้อ หล่อนจะรู้ไปทำไมกันเล่า มนุษย์เรารู้แจ้งในสิ่งที่สำแดงในหัวใจเท่านั้น ใช่ไหม ผู้หญิงแอ็พเสิร์ดเช่นหล่อนอาจจะกล่าวไว้แต่ไม่มีใครมาโควท ลองเอากลีบมาการ์เร็ตและบานไม่รู้โรยมาเรียงสลับกันสิ มันสวยหนา ไม่หรือ ไม่ก็ไม่ กลีบดอกไม้ไม่เคยช้ำชอกใจกับเม็ดฝนที่ลงแรงอยู่แล้ว ธรรมชาติแบบนี้นี่แหละหนอ ที่หล่อนพิสมัย ทำไมฝนยังซ้ำกระหน่ำใจอยู่เช่นนั้นเล่า น้ำฟ้ามันกระแทกลงพื้นไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดจิตใจจึงระบมใบ้ไปด้วยความร้าวราน ฮ้า หล่อนขำประหลาด นี่เช่นไรความไร้แก่นของมัน น่าเอาร่มพลิกด้านไปรองน้ำฝน แล้วสำรวจว่าจิตใจของหล่อนเสียหายไปกี่ร่มแล้ว ใจร่มๆ ของหล่อนนั่นแหละ ที่ท่วมท้นไปด้วยหยาดฝนบ้าพลัง โยนบุหรี่เข้าไปก็ดับตั้งแต่เจอลมแรก นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว หล่อนมานั่งพกเพ้อเรื่องตัวเองอยู่ทำไมกัน ชีวิตวันๆ ของคนทั้งหลายไปถึงไหนกันแล้ว ป่านนี้เขาแบ่งปันความเอื้ออาทรของหัวใจอยู่กับครอบครัว หรือเพื่อนฝูงในร้านอาหารกลางใจเมืองกันจบโลกดับไฟหมดสิ้น สังคมอุดมประโยชน์ สะท้อนวิบวับไปด้วยถ้อยแถลงของคุณธรรมที่ควรกระทำ โมงยามนี้หล่อนควรแล้วหรือที่จะนั่งสูบบุหรี่ ฟังบาคแบบพิกลพิการ และรอคอยเวลาที่จะพี้กัญชาบนโต๊ะไม้ โอ โลกนี้คือนิวาสสถานที่เลวทรามของหล่อนมากนักหรือ ถึงไม่คิดจะลงมือตบแต่งความดีงามอะไรเลย เอาเถิด ถึงหล่อนจะเหนื่อยล้า แต่ก็อยากจะเปรียบเทียบว่ามาร์กาเร็ตดอกน้อยที่โดนดึงกลีบไปเรียงจนหมดสิ้นแล้ว นั่นแหละ คือหล่อนล่ะ หล่อนเป็นดอกโกร๋นที่ไม่สมควรจะเรียกว่าดอกเลยเสียด้วยซ้ำ ก็ทำอย่างไรเสียได้ คนที่ริดกลีบไปทีละเวลาใช่หล่อนเสียเมื่อไหร่ ธรรมชาติของรัฐหรือ พระสงฆ์องเจ้าหรือ อาจจะใช่ แต่หล่อนว่าไม่ หล่อนว่าหล่อนไม่เหมาะจะเจาะจงสาระอะไรลงไปถึงเพียงนั้น หล่อนเป็นดอกโกร๋น ไร้เรื่องเล่า เป็นมนุษยนิยมตัวเอง และดีแต่แอ็พเสิร์ดไปวันๆ