01.
     คุณเคยเป็นไหมครับ

     อาการที่ใจเต้นแรงกว่าปกติ สูบฉีดเลือดไปทั่วร่างกาย อยู่ๆก็กระฉับกระเฉงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเพียงเพราะได้พบเจอใครบางคน

     เหมือนโลกสีเทาๆซีดๆจางๆมันถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูขึ้นมา

     ผมเป็นนะ

     เวลาที่ได้เจอกับปาร์คจีมิน

     โลกสีชมพูของผม



     02.
     เราอายุห่างกันสองปี ไม่มากเกินไปหรอก แล้วก็ไม่น้อยกว่าที่ควรจะเป็น ผมว่ามันกำลังพอดีๆ

     ผมพบเขาครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมอยู่ม.ปลายปีหนึ่ง จนปัจจุบันนี้ผมอยู่มหาลัยปีสาม รวมๆแล้วก็ห้าปีได้

     'แอบชอบคนๆนึงมาตั้งห้าปี' คงเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อที่สุดเท่าที่ผมจะเล่าให้เพื่อนฝูงฟังได้เลยล่ะมั้ง

     ผมเป็นคนเฉื่อยชา อันนี้เพื่อนๆก็รู้

     แต่เวลาผมคลั่งไคล้หรือหลงใหลในอะไรสักอย่างแล้ว ผมจะหลงจนแทบโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ

     ยกปาร์คจีมินเป็นตัวอย่าง

     เขาเป็นรุ่นน้องผมสองปี เราเรียนโรงเรียนมัธยมที่เดียวกัน (แน่นอนว่าผมดีใจแทบตายตอนที่เขาเลือกจะเรียนม.ปลายต่อที่โรงเรียนเดิม) พอขึ้นมหาลัย เขาก็เลือกเรียนที่เดียวกับผม

     อา...นั่นไง เฟรชชี่ผมสีชมพูพาสเทลกำลังเดินลงมาจากตึก

     ไม่รู้ว่าใครจะนิยามจีมินว่ายังไง เกี่ยวกับสีผมที่ดูจะก๋ากั่นไม่เบานั่นหรอก แต่ผมคิดว่าผมสีชมพูเหมาะกับเขามากเลย

     เพราะจีมินเป็นเฉดสีที่สวยที่สุดในโลกของผม

     ผมห่างกับจีมินไปสองปี (จริงๆน่าจะเรียกว่าไม่ได้ไปเจอตัวจริงมากกว่า เพราะชีวิตมหาลัยมันไม่ง่ายเลย--- จริงๆ) เขายังเหมือนเดิม เหมือนเทวดา

     แน่นอนว่าเขาฮอตมาก ผมมองไปทีไรก็เจอแต่คนรุมล้อมตัวเขา

     ผมมองเขาอยู่เงียบๆ ห่างๆ ไร้ซุ่มเสียง