• หาส่วนที่ดีที่สุดในตัวทุกคน : เมื่อเราโมโหใครสักคนอาจเป็นไปได้ว่าเรายังเฝ้ามองเขาไม่พอ บางครั้งก็ต้องใช้ความอดทนอย่างยิ่งยวด แต่เมื่อเราเฝ้ามองนานพอแล้ว เราจะพบว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีส่วนที่ดี แค่เฝ้ารอ... แล้วเราจะเห็น

นี่เป็นเพียงตัวอย่างไม่กี่อย่างจากเนื้อหาเท่านั้น

ศ.แรนดียังพูดเกี่ยวกับความฝันที่ยิ่งใหญ่ (เช่น ความฝันในวัยเด็กที่เคยอยากทำงานกับดิสนีย์แลนด์ จนต้องขออธิบการบดีพักร้อนระหว่างการทำงานสอนที่มหาวิทยาลัย) การใช้ชีวิตที่มีความสุขและขับเคลื่อนด้วยจินตนาการ รวมไปถึงเรื่องสนุก ๆ ที่อ่านแล้วจนต้องหลุดเสียงหัวเราะออกมา อย่างเช่น เทพนิยายไม่ได้จบดีไปทุกเรื่อง ที่เป็นการเล่าเรื่องราวตอนฮันนีมูนของศ.แรนดีและภรรยาว่าต้องเสี่ยงตายแค่ไหน

ความรู้สึกระหว่างการอ่านนับว่าเป็นความปั่นป่วนทางอารมณ์ในจิตใจมากพอสมควร ช่วงหนึ่งอาจจะยิ้มและหัวเราะกับเรื่องราวตลก ๆ ช่วงหนึ่งอาจจะอบอุ่นซาบซึ้งในหัวใจ หรืออีกช่วงหนึ่งอาจจะต้องเจ็บปวดและโศกเศร้าจนต้องหลั่งน้ำตา พร้อมกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ในหัวว่า "ถ้าเป็นเราล่ะ... เราจะทำได้แบบเขาไหม"

เหตุผลทั้งหมดในการปาฐกถาของ ศ.แรนดี มีไว้เพื่อลูก ๆ ที่อายุไม่ถึงสิบขวบซึ่งยังเด็กมาก และเพื่อที่ลูก ๆ ของเขาจะได้รู้ว่าพ่อนั้นรักพวกเขามากแค่ไหน ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่มากเขาต้องจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุดท่ามกลางร่างกายที่อ่อนแอลงทุกวันด้วยโรคมะเร็งร้าย

ศ.แรนดี คือ สิงโตบาดเจ็บ ที่ยังอยากคำราม

เพราะเขาไม่ใช่นักดนตรี จึงไม่สามารถประพันธ์บทเพลงเพื่อให้ลูก ๆ ได้จดจำตัวเองได้ ไม่ใช่จิตกรจึงไม่อาจสร้างสรรค์ภาพวาดที่ถ่ายทอดความทรงจำความรู้สึกที่มีออกไป แต่เขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะปาฐกถาฝากไว้

เขาบอกกับภรรยาว่า 

"ผมบอกคุณได้เลยว่า เมื่อลูกของเราโตขึ้นเขาจะต้องผ่านช่วงชีวิตที่เจ็บปวด ซึ่งเขาจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่า พ่อของฉันคือใคร พ่อของฉันเป็นคนแบบไหน และการปาฐกถาครั้งนี้อาจช่วยตอบคำถามเหล่านั้นให้ลูก ๆ ได้"

นั่นจึงกลายเป็นที่มาของเลกเชอร์คร้ั้งสุดท้าย

.

.

"The Last Lecture"

END.
#mairumaichie