อันที่จริง..  ใช่ว่าจะไม่เชื่อซะทีเดียว แค่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

แต่ก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้สำหรับการพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ทุกวันไม่ได้จริงๆ

ตรงนี้ เวลานี้ พร้อมสมุดวาดภาพที่ฝากร่องรอยอารยธรรมไว้มากมายจากการใช้งานอีกหนึ่งเล่ม

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นอย่างง่ายดาย

อารมณ์ศิลปินพาสังขารผมมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เป็นพื้นที่ของหมู่บ้านข้างๆ เงียบสงบกว่า และห่างจากหมู่บ้านของผมพอสมควร 

แต่แลกกับบรรยากาศดีๆก็ถือว่าคุ้มกับการยอมเหนื่อยล่ะนะ

เดินหาสักพักก็พบมุมที่พอใจ ทิ้งตัวลงนั่งพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ ข้างกันมีพุ่มไม้รกๆที่เหมือนจะสามารถมีงูโผล่ออกมาได้ 

ทอดสายตาไปข้างหน้า บ่อน้ำสะท้อนแสงสีส้มของพระอาทิตย์คล้อยต่ำ ใกล้ลาลับหลังทำหน้าที่ของวันเสร็จสิ้น สะพานเชื่อมสู่อีกฝั่งของบ่อน้ำ มีศาลาแปดเหลี่ยมสองสามหลังตั้งอยู่ เป็นภาพที่สวยใช้ได้

จดจ่อสมาธิกับภาพตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนเริ่มตวัดปลายดินสอขึ้นโครงร่าง

ไม่ทันสนใจเสียงประหลาดที่เกิดจากพุ่มไม้รกๆที่ว่า

แกรก แกรก

ฟุ่บ!

สะดุ้งสุดตัว

เบิกตากว้าง

ตัวแข็งเกร็งไปชั่วขณะ

หันกลับไปมอง ก่อนจะค่อยๆถอนหายใจออกมาเมื่อสายตาปรับโฟกัสได้

ลูกแมวจรจัดสามสี พุ่งตัวออกจากพุ่มไม้ ใช้หัวของผมเป็นฐานที่มั่น สปริงตัวขึ้นไปบนต้นไม้ที่ผมนั่งพิงก่อนหน้า

.. เพื่อไล่จับกระรอก

แมวเวร...

ถอนหายใจอีกครั้ง ยกมือจัดผมยุ่งๆของตัวเองในตอนที่เจ้าตัวจ้อยกระโดดกลับมายืนบนพื้น ก่อนจะเดินนวยนาดไปทางด้านหลัง

เผลอมองตามไป

"หึๆ"

"..."

"พลาดหรอ"

"..."

ก่อนจะพบว่ามันเป็นความผิดพลาด

รอยยิ้มขบขัน สายตาที่ทอดมองเจ้าสามสีตรงหน้าด้วยความเอ็นดู เปล่งประกายระยิบระยับล้อกับแสงของพระอาทิตย์

ฝ่ามือค่อยๆหยิบเศษใบไม้ที่ยังติดอยู่บนเส้นขนออก ลูบหัวเบาๆตอบรับกับการคลอเคลีย

ทุกอย่างปรากฏอยู่ในสายตาผม

คนเล่นบันจี้จัมป์คงรู้สึกอย่างนี้สินะ

ตกจากที่สูง

เนิ่นนาน

ก่อนถูกกระชากกลับขึ้นไปในชั่วพริบตา

วนลูปซ้ำไปซ้ำมา 

คำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

ง่ายดายขนาดนี้เลยหรอ การตกหลุมรัก..

หันกลับมาด้วยความตกใจตอนที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มเล็กๆยังติดอยู่ที่มุมปาก สบตาในเสี้ยววินาที แต่พลังทำลายล้างสูงราวคลื่นลูกยักษ์ 

สาดซัด

กลืนกินทุกสิ่งในชั่วพริบตา

หัวใจบีบรัดแน่น 

เต้นรัวเร็ว

สีฟ้า

คือสีตาของอีกฝ่าย

และหลังจากนี้คงกลายเป็นสีโปรดของผมเช่นกัน