ตอนนี้นั่งอยู่ที่ชั้น 36 ของofficeที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เข้ามาจริงๆ (ถึงจะเป็นแค่เด็กฝึกงานก็เถอะ) 

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เรารู้สึกขอบคุณตัวเองที่อดทนมาขนาดนี้

จบฝึกงานก็ปี 4 แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องจบให้ได้ เพราะอยากทำงานแล้ว

ภายในปี 3 เทอม์ 2 อะไรในชีวิตเปลี่ยนไปมาก

มีคนเข้ามาในชีวิต ในแบบปุ๊บปั๊บ แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเลย

หลังจากป่วยก็ดูแลตัวเองมากขึ้น

บริการเวลาในการทำงาน ถึงจะไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนเลยแม้แต่ห้างหรือร้านกาแฟที่ชอบไปนักหนา

ความสุขกลายเป็นการนอนกับชาบู จากที่เคยคิดว่าไร้สาระ ชีวิตแบบนี้โคตรติดลูป 

พอลองทำจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แย่ เราไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตเต็มที่ขนาดนั้นก็ได้

อยู่แบบเบาๆ เรียบๆบ้างก็ดี

ทบทวนได้ว่าเราพูดคำว่า เสียเวลา น้อยลงมากๆ ตอนนี้แทบไม่ได้พูดเลย

(นอกจากนิยามการทำอาหาร = เสียเวลา)

การกินข้าวไม่ใช่การเสียเวลาอีกต่อไป ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

จากนี้ปี 4 เทอม์ 1 ใช้เวลา 4 เดือน 

ขอให้อดทนให้มากที่สุด อาจเป็นการอดทนี่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

ยังไงก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ สู้ๆนะ