หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย ผมกับน้องต้องรอแม่ทำผม (เพิ่งได้คิวหลังจากกินเสร็จ) เลยไปเดินเล่นฆ่า เวลากันที่บีทูเอส ระหว่างที่กำลังเลือกแฟ้มใส่เอกสารสำคัญใหม่มาแทนซองเอกสารสีน้ำตาลที่ใช้ชั่วคราวมาร่วมเทอม

เจ้าตัวเล็กก็วิ่งน่าตื่นเต้นมาหา ที่แท้ก็มาขอซื้อของเล่น ที่ราคาคงไม่ใช่เล่นๆน่ะสิ

สิ่งที่จูโน่ถือมาคือ ตุ๊กตาพลาสติกของตัวละครน่าตาจิ้มลิ้มในการ์ตูนรุ่นใหม่ที่พูดกันตรงๆก็ชอบกันทั้งพี่ทั้งน้อง "เท่าไรเหรอ" เราเองเห็นความน่ารักของมันก็อยากที่จะทำตัวเป็นผู้ปกครองใจอ่อน แต่ก็ต้องอ่อนใจ จริงๆตกใจมากกว่า หลังจากได้รู้ว่าไอ้เจ้าตัวนี้ ราคาตั้งครึ่งพัน! ไม่ไหวมั้ง ตุ๊กตุ่นตั้งหลายตังค์ อย่างมากก็มีเสียงพูดได้ซ้ำๆ (แอบเหลือบไปเห็นรูคล้ายลำโพง)

เอาไปก็ตั้งทิ้งไว้เฉยๆ เราคิดกับตัวเองพร้อมกับหาวิธีหลอกล่อน้องไปด้วย หว่านล้อมอยู่นาน น้องผมก็ยอมวางมันกลับไว้บนชั้น แต่แอบไว้ลึกสุด กลัวมีคนมาตัดหน้าฮุบไป ตามสัญญาที่ว่า " ให้กลับไปนอนคิดหนึ่งคืนก่อน ถ้าพรุ่งนี้อยากได้จะมาซื้อให้ "

น้องหันมาทิ้งท้ายกับเราว่า ไม่ลืมหรอก เพราะโน่อยากได้จริงๆ

หลังจากแยกย้าย กลับมานอนหอ ก็รู้สึกตลกดี ที่เราตัดสินค่าของมัน จาก...จะว่าการใช้งานก็ไม่ใช่ จากการรับรู้มากกว่าผมเองคงจะยอมน้องมากกว่านี้ ถ้าสิ่งที่ถือมามันเป็นหนังสือ หรือ เกมกล่องที่มีวิธีเล่นชัดเจน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีอะไรการันตีเลยว่า น้องของเราจะไม่เอาไป "ตั้งทิ้งไหวเฉยๆ" แถมของบางอย่างที่เกิด มาตั้งไว้โดยเฉพาะ อย่างพวกรูปภาพติดกรอบหรือ ของประดับบ้านบางอย่าง ของเหล่านั้นยังสามารถทำตัวเรียบลื่น ไม่สะดุดหูคนจ่าย ทั้งๆที่แทบจะมั่นใจได้ว่าราคาสูงกว่า ตุ๊กตาตัวนั้นแน่ๆ

ใครกัน ที่เป็นคนกำหนดว่า อะไรมีค่ามาก อะไรมีค่าน้อย คุณภาพ ลักษณะของสินค้าเป็นตัวกำหนด หรือทัศนคติของคนเลือกซื้อ วิทยุคงไม่มีค่าสำหรับคนหูหนวก หรือหมวกกันนอคที่จะมีค่าก็ตอนเราโดดขึ้นมอ'ไซด์เท่านั้น

ตัวเราเองคงกำหนด "ความมีค่า" ของตัวเองไม่ได้ด้วยตัวเองหรอก มันอยู่ที่คน "เลือกซื้อ" ต่างหาก ว่าคุณสมบัติของเรา ที่เค้ามองหาไม๊ เพราะฉะนั้น ลางเนื้อชอบลางยา ของมันมีคุณสมบัติต่างกันฉันใด มันย่อมมีค่าต่อแต่ละคนต่างกันฉันนั้น

กว่าพิมพ์ย่อหน้านี้เสร็จก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ไว้พรุ่งนี้เช้าจะโทรไปหาเจ้าจูโน่นะว่า
นี่ ยังอยากได้ บีโม่ อยู่รึเปล่า : )