แสงดาวที่ส่องเป็นประกายอยู่บนฟ้าในค่ำคืนที่ดึกสงัดทำให้ร่างบางที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่มองออกไปอย่างเหม่อลอยเวลาจวนเจียนจะเข้าวันใหม่ แต่ร่างกายไม่มีท่าทีว่าจะนอนหลับได้เลย

เคยนั่งที่เงียบๆจนได้ยินเสียงความคิดตัวเองในหัวมั้ย

ผมกำลังเป็นแบบนั้นผมรำคาญความคิดตัวเองที่มันไม่ยอมหยุดคิดเรื่องโชคร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิตช่วงนี้ไม่ได้เลยผมไม่ได้กำลังจะบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ผมว่าผมยังไกลจากคำนั้นเยอะที่ผมจะบอกคือผมรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ยุติธรรมกับชีวิตเลย

ใครมันเป็นคนพูดวะ ว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่าง ผมว่าทุกอย่างต้องใช้เงิน ทั้งความสุขของผมและของคนที่ผมรักมันมีเงินเข้ามาเกี่ยวข้องตลอด  แต่ดูเหมือนผมจะทำได้แค่นั่งมองอย่างช่วยอะไรไม่ได้เมื่อไรที่คิดช่วยกลับกลายเป็นผมทำให้ปัญหาที่มีอยู่มันทวีคูณขึ้น

ทุกวันนี้ผมตื่นเช้าไปวิ่งหาอะไรทำเพราะอยากเหนื่อยจนหัวว่าง ผมไม่อยากมีความคิดแง่ลบอยู่ในหัวแต่ยิ่งนานวันไป ดูเหมือนพวกมันจะค่อยๆกัดกินผมทีละน้อยบางทีรู้ตัวอีกทีผมอาจจะไม่หายใจแล้วก็ได้

บางครั้ง ผมเคยคิดว่าถ้าผมไม่เป็นผมมันคงจะดีกว่านี้รึเปล่า ถ้าผมไม่เลือกอะไรที่ทำให้คนอื่นมีปัญหาแล้วปัญหาพวกนี้ยังจะวิ่งเข้าหาพวกเราอยู่มั้ย แต่นั่นแหละชีวิตของทุกคนก็พบเจอกับปัญหาเหมือนกันทั้งนั้นไม่มีใครในโลกนี้ที่ตัดสินได้ว่าปัญหาไหนใหญ่หรือปัญหาไหนเล็ก เพราะสำหรับทุกคนเรื่องของตัวเองจะเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดนั่นแหละ

‘อดทนหน่อยนะ’  คือคำที่ผมได้ยินบ่อยมากเพราะคนรอบตัวล้วนพูดคำนี้เพื่อให้กำลังใจ

ผมอยากบอกว่า ผมก็กำลังทำอยู่นี่ไงทำอยู่ อดทนจนจะตายอยู่แล้ว

แต่สิ่งที่ผมทำจริงๆก็แค่ยิ้มและพยักหน้ารับ

ผมเคยสงสัยว่าทำไมคนอื่นถึงดูไม่มีเรื่องให้คิด แต่พอมานึกดูดีๆ ทุกคนนั่นแหละต้องพบปัญหาเพราะนั่นคือรสชาติของชีวิตอะไรแบบนั้น แบบที่หนังสือเท่ๆสักเล่มชอบบอก

ผมก็คิดว่าจริงอีกนั่นแหละ

บางทีผมคงต้องมีนโยบายสงบศึกกับปัญหาที่เข้ามาและเริ่มเรียนรู้ที่จะแก้ไขทุกปัญหาที่วิ่งเข้าใส่แทนล่ะมั้ง

เพราะไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้หรือกี่ปีข้างหน้า มันคงมีปัญหาที่หนักกว่านี้รอคอยผมอยู่

ผมก็แค่จัดการกับปัจจุบันเพื่อไปเผชิญหน้ากับอนาคตเท่านั้นเอง