ผมชอบนอนใกล้หน้าต่างในฤดูหนาว แล้วมองขึ้นไปบน ท้องฟ้า
           สายลมฤดูหนาวมักพัดพาหมู่เมฆจากท้องฟ้าจนหมดสิ้น ฟ้าจึงกระจ่าง ใส และชัดเจนจนเหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อมถึง พลอย ทำให้คิดว่าใจเราใสไปด้วย แม้ความจริงแล้ว จะไม่ได้เป็นอย่างนั้น
          แต่ถึงอย่างนั้น แอนน์ ดัดลีย์ แบรดสตรีทก็ยังเห็นคุณค่าของฤดูหนาว
          เธอบอกว่า
         “หากไม่มีฤดูหนาว ฤดูใบไม้ผลิก็คงไม่รื่นรมย์มากนัก หากบางคราวเราไม่ได้ลิ้มรสความทุกข์ลำบาก ความรุ่งโรจน์ก็คงไม่ได้รับการต้อนรับอย่างดีมากเท่าไหร่”

          ใครคนหนึ่งเคยบอกผมว่าผู้ที่มองเห็นความงามของฤดูหนาวอันเยือกเย็นเสียดกระดูกได้ มีแต่คนที่มีบ้านเท่านั้น
          เขาหมายความว่าคนยากไร้ที่ต้องนอนอยู่กลางถนน หรือแม้แต่มีบ้านผุพัง ย่อมนอนหนาวยะเยือกในยามที่อากาศหนาวกรีดเฉือนรอยแตกร้าวของบ้านเข้ามาด้านใน และอาจนึกรังเกียจฤดูหนาวเสียเหลือเกิน ค่าที่บางคราวก็ถึงขั้นพรากบางคนไปจากชีวิต

            หลังจากมันนำอัญมณีไปให้ผู้คนมันก็ไม่ร่ำร้องจะบินไปสู่ ดินแดนอันอบอุ่นอีก ปีกของมันอ่อนล้ามันนอนอยู่ที่นั่น เอ่ยปาก ร่ำลาเจ้าชายแล้วแข็งตายอยู่ที่รูปปั้นแห่งนั้น
            ผมชอบคิดถึงตอนจบอันแสนเศร้าของนิทานเรื่องนี้ในฤดูหนาว มันเป็นนิทานที่สั่นสะเทือนและทำให้ไม่ลืมว่ายามเราอยู่ในบ้านอันอบอุ่น มีผ้าพันคอสีสวยและเสื้อกันหนาวแสนงาม ยังมีผู้คนข้างนอกนั่น ที่ต้องอดทนกับความโหดเหี้ยมของฤดูหนาว แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ในโลกตะวันตกที่มีฤดูหนาวอันขาวโพลนและ ยาวนานก็ตามที
2
            

            แต่ถึงอย่างนั้น ความรื่นรมย์กับฤดูหนาวของผู้อยู่ในบ้านก็ไม่ใช่เรื่องผิด

            แปลก, ที่ในเวลานั้น ผมกลับไม่คิดว่าชีวิตของตนเป็นเรื่องมหัศจรรย์
            ผมไม่รู้—แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เฉพาะชีวิตของผม, แต่ของทุกคน
            ทุกวันนี้ผมยังรื่นรมย์กับทุกฤดูหนาวแต่เพราะผมมักคิดถึงออสการ์ ไวลด์กับนิทานของเขาผมจึงรู้ว่าโลกไม่ได้รื่นรมย์ไปหมดทั้งใบในฤดูหนาว ไม่ใช่ทุกคนที่มีความสุขกับฤดูกาลนี้
            และสำหรับเรา—ผู้มีโอกาสอาศัยอยู่ในบ้านอันอบอุ่น
            การตระหนักรู้เช่นนี้ถือเป็นเรื่องสำคัญกว่าความรื่นรมย์ยิ่งนัก...