1.

นอกจากห้างสรรพสินค้าหรือซูเปอร์มาร์เก็ต ที่สามารถหยิบขนมได้อย่างไม่จำกัดหรือซื้อสิ่งของต้องประสงค์อย่างไม่ต้องคำนึงงบประมาณ เรายังอยากไปที่ไหนพร้อมกับครอบครัวอีก?

ยิ่งในสถานที่ท่องเที่ยวชิคๆ หรือเมืองที่อุตส่าห์ดั้นด้นออกไปไกลบ้านยิ่งอยากถามว่าเราอยากไปกับครอบครัวไหม? เด็กเจนวายอย่างพวกเราผู้ที่เกิดยุคหลัง 90s คงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากจะสะพายเป้ย่างกรายไปทั่วอย่างอิสระตามคอนเซ็ปต์แบ็กแพ็คเกอร์ ค่ำไหนนอนนั่น สมบุกสมบันไม่ต้องเดินคอยใครหรือมีพ่อแม่ตามไปคอยดูแล 

แหม…ก็โตๆ กันแล้ว

2.

หลังจากที่แวววรรณ หงษ์วิวัฒน์ เขียนหนังสือ Wish Us Luck ขอให้เราโชคดี จบ หนังสือยังขายไม่ทันหมด เราก็แอบถามเธอเหมือนอย่างที่คนอื่นทั่วไปถาม อยากรู้ว่าหญิงสาวในมาดนักเดินทางและนักเล่าเรื่องอย่างเธอจะไปลุยดินแดนเท่ๆ ที่ไหนอีก แล้วจะไปด้วยวิธีไหน นั่งรถไฟไหม หรือโบกรถไป หรือออกเดินด้วยสองเท้า? แล้วไปนานเท่าไหร่ แล้วจะมีหนังตามออกมาอีกหรือเปล่า (แล้วเราจะได้ชวนมาเขียนหนังสืออีกสักเล่ม)แววส่ายหน้า ไม่มีคำตอบ

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอส่งข้อความมาหาเรา บอกว่ากำลังจะไปฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่น

ไปกับครอบครัว...

3.

ขณะที่วัยรุ่นแทบทุกคนมุ่งหน้าสู่ญี่ปุ่นด้วยความรู้สึกต้องการความอิสระ ประเทศนี้กว้างใหญ่และน่าสนใจมากกว่าจะรอคนแก่เดินช้า รอผู้หญิงท้องอ่อนที่มีอุปสรรคในการเดินทางมากมาย หรือต้องคอยดูเด็กสองขวบอย่างไม่ให้คลาดสายตา (อันที่จริงพวกบ้าช้อปปิ้งก็รวมอยู่ด้วย แต่อาจมีเลเวลน้อยกว่า) แต่ทริปนี้ของแวววรรณประกอบไปด้วยบุคคลเหล่านี้รวมแล้วทั้งหมด 12 ท่าน…

การเดินทางที่ความเท่ไม่ใกล้เคียงกับการนั่งรถไฟข้ามทวีปยาวนานหนึ่งเดือน ไม่มีประสบการณ์เสี่ยงตาย ตกรถไฟ หรือหลงทาง ไม่มีความเหงาหงอย คิดถึงบ้าน การเดินทางของแวววรรณครั้งนี้เป็นอย่างนั้น

สำหรับบางคนอาจจะน่าผิดหวัง

แต่เราไม่

4.

แวววรรณใช้บรรยากาศของลองจิจูดที่แตกต่างเอามาเล่าเรื่องความห่างระหว่างวัยได้อย่างสนุก—สำหรับเรามันอาจสูสีกับเรื่องบนโบกี้รถไฟสามสิบวันของเธอเสียอีก

การเดินทางของเธอ (และครอบครัว) ครั้งนี้ อาจเป็นอีกครั้งที่เดินทางแทนพวกเรา ขณะสาวเท้าอยู่บนดินแดนอาทิตย์อุทัยในแบบแฟมิลี่ทริปเธอก็พาเราเดินทางไปบนช่องว่างระหว่างวัยที่เราหลายๆ คน (หรือแทบทุกคน) เว้นเอาไว้ไม่ยอมพูดถึงมัน ประเพณีในครอบครัวที่ทำกันมาในรูปแบบซ้ำๆ นั้นไม่มีการทำความเข้าใจอย่างจริงจัง ในเลขของปี พ.ศ. เกิดนั้นมีอะไรมากกว่าระดับอาวุโส ความเป็นพ่อเป็นแม่ เป็นพี่เป็นน้อง มีช่องว่างที่น่าทบทวนและเรียนรู้ถึงเราจะอยู่ใกล้ชิดกันขนาดไหน

เป็นสิ่งที่เด็กอย่างเราควรจะเข้าใจเอาไว้

แหม…ก็โตๆ กันแล้ว

“คราวหน้าไปเที่ยวไหน?” เป็นคำถามยอดฮิตหลังจาก ‘หนัง+สือ’ Wish Us Luck ขอให้เราโชคดี เข้าฉายและวางแผงเป็นที่เรียบร้อย

“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ” ฉันตอบเจื่อนๆ

“มีความคิดชั่ววูบว่าอายุ 30 จะไปทิเบตค่ะ” วรรณกู้สถานการณ์เอาไว้

“30 วัน 9 ประเทศ 2 แฝดสาว ที่เดินทางกลับเมืองไทยด้วยรถไฟจากอังกฤษ”

ไอ้ประโยคยาวเฟื้อยที่อยู่บนหน้าปกหนังสือสร้างความกดดันให้ฉันไม่น้อย

“พี่โคตรเจ๋งอะ หนูอยากทำอย่างพี่บ้าง เขียนอีกนะคะ หนูจะรอ” แววตาเป็นประกายที่คลอไปกับประโยคจากปากผู้อ่านวัยรุ่น เพิ่มน้ำหนักให้มวลอากาศบนบ่าสองข้างของฉันซ้ำอีก เขียนเรื่องอะไรดีล่ะ การเดินทางอันน่าจดจำจนอยากจะบอกต่อมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ นะน้อง

เอาล่ะ...ก็ได้ ฉันจะออกเดินทางอีกครั้งเพื่อหมู่มวลมนุษยชาติผู้มีอายุต่ำกว่า 20 ปี

ไม่...ไม่ใช่จุดหมายอินดี้ เท่ๆ เซนๆ อย่างทิเบตที่วรรณโม้เอาไว้ แต่เป็นจุดหมายที่โคตรจะป๊อปอย่าง ‘ญี่ปุ่น’ ต่างหาก ยังไม่พอ เราขอทำลายความฝันวัยรุ่นด้วยการโยนแบ็กแพ็คทิ้งจากหลัง แล้วลากกระเป๋า ยกธงนำทัวร์ลูกเป็ดทั้งครอบครัวมุ่งสู่เกาะฮอกไกโด ...นั่งเครื่องบินไปนะรถไฟมันนาน 

ฉันเห็นประกายในแววตาผู้อ่านหลายคนดับวูบ

‘ทริปครอบครัว’ ฟังดูไม่เท่เอาเสียเลย ดูเป็นลูกแหง่ติดพ่อแม่ ไม่แบกเป้ลุยเดี่ยว เป็นกลุ่มคำที่ฟังดูล้งเล้งวุ่นวายอย่างไรบอกไม่ถูก ช่างขัดกับการเดินทางด้วยรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียอย่างสิ้นเชิงทั้งในระดับความชวนฝันของเส้นทาง ความเท่ที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรค สิ่งที่ตกตะกอนเกี่ยวกับชีวิต และความ poetic ของวิธีการ ...หรือถ้าลดระดับความอินดี้ลงมาหน่อยเป็นการไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อน มันคงจะชิคกว่านี้แน่ๆ แก๊งวัยรุ่นสามสี่คน (ห้าคนขึ้นไปจะเริ่มปวดหัวละ) ออกไปตะลุยญี่ปุ่นกันเอง เที่ยวกันเอง หลงกันเอง โพสท่าถ่ายรูปบ้าๆ กินบุฟเฟต์เนื้อย่าง เหล่หนุ่มญี่ปุ่น ร้องคาราโอเกะ ช้อปปิ้ง ถ่ายรูปสติ๊กเกอร์ และเรื่องสนุกอื่นๆ ที่จะไม่เกิดขึ้นถ้าเราไปกับครอบครัว