ยิ่งสะเทือนใจมากขึ้นเมื่อน้องสาวกลับจากเรียนหนังสือ เหลียวไปที่ห้องนอนพวกเรา (ยาย เรา น้อง) 

แล้วก็นึกได้ว่ายายไม่อยู่แล้ว ไม่มีใครให้เล่าเรื่องที่เจอในโรงเรียนให้ฟังแล้ว

เราต่างรู้ดีว่าร่างกายยายถึงเวลา expired แล้ว

แต่สำหรับจิตใจ ไม่เลยสักนิด ยายยังอยากสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ อยากอยู่กับพวกเราตลอด

หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ยายจากไปทำให้เรารู้ว่ายายยังอยู่กับพวกเราเสมอ

ยายยังเป็นคนเดียวกับในโรงพยาบาลที่บอกว่าจะสู้ จะได้กลับบ้าน

เป็นคนเดียวกับตอนก่อนเข้าโรงพยาบาล ที่บอกว่าอยากมีชีวิตอยู่ดูหลานเติบโต

บางครั้งที่ร้องไห้ก็ได้กลิ่นยายมาเป็นระยะ ราวกับอยากกอดเราเหมือนทุกครั้งที่เราร้องไห้

เหมือนจะอยากปลอบว่าไม่เป็นไรนะ ยายยังรักหนู หนูเก่งสำหรับยาย หนูดีพอเสมอ

อย่างที่เขาเคยบอกตอนยังอยู่น่ะแหละ

ยายไปแล้ว แต่ไปที่ไหนก็ไม่รู้

บางทียายอาจจะอยากแอบหนีเที่ยวที่ไหนสักที่ไม่บอกเรา ไม่เอาโทรศัพท์ไป

เดี๋ยวสักแป๊บก็คงนั่งมอเตอร์ไซค์วินกลับมา

ยายอาจจะอยากไปเที่ยวทะเล ลงน้ำลอยคอตุ๊บป่องเหมือนที่เคยชอบทำ

หรืออาจจะอยากไปเที่ยวต่างประเทศ แอบซื้อตั๋วไว้ลับ ๆ ไม่บอกใคร แล้วยายจะกลัวเครื่องบินมั้ย

ยายที่ขี้กลัวเหมือนพิกเล็ต แต่แอคคูลเหมือนไม่มีอะไรต้องกลัวเนี่ยต้องการการปลอบโยนนะ

หรือไม่ยายก็อาจจะหนีไปหาอะไรกินที่ถูกห้ามมาตลอดตั้งแต่เริ่มป่วย

ไอศกรีมทุเรียน ทัคคาลบี้ น้ำปลาหวานสะเดา อะไรพวกนี้

แต่ไม่ว่าจะไปไหน ยายก็ไม่กลับมาสักที

จะโทรศัพท์ตามเหมือนเดิมก็ไม่ได้

เพราะยายไม่กลับมาอีกแล้ว