ตอนต้นปีเธอต้องเครียดมากแน่ๆ เธอคงยังไม่รู้ว่าอยากเรียน อยากทำ หรือชอบอะไร ไหนจะผลคะแนน ผลสอบอีก เธอคงสับสนมาก ขอโทษนะที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ ขอโทษที่หาตัวเองไม่เจอจนมันสายเกินไป ขอโทษที่ทำให้ท้อแท้ และผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า...

เดือนกุมภาพันธ์ เดือนสุดท้ายในรั้วมัธยมแล้วนะ เวลาผ่านไปเร็วเสมอ ช่วงเวลาน่าเศร้ามาเร็วกว่าที่คิด เพื่อนๆต้องแยกกันไปทำตามความฝันของแต่ละคน แต่เธอน่ะ ยังไม่มีความฝันของตัวเองเลย จะมีก็แค่ความฝันของพ่อกับแม่เท่านั้นแหละที่ยังพอทำให้เธอมีเป้าหมาย

เป้าหมายนั้นเธอไม่ได้ชอบมันหรอก...

แต่สุดท้ายก็ต้องเลือกมันอยู่ดี...

เธอจะได้เรียนพยาบาลนะ

เหมือนที่พอกับแม่อยากให้เรียน

เธอจะไม่ได้เรียนคณะนั้นที่อยากเรียนหรอก

มหาวิทยาลัยนั้นด้วย

ช่วงปิดเทอม ขอบคุณที่นอน และใช่ชีวิตอย่างเอื่อยเฉื่อยขนาดนั้น ราวกับรู้ว่าเมื่อเปิดเทอมแล้วเธอจะไม่ได้นอน และแทบไม่มีเวลาพักเลย 555 ตอนนี้เธอคงหายเครียดแล้วล่ะสิ แต่เธอจะเริ่มยอมรับในสิ่งที่พ่อกับแม่เลือกให้แล้วรึยังนะ เราอยากบอกเธอว่าสิ่งที่พ่อแม่เลือกให้น่ะ เป็นสิ่งที่ท่านคิดว่ามันดีกับเราแล้ว ถ้าเธอคิดแบบนี้เธอจะรู้สึกดีขึ้น และมีกำลังใจมากขึ้นนะ

เปิดเทอมแล้วเหนื่อยล่ะสิ เธอร้องไห้บ่อยไปแล้วนะ อะไรๆไม่ได้ง่ายแแบบที่คิดเสมอหรอก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เธอต้องปรับตัว ขยัน อ่านหนังสือนะ อย่าติดโทรศัพท์ อย่าขี้เกียจ ส่วนเรื่องเพื่อน ก็ตามนั้นแหละ เธอเข้มแข็งกว่าที่คิดนะ เธออยู่คนเดียวได้ สบายมาก แม้จะไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะก็มีความสุขดี

ขอบคุณที่อดทนกับทุกอย่างนะ ถึงแม้จะร้องไห้บ้าง ท้อแท้บ้าง แต่ขอบคุณที่ไม่เคยยอมแพ้เลย ดีใจที่เธอโตขึ้นมาก รู้จักควบคุมอารมณ์ ใช้เหตุผล มีความกล้ามากขึ้น

ขอบคุณมากจริงๆ

ขอให้อดทนและผ่านเรื่องต่างๆไปได้ และเติบโตขึ้นอย่างดี มีความสุขมากๆ ทำทุกอย่างอย่างเต็มที่ แล้วความพยายามจะไม่ทรยศใครหรอก สู้ๆนะ

รักเธอเสมอ