เเม้เเต่รุ่นน้องในโรงเรียนหรือเพื่อนร่วมฉันเรียนจองแัน ต่อยู่ดีๆเรื่องที่ฉันปกปิดทุกคนก็ได้เปิดเผยโดยรุ่นน้องม.2ของฉัน เขาได้บอกเรื่องที่ฉันทำให้กับเพื่อนในห้องของเขาฟัง พอเรื่องนี้ถูกเล่าต่อๆกันมันก็กลายเป็ยเรื่ีองที่ถูกเเต่งเติมขึ้นมาเองบ้าง บางคำพูดที่รุ่นน้องพูดออกมามัันไม่ตรงกันกับความจริงเลย

พอทุกคนรู้คนทั้งโรงเรียนประมาณ5ร้อยกว่าคนได้ต่างพากันมามองฉัน ฉันได้เพียงหลบหน้าหลบสายตาของผู้คนที่มองฉัน ตอนฉันกลับบ้านฉันก็เข้าห้องไปนั่งร้องไห้กับตัวเอง ตอนนั้นความคิดเเรกที่ฉุดขึ้นมา ก็คือ การฆ่าตัวตาย เพราะความรู้สึกของฉันตอนนั้น มันดิ่งลงไปเเล้ว มันไม่อยากอยู่เเล้ว มันเครียดกับการเรียน เเล้วยังมาเครียดกับเรื่องนี้อีก ฉันก็คิดได้ถ้าว่าฉันตายเรื่องนี้ก็จบลง เเต่ฉันได้ถึงอนาคตของตัวเอง ถ้าฉันฆ่าตัวตายฉันก็บาปหนัก ฉันเลยไม่คิดที่จะฆ่าตัวตาย ตลอดเวลาที่ฉันเรียนที่โรงเรียนนี้ทุกคนต่างพูด ต่างล้อฉันสารพัด ฉันก็ทนต่อคำพูดที่เขาออกมา สภาพจิตใจของฉันในตอนนั้น มันเเย่เกินที่จะดึงให้มันกลับมายิ้มเหมือนเดิมได้ พอเวลาผ่านไป1ปี ฉันได้ขึ้นม.4 ก็มีรุ่นน้องผู้ชายบางกลุ่มที่เขายังไม่ลืมเรื่องนี้ เขาก็ได้พูดได้ตะโกนเรียกฉันต่อหน้าคนอื่นๆ ฉันก็ได้เเค่เงียบไม่ได้โต้ตอบอะไร เเต่ภายใต้ความเงียบนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่นอยด์ เสียใจ เสียความรู้สึก พอฉันได้เดินหนีจากพวกนั้น ฉันก็ได้เดินขึ้นห้องเรียน มานั่งตรงหลังห้อง เเล้วอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหล ฉันเหนื่อยกับการที่มันต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้อีก ต่อมาเวลาผ่านไป ฉันได้อยู่ม.5 ฉันได้พบเจอกับรุ่นน้องกลุ่มเดิม เขาได้เดินมาถามว่า '' นิเท่าไหร่ '' ฉันก็เลยตอบกลับไปว่า '' ลืมๆมันไปเถอะ คนเรามันมีการผิดพลาดได้ ''

หลังจากนั้นรุ่นน้องกลุ่มนั้นก็ไม่ได้พูดอีกเลยหลังจากนั้น เเต่มันยังไม่จบอ่ะสิ พอปัจจุบันฉันขึ้นม.6 เขาได้พูดขึ้นมาอีก หลังจากนั้น เขาก็ได้บอกเพื่อนๆของเขา เเต่เขาก็ตะโกนลงมากลางโรงยิมของโรงเรียน ฉันได้เเค่เงียบ เเละเดินไปโรงอาหาร ฉันจึงคิดว่า ทำไมเขาไม่เห็นใจกันบ้าง เรื่องมันนานไปเเล้วไม่ควรขุดขึ้นมา ถ้ามีคนเอาข้อผิดพลาดของเขามาพูด เขาจะรู้สึกยังไง ใจเราใจเราควรรักษาความรู้สึกของเขาด้วย หลังจากนั้นเขาก็เดินผ่านฉันเเล้วก็มองฉันตลอด 

 

อดีตเราไม่สามารถกลับไปเเก้ไข้ได้ เราก็ควรทำปัจจุบันให้ดีกว่าเดิม

นางสาว ภรมาศ ลองทอง ม.6/1 เลขที่12 สายศิลป์